Op de pijnbank

Jippie, dinsdag was het weer zover. Een bezoekje aan de manueel therapeut. Daar kijk ik altijd zoooo naar uit… not! Maar het is nodig. Ik zit namelijk een beetje vreemd in elkaar. Naast dat alles bij mij kraakt en verschuift, schiet er nog wel eens wat uit z’n voegen en door mijn werk (zittend kantoorwerk) en werkhouding gaat mijn rug helemaal op slot zitten. Met als gevolg dat ik sneller last heb van spierspanningshoofdpijn, trekkende spieren in de benen of gewoonweg beginnende blessures. Dan is er maar 1 oplossing: kraken die handel! En das geen pretje.

[heading size=4 style=underline]In de revisie[/heading]Dat kraken moet ik zo eens in de 2 maanden laten doen. Zie het als een soort van onderhoudsbeurt. Zodra ik merk dat de rotatie in mijn rug niet meer zo soepeltjes loopt, of er weer eens een kuitbeen op een plek zit waar die niet hoort te zitten, dan is een afspraak zo gemaakt. Dit keer had ik ook last van een stijve heup en een gevoelige wervel in de onderrug. Gisteren mocht ik dus weer plaats nemen op de pijnbank. Tijdens zo’n behandeling word ik van top tot teen weer rechtgezet.

[heading size=4 style=underline]Bijna mis[/heading]Eerst checkt de therapeut altijd even of mijn bekken nog wel recht staat. Meestal niet. En dat kan ik zelf ook aanvoelen, want door de kanteling van het bekken heb ik met mijn rechterbeen veel minder bewegingsvrijheid en dan merk ik dat ik een kortere paslengte heb. Dit is dus zijn eerste aandachtspunt. Zo ook dit keer en hij vroeg zich hardop af wat ik gedaan had, want zo scheef had mijn bekken in tijden niet gestaan. Wat dus ook de stijve heup verklaarde, want het peesblad werd helemaal strak getrokken over de heup. Laat daar nu net een slijmbeurs onder liggen. Een paar keer hard drukken wees uit dat ik net op tijd was om een ontsteking aan de slijmbeurs te voorkomen. Om mijn bekken recht te zetten gooit de therapeut al zijn gewicht in de strijd (gelukkig is het niet zo’n grote vent van 120 kilo…). Op mijn rug liggend moet ik dan mijn voet in de knieholte zetten, mijn onderlijf zijn kant opdraaien en mezelf bij de elleboog vasthouden, waarna hij met zijn volle gewicht mijn heup (die dus in de lucht steekt) dwars door de pijnbank heen duwt en mijn schouder de andere kant opdrukt. Als het goed is hoor ik 2 knakken en staat mijn bekken weer recht. Het waren er nu 4. Per kant… En dat deed zeer!

[heading size=4 style=underline]Reanimatie[/heading]Vervolgens worden de wervels stuk voor stuk nagegaan, zonodig worden de spieren losgemasseerd en de bovenrug wordt hardhandig losgeduwd. Het is net reanimatie, maar dan op je rug. Alle lucht wordt uit de longen gedrukt, ademhalen lukt echt niet en de pijn is zo mogelijk nog erger dan in mijn bekken. Dit vind ik de meest vervelende kraken. Ze klinken niet alleen hard, maar gaan ook niet soepel. Vervolgens wordt gecheckt of ik weer soepeltjes draai en buig. Niet dus. Drastische maatregelen waren ook hier nodig. Met pen werd de vastzittende wervel op de rug gemarkeerd. Op mijn zij liggend legde hij zijn vuist onder die wervel en duwde toen mijn schouder richting de bank met zijn vuist onder mijn rug. Nog te volgen? Krak! Zijn er dan nog steeds hardnekkig vastzittende wervels, dan is er nog een mogelijkheid. Weer een soort van reanimatie, maar nu op het borstbeen. En maar vrolijk door babbelen en dan verwachten dat ik met horten en stoten nog een ant-wo-hoord-kan-ge-he-ven… pfff…

[heading size=4 style=underline]Who’s the boss![/heading]Dit keer bleken de kuitbenen nog aardig lief geweest te zijn. Mijn enkels misten wat beweeglijkheid en een bescheiden knakje maakte weer dat ik wapperende voetjes kreeg. Volgens mij beginnen mijn kuitbenen te leren op hun plek te blijven! Dat is heel wat anders dan een uitstekende bult aan de zijkant van de knie…

[heading size=4 style=underline]Als je hoofd maar vast zit…[/heading]Als laatste wordt mijn nek onder handen genomen. Zittend op een kruk met de armen slap laten hangen moet ik me tegen zijn bovenbeen laten hangen, waarna mijn hoofd in een wurggreep word genomen en bijna los wordt getrokken van mijn romp. Mijn eerste reactie is om zijn armen vast te grijpen en me los te rukken, maar dat doe ik maar niet. Vooral omdat de knak zo dicht bij je gehoor zit vind ik dit een nare kraak. Vervolgens kan ik mijn hoofd bijna als een uil ronddraaien.

[heading size=4 style=underline]Delirium[/heading]Na een half uur sta ik weer buiten met het gevoel alsof ik afgebeuld ben in de sportschool. Met een zweep ofzo. Maar wat beweeg ik toch weer soepeltjes! Het lijkt of mijn ledematen zweven. Maar alles beweegt in eens zo soepel dat mijn motoriek er aardig onder te lijden heeft. Gooien kon ik toch al niet, maar nu lijkt het helemaal nergens meer naar. Mijn benen zijn net elastiekjes, ik wiebel en waggel alle kanten op. Van corestability lijk ik nog nooit gehoord te hebben. Als ik een stap maak, zwalkt mijn ruggengraat mee, als een wapperend vod achter mijn benen aan. Ik loop als een dronken vaatdoek naar de auto en thuis aangekomen ben ik bekaf. Blij dat het bedtijd is en ik meteen door kan rollen. De spierpijn begint ondertussen al ernstige vormen aan te nemen. Die spierpijn is de volgende dag nog niet echt minder en ik mag vandaag echt niet sporten van de therapeut. Jammer… maar de spierpijn houd me gelukkig op de bank. Is pijn ten minste toch nog ergens goed voor.
Ik kan er in ieder geval weer even tegen aan. Dag therapeut, tot over 2 maandjes!