Modderbadje op het OCR EC

“Zo, hoe is het gegaan?” Die vraag kreeg ik zondag redelijk vaak te horen. Op mijn uiterlijk afgaand deed mensen namelijk denken dat ik net gefinished was bij het OCR EC, het eerste onafhankelijke Europese Kampioenschap OCR. Van top tot teen onder de modder en een verwilderd hoofd.

[heading size=4 style=underline]Kriebeltjes[/heading]Maar dat kwam niet door het racen. Ik heb geen stap gezet! Althans, niet op het parcours. Dat moddermasker had een andere reden. Vandeweek ontving ik een mailtje van Spartan Race, dat ik gekwalificeerd ben voor het EK Spartan Race. Voor het eerst sinds maanden voelde ik weer ocr-kriebeltjes! Wat heeft dat te maken met het EK OCR? Nou, van die kriebeltjes moest ik dus maar meteen even gebruik maken. Niet door zelf te racen, maar door te gaan supporteren. Meedoen was niet mogelijk, want ik heb geen enkele kwalificatiewedstrijd voor dit EK gedaan. Vrijdag bedacht ik me: als ik er toch ben, kan ik net zo goed een handje uitsteken. Mailtje aan de OCRA  was snel verstuurd en ik kon zondag als vrijwilliger helpen. Er zouden handen genoeg nodig zijn.

[heading size=4 style=underline]Vrijwillig modderbad[/heading]Zondag dus de wekker onmenselijk vroeg. Vriendlief zou gaan fotograferen en ik? Geen idee nog, maar ik had er wel zin in. Met geen kip op de weg waren we zo in Wijchen en meldde ik me bij Jim in het EK dorp. Ze kwamen echt handen te kort, dus ik kreeg een post bij een splitsing. Met een groepje officials liepen we er heen. Het grote veld met mud trenches lag er nog stil en verlaten bij. Het water was spiegelglad en helder, alle modder naar de bodem gezakt na het geweld van zaterdag (Strong Viking). Het veld vol met opgedroogde hompen enkelbrekers. Achter dit slagveld liep een pad omhoog, daar was ‘mijn’ splitsing, op ongeveer 2 kilometer van het parcours. Niet veel later kwam de eerste startwave langs. Van  onder tot boven ónder de modder. Die waren dus echt kopje onder in de trenches gegaan. En nog niet veel later was ik ook niet schoon meer. Het enthouasiasme móest een deelnemer met me vieren door een modderige knuffel te geven. En hij was niet de enige. Ook Mr Mouse, founder van obstacle running, kreeg een rondleiding over het parcours. Op dat moment kwam er net even geen wave langs, dus snel even op de foto!

[heading size=4 style=underline]Vanaf de zijlijn[/heading]De startwaves volgden elkaar snel op en was de eerste wave nog duidelijk gescheiden van de wave er achter, Het begon steeds meer door elkaar te lopen en het was een constante stroom van modderige figuren. Ook ik kwam steeds meer onder de modder te zitten van de high fives en modderhugs. Het leukste was nog wel om alle bekenden langs te zien komen en aan te moedigen, bijkletsen, knuffelen, ogen moddervrij maken, kledingstukken bewaren, etc. De stroom hield vlak na 11 uur op. De laatste startwave was het parcours op. Het was nu wachten op de bezemlopers, die daadwerkelijk een bezem mee hadden. Ik had perfect uitzicht op de muur en daar vloog in eens de bezem overheen! Alle EK lopers waren nu voorbij en de eerste Strong Viking deelnemers kwamen er ook aan. Het pad van het EK ging dicht en ik kon terug richting het EK dorp. Daar werd al druk gefinished, of gevochten om het bandje te behouden. De laatste obstakel was bruut! Een combinatiehindernis die veel vroeg van de armkracht. Had je je armen al dik de verzuring in geholpen, dan had je hier echt een probleem. Wie faalde kon kiezen: opgeven, of opnieuw proberen. De wachtrij groeide gestaag door. Emoties van verdriet en teleurstelling wie op moest geven tot euforie en onoverwinnelijkheid vergezeld van oerkreten van wie het lukte om dit monster te nailen. Bijzonder om dit nu eens van de andere kant van de lijn mee te maken en ik kreeg zo ongeveer een flash back naar het WK OCR. Mijn eigen frustratie van het niet halen van het eindobstakel.

[heading size=4 style=underline]Step by step[/heading]De deelnemers druppelden de finishlijn over, ieder met een eigen verhaal. Ik had het reuze naar mijn zin. De mooie verhalen aanhorend, een troostende arm waar nodig, of nog een knuffel van een modderknuffelaar die mij de eerste modderknuffel gaf en nu zo moest lachen om hoe ik er bij liep! Het begon trouwens wel te jeuken, die modder. De hele middag ben ik aan het wrijven en krabben geweest, moet er raar uitgezien hebben. Sorry!
Ook waagde ik me nog aan de nieuwe obstakels van Rick, deed ik mee aan de farmersgrip wedstrijd van Maaike (en het viel me niet tegen hoelang ik de kettlebells van 32 kilo per stuk vast kon houden, mijn rechterhand met het lamme pinkje was de eerste waar ie uitgleed) en swapte ik bier met vriendlief en Danny en proefde ik het Strong Viking bier (uien… bizar!) en hing ik in de finishcombi, waar pinkje toch een beetje begon te protesteren. Het was maar goed dat ik vandaag niet mee had geracet.. Ik vond het heerlijk om weer tussen alle moddermaatjes te zijn. Na het WK heb ik me behoorlijk afgezonderd van alles, maar nu merk ik toch dat ik het behoorlijk gemist heb. Met een doeletje voor ogen wordt het tijd om de knop weer eens om te zetten. Maar eerst… vakantie! Tja, je moet ook niet in eens té grote stappen ineens willen zetten he. De gedachte alleen al is een  hele stap.

Foto’s: Suzan Heering (header), OCR EC et moi