Even opbiechten

Ik denk dat het wel duidelijk is, waar ik vorige week zo overhaast heen vertrok zonder tegen de meesten iets te zeggen. De foto’s van het WK OCR vliegen om de oren! Ook al was het totaal niet gepland, ook dit jaar mocht ik weer aan de start staan.

[heading size=4 style=underline]Team no focus[/heading]Het was allemaal last minute. Ik was namelijk helemaal niet van plan om dit jaar deel te nemen aan het WK Obstacle Course Racing! Na het WK van vorig jaar deed ik mezelf een belofte: eerst volledig herstellen en dan pas toetrainen naar een volgend WK. En dat ik nog niet volledig hersteld was dat moge wel duidelijk zijn met het dwarse voetje van de afgelopen maanden. Er werd dus maar matigjes gelopen en de trainingen die ik deed waren vooral van het kaliber lang-leve-de-lol-en-ik-zie-wel-waar-het-schip-strandt. Oftewel, ik ben verre van in vorm om mijn hoofd ook maar op een WK te laten zien! Dit jaar had ik er niets te zoeken. Maar het liep allemaal (weer eens) anders dan gepland. Ik ben daar goed in. Van mijn planning afwijken.

[heading size=4 style=underline]Op naar Canada[/heading]Dinsdag twee weken geleden vriendlief aan de telefoon: ‘Ik weet niet wat jij doet, maar ik ga naar Canada. Ik MOET gewoon fotograferen’. ‘Ok’, zei ik, nog voor ik er erg in had wat er uit mijn mond floepte (in werkelijkheid was het een iets langer gesprek en kwam er niet veel meer dan IIIIEEEE en WHAAAAAAA uit mijn mond). Direct werden tickets, hotel en auto geboekt en schoot ik meteen in de regelmodus thuis alles geregeld te krijgen. Op dat moment was ik mijn spullen aan het inpakken voor Barcelona en ineens moet je ook na gaan denken over Cananda! In een week tijd naar twee verschillende fantastische race weekenden reizen is bijna absurd! In Barcelona ging het (ook) niet als gepland. Zoals schijnbaar alleen ik dat kan. Op het meest ongelukkige moment op de meest domme manier een blessure oplopen! Gelukkig leek de schade mee te vallen en een check bij de fysio wees uit dat als ik het intapete ik er prima mee kon lopen.

[heading size=4 style=underline]Onwerkelijk[/heading]En daar sta je dan op donderdagmiddag (weer) op Schiphol. Dit keer bij de internationale vertrekken. Een vlucht van zo’n 8 uur bracht ons naar Toronto, waar we onze huurauto (type hoe groot wil je hem hebben) oppikten en naar het hotel reden. Met de wekker onwijs vroeg op vrijdagochtend zetten we koers naar Blue Mountain. Daar zou het dit weekend allemaal plaats gaan vinden. Pas in Blue Mountains Village (een soort van Walt Disney ski-oord) begon ik me pas te beseffen dat ik er weer bij was. Bij het WK OCR. Onverwachts, zonder focus, zonder verwachtingen, met maar één (eigenlijk twee) doelen: genieten tot ik er bij neerval en alledrie de races lopen! Tja als je er toch bent kun je er maar beter goed gebruik van maken ook! De twee afgelopen edities van het WK miste ik het afsluitende teamevent door blessures en onderkoeling. Daar heb ik dus nog wat goed te maken. Plus dit jaar voor het eerst de 3 kilometer short course, laat ik die dan maar als warming up en test mee pakken.
Dus sorry voor wie ik de afgelopen weken even in het ongewisse hield. Plans are unfolding, dreams are about to happen.