I AM BOLT #filmreview • Run Andrea Run

Vandaag gaat de filmdocumentaire I am Bolt in premiere, waarbij Usain Bolt zelf acte de presence zal geven in Leicester Square in Londen. Maar vandaag was ook een premiere in mijn woonkamer, want ik had de dvd al mogen ontvangen.

[heading size=4 style=underline]Legende[/heading]Iedereen heeft een beeld bij Usain Bolt en bij het gros van het publiek is hij enorm geliefd. Hij maakte de sprintafstand tot kunst en deed wat iedereen voor onmogelijkelijk hield: voor de derde keer drie gouden medailles op de Spelen van Rio op de 100m, 200m en 4 x 100m. Dat deze overwinningen niet zonder slag of stoot zijn gegaan wordt duidelijk naarmate de documentaire het einde nadert. Zijn hele carriere wordt hij al door blessures achtervolgt, maar als in het jaar voorafgaand aan de Spelen ook zijn motivatie een dip krijgt is het de vraag of hij nog wel in Rio op het hoogste podium zal eindigen. I am Bolt vertelt het verhaal van de sprinter door zijn eigen ogen en die van de mensen die hem nabij staan, zoals zijn ouders, coach, trainingsmaatjes en vrienden.

[heading size=4 style=underline]I am Bolt[/heading]Usain zet alles, maar dan ook echt alles aan de kant voor zijn sport, zijn passie. Een sociaal leven heeft hij wel, maar niet midden in het seizoen. Vrijetijd heeft hij wel, maar hij kan maar moeilijk naar buiten zonder dat hij belaagd wordt door fans. Zijn leven is eigenlijk heel eenzaam, terwijl hij van binnen hunkert naar feesten en gezelligheid. Hij mist het ‘mens zijn’, het gewoon dingen kunnen doen zonder er bij na te hoeven denken. Privé beelden laten zien dat hij echt een feestbeest is, van colourfeestjes, strandhangen en zijn tweede grote liefde houdt: quadrijden. Zijn coach moet hem tijdens wedstrijden regelmatig naar bed sturen, omdat hij het veel te laat maakt. En dan de volgende dag tijdens de 100m een wereldrecord lopen!

[heading size=4 style=underline]Droom op de tocht[/heading]Motivatie was het afgelopen seizoen het moeilijkste voor Bolt. Een vervelende blessure gaf hem een achterstand bij aanvang van het seizoen. En daarmee stond ook zijn droom om een legende van de Olympische Spelen te worden, op het spel. Daarnaast merkte hij dat met het ouder worden hij harder moet trainen en nog meer moet letten op rusten, beter eten, niet uitgaan en drinken. Juist de dingen, waarvan hij zo geniet moet hij naast zich neerleggen. Hij haat het. Wil hij dit nog wel? De eenzaamheid waar Usain Bolt mee te maken heeft is ongekend en het had weinig gescheeld en hij had er de brui aan gegeven. Het werd een strijd tegen zichzelf in plaats van tegen zijn tegenstanders.

[heading size=4 style=underline]Fire is on[/heading]Des te opvallender dat het juíst zijn opponent Justin Gatlin is die het vuur weer in hem weet aan te wakkeren. Door er heilig van overtuigd te zijn dat hij, Justin, de nieuwe Olympische sprintheld zal worden. Zeg dat niet tegen Usain. Usain komt terug en hoe. Hij maakt zijn droom om een levende legende te worden waar.
Zijn droom is verwezenlijkt. En nu? Ik proef iets weemoedigs in het laatste half uur van de documentaire. Het sluimert door de vrolijke en beelden van onoverwinnelijkheid heen. Het einde van een tijdperk waar Usain Bolt het tartan domineerde is bijna niet voor te stellen.