Aftellen voor de HM in Schoorl!

De hele week staat in teken van de halve marathon die ik aanstaande zondag in Schoorl ga lopen. Maar hoe kan het toch dat zo’n laatste week altijd vergezeld gaat van drukte, zenuwen, last van mijn auspier en nu ook nog eens gladheid?

Tot dusver ziet het er naar uit dat dit mijn slechtste trainingsweek van het jaar gaat worden… Na de pittige trainingen van vorige week nam ik bewust zondag een rustdag. Maandags had ik een veel te drukke werkdag om nog een lekkere training te kunnen maken, plus ik loop al een week met het gevoel dat mijn enkel niet helemaal ok is. Daarvoor ging ik dinsdag naar de manueel therapeut. Niet alleen mijn kuitbeen in de enkel stond scheef, maar ook mij bekken. Na flink wat gekraak en in de knoop gelegd te zijn, plus een rugreanimatie om de ribben los te krijgen, werd me geadviseerd om het 2 dagen rustig aan te doen… Rustig aan? In de zin van niet sporten? Of mag ik rustig sporten? Nou… al was het het eerste, ik koos voor het tweede. Ondanks de flinke spierpijn in al mijn auspieren… Dus stond ik dinsdag op de baan een beetje rond te dribbelen. Woensdag toch maar het advies van de manueel opgevolgd en rustig getacxt. De enkel voelt nog steeds aan alsof het niet helemaal goed zit. Niet constant, maar wel regelmatig. Donderdag op de baan zou ik het wederom rustig aan doen. Probleem: de baan vroor zo erg op dat ontspannen lopen niet meer mogelijk was. Geen risico nemen, dus de training werd afgekapt…

Dan slaat de twijfel toe. Zo langzaamaan tikt de tijd door, het weekend komt dichterbij. De halve marathon ook. Een wedstrijd-in-aantocht betekent bij mij steevast zenuwen… Het soort van zenuwen die mijn blog in 2008 het levenslicht lieten zien, maar waar ik voor een wedstrijd toch meer last dan profijt van lijk te hebben. Dus beloof ik aan mezelf om vrijdag in ieder geval een duurloop te gaan doen om die ‘ongelooflijke trainingsachterstand’ die ik deze week heb opgelopen iets te verkleinen. Met de duurloop van vrijdag en de training zaterdagochtend bij LGAS zal het totaal aantal kilometers deze week op ongeveer 30 uitkomen… slik…
Aan de andere kant: waarom zou ik in de week voor de halve marathon nog omvang willen lopen? Conditie bouw ik voor de zondag toch niet meer op. Ik zal door de afgebroken training van donderdag echt geen seconde op mijn eindtijd verliezen. Maar het is dat gevoel… noem het zenuwen, angst… of…?

En daar komt dan de aap uit de mouw… Volgens mij heb ik last van faalangst. Het is iets wat bij iedere wedstrijd terugkomt, ook al loop ik de halve marathon zondag als duurloop. Die twijfel vooraf, de zenuwen die de dag zelf door de keel gieren. Ik heb een doel voor ogen en een plan om dat doel te halen, een aanvalsplan. Ik ga dan voor alles of niets om dat doel te halen. En soms valt die gok verkeerd uit. En dat is het gevoel waar ik tegenop zie en wat ik niet wil voelen… het gevoel gefaald te hebben… Daarom heb ik altijd in mijn achterhoofd dat een gelopen wedstrijd, ook al gaat het niet zoals gepland, nooit voor niets is geweest. Het maakt me uiteindelijk alleen maar sterker. Harder, better, faster, stronger! That’s my spirit! Zou ik daarmee eindelijk die zenuwen eens onder controle gaan krijgen??
By the way… erg lekker nummer.