Het leven is niet eerlijk

Op zo’n dag als vandaag voel ik mij gezegend dat ik een gezond lichaam heb en kan doen wat ik wil. Dat het ook anders kan, werd mij deze week namelijk extra duidelijk toen ik met mijn neus op de feiten werd gedrukt. Na een oneerlijke strijd tegen kanker overleed een goede vriend van vriendlief. Hij was ongeveer even oud als wij zijn. Veel te jong dus.

[heading size=4 style=underline]Oneerlijk[/heading]Het is oneerlijk verdeeld in de wereld. Het lijkt er op alsof de één alle ellende van het universum aantrekt, terwijl een ander flierefluitend door het leven gaat. Zoals ik. Echte grote tegenslagen of verliezen ken ik niet en ook mijn gezondheid is in orde. Soms een pijntje hier of daar, maar dat mag geen naam hebben. Ik heb een onbezorgde jeugd gehad, mijn ouders zijn nog altijd gelukkig met elkaar, ik heb nog nooit van mijn leven in het ziekenhuis gelegen en erfelijke ziektes komen in mijn familie (voor zover ik weet) niet voor.

[heading size=4 style=underline]Gewoon[/heading]Er zijn zo veel mensen die dit niet kunnen zeggen. Om me heen hoor ik de meest verschrikkelijke verhalen over strijd tegen ziektes, opgelopen trauma’s in het verleden, ongelukken, noem maar op. En ik? Ik wandel door het leven zonder me goed en wel te beseffen dat het anders had kunnen zijn of dat het morgen in eens afgelopen kan zijn. Voor mij is mijn leven ‘gewoon’, voor een ander zou het een verademing zijn.

[heading size=4 style=underline]Keuzes[/heading]Ik kan dan boos op mezelf worden. Boos omdat ik soms niet alles uit het leven, uit de dag haal, wat er in zit. Dat ik me niet ten volle besef dat ik het geluk heb de keuze te kunnen maken om iets te doen waar ik eigenlijk geen zin in heb. Dat ik zo nu en dan te makkelijk toe geef aan het ‘even geen zin hebben’. Terwijl een ander er alles voor zou geven om te kunnen doen wat ik op dat moment zou moeten doen. Ik voel me schuldig als ik bewust of onbewust vergeet om mijn thuisprogrammaatje met core stability oefeningen of oefeningen van de fysiotherapeut te doen, maar dan denk: morgen weer een dag.

[heading size=4 style=underline]Motivatie[/heading]Vandaag was ik op de begrafenis. Een wake up call. Zijn leven is veel te vroeg geëindigd na een ziekbed. Nog zo veel dromen om waar te maken, maar de tijd ontbrak hem. Dus waarom zou ik zaken uitstellen en de kans lopen mijn dromen niet waar te maken? Doe ze vandaag nog, want misschien is er geen morgen. Geen gezeur meer met ik heb geen zin om dit of dat te doen, want hoeveel mensen zouden er wel niet met mij van plek willen ruilen? Als ze dat nog konden… Kun jij je een betere motivatie bedenken? Ik niet. Vandaag doe ik alles wat ik doe met in gedachte de mensen die die keuze niet hebben. Vandaag is voor jullie.