24 Stunden in Berlin

Allereerst sorry dat ik gisteren geen blog heb geschreven! We kwamen pas laat aan in het hotel en de internetverbinding was dermate traag dat ik het op gaf om nog voor het slapen gaan een blog te posten. Maar ik maak het goed met je. We zitten al weer zo’n 24 uur in Berlijn, maar het lijkt al wel veel langer! Soort van welkom thuis gevoel ook.

[heading size=4 style=underline]Busje komt zo….[/heading]Maar eerst onze reis. Vrijdagochtend om half 8 werden vriendlief en ik door mijn ouders bij Runnersworld Utrecht gedropt, van waar we met een touringcar barstensvol marathonlopers (50), supporters (16) onder leiding van Aart en Ellen en met achter het stuur Rob richting Berlijn vertrokken. Die reis verliep in eerste instantie voorspoedig. Een stop in Hengelo, een korte file en nog een stop ergens in Duitsland, dachten we dat we wel lekker op tijd in Berlijn zouden arriveren. Maar helaas. Door wegwerkzaamheden en ander oponthoud stonden we regelmatig vast. Zo ook voor de oude grens van Oost- en West Duitsland, waar de grensposten en een deel van de muur nog in tact zijn. Er is zelfs een museum gevestigd. Ondertussen probeer je met je benen in de nek de tijd door te komen. Boekje er bij, vriendlief irriteren, anderen irriteren, mezelf irriteren. Om mijn schoenen nog niet te vergeten!
Uiteindelijk kwamen we dan toch in de buurt van Berlijn en we besloten om direct door te rijden naar Tempelhof om de startnummers op te halen. Rond 18.00 uur arriveerden we eindelijk en konden we de benen strekken. Letterlijk, want het was een fikse wandeling naar de nummerafgifte. Niet alleen eerst naar de hoofdingang, maar vervolgens moet je nog een aantal hangars door van Tempelhof. Deze zijn allemaal ingericht met stands vol met loopkleding, schoenen, accesoires, voeding, etc. Maar we hadden niet al te veel tijd, dus prioriteit lag eerst bij het startnummer.

[heading size=4 style=underline]Startnummer[/heading]Aangekomen in de laatste hangar stonden we in een mensenmassa. Ik heb aardig wat wedstrijden gelopen, maar zo druk als hier heb ik het nog nooit meegemaakt! Uiteindelijk vloeide de mensenmassa toch vrij vlot door de Eftelingslingerpoortjes. Bij de vrouwen afgiftepunten was het zelfs betrekkelijk rustig! Binnen no time hadden we ons nummer en liepen we de megagrote stand van Adidas in.
Vriendlief haalde zijn finishersshirt op en ik kocht een Berlin Marathon shirt, die ik in Nederland al op het oog had. Na een kort bezoek aan de beursvloer moesten we al terug richting de bus. Alleen kwam ik tot de ontdekking dat ik geen polsbandje had gekregen. Krijg toch allemaal…!! Aangezien we geen tijd meer hadden en het bandje noodzakelijk bleek te zijn om het startvak zondag in te komen, moesten we zaterdagmiddag terug… Ik kon de tent wel afbreken! Dit soort ongein kon ik er op dit moment echt niet bij hebben… De ontspanning was ver te zoeken. Ik vroeg me af of ik überhaupt wel een beetje kon relaxen. Door mijn hoofd gingen allerlei dingen waar ik me nu vooral liever niet mee bezig wilde houden, maar die zo onlosmakelijk verbonden zijn met het leven. En weer welden tranen op.
Eenmaal in het hotel waren we wonderbaarlijk snel ingecheckt. De tassen werden gedropt en in het hotelrestaurant werd vervolgens in de eerste levensbehoefte van de marathonloper voorzien: een groot bord pasta. Ik was bek af. Moe van de reis, de warmte op de beurs, het gedoe met het polsbandje, maar vooral de emotionele achtbaan van de laatste weken. Mijn eigen #NeverLoseTheFocus lijkt nog moeilijker dan gedacht…

[heading size=4 style=underline]Last minute[/heading]Een onrustige nacht verder, maar met een beter humeur stond ik zaterdag om 6.30 uur naast mijn bed. Whyyyy?? Omdat we met de Breakfastrun mee gingen lopen. Maar eerst ontbijten in het restaurant. Stapelen met die koolhydraten. Een grote bak fruit, muesli met kwark, cakejes en toastjes met zoet beleg: mijn ogen waren groter dan mijn maag. Dus uiteindelijk namen we wat mee terug naar de hotelkamer. Om 8.30 stapten we in de bus. Rob reed ons via een mooie sightseeing tour naar Charlottenburg.
Met onze groene shirtjes vielen we goed op en na een groepsfoto en de nodige plasjes en poepjes mochten we onder leiding van een brassband wachten op onze start. Om 9.30 zette een grote massa lopers met heliumballonnen (niet alle ballonnen haalden het startschot…) zich in beweging. Een lang lint van lopers dribbelde door de straten van Berlijn. Meerdere keren werd de wave ingezet, gezongen en vooral veel lol gemaakt. En zo kom je in ene John en Ans tegen! Onze groep was ondertussen nogal uit elkaar gewaaierd, maar in de verte doemde het Olympisch Stadion al op. Via de tunnel liepen we het stadion, waar we bij de buitenring uitkwamen.
Een imposant gezicht om zo vanuit de donkere tunnel het lichte stadion in te komen. Via de tartanbaan liepen we het stadion rond om vervolgens bij de bovenste ring het stadion te verlaten. Op het terrein van de hoofdingang stond ons 2e ontbijt van de dag te wachten. Bunkeren! Ondertussen was de zon flink gaan schijnen. In het zonnetje was het aangenaam warm. Maar meteen werd ook de kledingkeuze voor de volgende dag gemaakt.

[heading size=4 style=underline]Last minute[/heading]Omdat vriendlief en ik meteen vanaf het Olympisch Stadion doorgingen naar Tempelhof om mijn polsbandje op te halen, lieten we de groep achter ons en vertrokken met de U-Bahn naar de andere kant van Berlijn. Nu hadden we gedacht dat het op zaterdag on-ge-loof-lijk druk zou zijn… Maar tot onze verbazing liepen we zo door! Binnen no-tima had ik mijn bandje en kon ik dat irritatiepunt afstrepen van mijn to do list. Jammer genoeg had dit wel de nodige wandelkilometers gekost.

In sneltreinvaart vlogen we over de beurs, bekladden nog net een stukje aan de bovenkant van de muur, namen nog een doos aan gekke gelletjes (tomaat… Serious! Wie verzint dat!) mee en pakten de U-Bahn richting Kochstrasse om daar bij Westberlin te gaan doen wat alle marathonlopers vandaag deden: relaxen en eten. Op het terras in de achtertuin zaten we in het zonnetje met een heerlijke cappuccino en een rabarberkruimeltaartje van een kilo! Man hier kan ik 3 marathons op lopen!

[heading size=4 style=underline]Last minute[/heading]De rest van de dag werd relaxt op de hotelkamer doorgebracht, typend aan dit blog, en het bewerken van foto’s en het filmpje dat ik ’s ochtends tijdens de Breakfastrun had gemaakt. Eigenlijk is zo’n middag veel te kort… Vandaag doen we niet veel meer: eten, rusten en eten en rusten. Aan dit leven kan ik wel wennen!