Persoonlijk

Ik schaam me kapot…

Afgelopen weekend kwalificeerde ik me in de 4e kwalificatiewedstrijd wederom voor het WK OCR dat op 17 en 18 oktober in Cincinnati plaats vind. Maar ik ben niet trots. Sterker nog… ik schaam me kapot…

[heading size=4 style=underline]Jonge sport[/heading]Obstacle running is een jonge sport en volop in ontwikkeling. Steeds meer mensen ontdekken de lol en uitdaging van de sport, er komen steeds meer events en er is een bond in oprichting om zaken meer gestroomlijnd te laten lopen. En dat is goed. De kracht van obstaclerunning ligt hem in het feit dat het totale body workout is. Met alleen snelheid in hardlopen kom je er niet. Met alleen een groot lijf van de opgepompte spieren ook niet. Je fysiek moet getraind zijn en alle elementen van duurvermogen, kracht en lenigheid worden aangesproken. Maar soms is ook dat niet genoeg en heb je elkaar nodig om een obstakel te overwinnen. Zo wordt een individuele sport opeens een teamaangelegenheid. De sfeer en gemoedelijkheid tijdens een OCR zijn kenmerkend voor de sport en waarschijnlijk nog wel de belangrijkste factor waarom de sport zo groeit.

[heading size=4 style=underline]WK hype[/heading]Afgelopen jaar werd voor het eerst het WK Obstacle Course Racing georganiseerd. De eerste mondiale krachtmeting tussen de fanatiekelingen die deze sport een warm hart toe dragen. Eerlijk is eerlijk, het was een fantastische ervaring en één ding stond voor mij vast: in 2015 zou ik weer aan de start van het WK staan.
Al onze belevenissen werden met enthousiasme ontvangen. Meer mensen begonnen serieus te trainen voor obstaclerunning en de competitie heeft in 2015 echt een vlucht genomen. Het is mooi om te zien dat de sport zich verder aan het ontwikkelen is. Dat naast een grote groep recreatieve runners en ook steeds meer prestatielopers komen. Echter… lijkt het WK behoorlijk gehypet te worden. Waar voor menigeen het niveau van de topsport onbereikbaar is, ligt nu een WK binnen handbereik. Vergelijk het met de Nederlandse topsport. Wie van ons obstaclerunners kan zich op nationaal niveau meten met de besten in bijvoorbeeld de atletiek? Niemand. Maar opeens is daar een WK. Speciaal voor ons obstaclerunners. Daar willen we koste wat kost heen. Omdat kwalificatie vrij makkelijk is, lijkt iedereen in eens te vergeten dat een WK ook een bepaald niveau eist van een obstaclerunner. Dat van een topsporter. En dan gaat er iets mis…

[heading size=4 style=underline]Kwalificatie[/heading]Om dit jaar naar het WK te kunnen moeten we ons eerst kwalificeren. Dat kan in Nederland middels Mud Masters (maart), Strong Viking (maart, mei en juni) en Strongmanrun (september). Om je te kwalificeren moet je in de bovenste regionen van de uitslagenlijst komen. Bij de vrouwen is finishen vaak al genoeg; zoveel vrouwen doen er namelijk niet mee in de wedstrijdstartvakken. Dat is enerzijds lucky voor ons, maar aan de andere kant ongelooflijk onbevredigend en zeer slecht voor het niveau van de Nederlandse delegatie. Zelfs wandelend zou ik me nog kwalificeren… Bij de heren is het wat anders, daar is de competitie in bepaalde leeftijdscategorieën er wel. Daar zijn zo veel deelnemers dat er echt hard gewerkt moet worden en het niveau naar een hoger level wordt getild om in aanmerking te komen voor kwalificatie. Het is een battle of the fittest.
RunAndreaRun WC OCR 1
[heading size=4 style=underline]Trots?[/heading]
De eerste vier kwalificatiewedstrijden zijn achter de rug en bij alle vier de wedstrijden wist ik me te kwalificeren. Maar ben ik trots? Nee… Dat heeft enerzijds te maken met mijn eigen fysieke en mentale toestand. Ik ben niet 100% fit. Ik kan niet presteren zoals ik zou willen. Mijn lichaam heeft vorig jaar twee klappen te verduren gehad. De marathon van Berlijn zorgde er voor dat ik nog steeds een hamstring/bil-blessure heb en de val tijdens het WK resulteerde in een rugblessure. Met beide kan ik trainen en wedstrijden doen, maar niet volle bak. Ik presteer dus onder mijn niveau, kan niet groeien in de sport en naar het niveau dat nodig is voor een WK en dat is frustrerend. Als dit zich namelijk niet heel snel verbetert weet ik één ding zeker: dan heb ik niets te zoeken op het WK. Het niveau is daar hoog, veel hoger dan in Nederland. Zelfs de allerbeste versie van mezelf zal het daar ongelooflijk zwaar krijgen. Dan moet je niet alleen fysiek sterk zijn maar ook mentaal stevig in de schoenen staan. Iets wat door veel gekwalificeerden wordt onderschat. Een kwalificatie op zak hebben betekent niet automatisch dat je ook het niveau hebt waarmee je op het WK mee kan komen met de meute.

[heading size=4 style=underline]Mentaliteit[/heading]Maar er is nog een reden om niet trots te zijn. En dat is een mentaliteitskwestie. Tijdens het WK gelden duidelijke regels: een obstakel MOET je halen, anders raak je je bandje kwijt en lig je uit de wedstrijd. Je bent dan gediskwalificeerd. Of je dan nog een snelle tijd loopt doet er niet toe. Een diskwalificatie is een diskwalificatie en de Dikke van Dalen zegt hierover:

dis·kwa·li·fi·ce·ren (diskwalificeerde, heeft gediskwalificeerd)
1. tot diskwalificatie besluiten; uitsluiten
2. ongeschikt verklaren

Tijdens het WK wordt er streng op toegezien dat deze regels worden nageleefd. Hier gelden geen burpee area’s om je straf af te kopen. Je ligt er uit. Klaar, fini, over, aftaaien, dooooeeei! Jij bent ongeschikt. Van het Nederlandse team wisten afgelopen jaar maar enkelen hun bandje te behouden. De rest was gedesillusioneerd. Ik ook.

[heading size=4 style=underline]Rules?[/heading]Terug naar Nederland, naar de kwalificatiewedstrijden en dan heb ik het dus alleen over het wedstrijdstartvak. Daar waar de obstaclerunners staan die zich willen kwalificeren voor het WK. Voor dit vak gelden ook regels, al zijn ze soms onduidelijk. Als je je inschrijft voor het wedstrijdvak conformeer je je aan de geldende regels en normen. Er mag van je verwacht worden dat je een eerlijke race loopt. Obstaclerunning is toch een sociale sport met respect voor de andere deelnemers? Zo moet je de obstakels minstens proberen en er gelden burpeestraffen bij de daarvoor aangewezen obstakels. Haal je een obstakel niet, bijvoorbeeld de monkeybars, dan klauter je op de kant en ga je verder. Al mag je uit sportiviteit verwachten dat je gewoon nog een poging doet en de monkeybars dan haalt. Dat is het ideaalplaatje. Tijdens het WK moet je immers ook alle obstakels halen, anders ben je gediskwalificeerd. Als je tijdens een kwalificatiewedstrijd deze obstakels al niet haalt, moet je je serieus af gaan vragen of je uberhaupt het geld er voor over hebt om naar de VS te reizen om jezelf te laten diskwalificeren tijdens het WK. Mijn doel is dan ook om alle obstakels te halen gedurende een race. Dat dat me meestal niet lukt, ook afgelopen zaterdag niet (ik miste de Flying Ragnar en stond in mijn broek te schijten bij de Fjord Drop en ben naar beneden gelopen met de staart tussen de poten en tranen in de ogen), zorgt er voor dat ik baal van mezelf. Ik kwalificeer me voor een WK, terwijl ik obstakels niet haal of durf en voor mijn doen op een slakkentempo loop. Als ik ze hier al niet haal/durf, wat heb ik dan op het WK te zoeken? Ik weet dat alle obstakels daar 10 x zo zwaar en 30 x zo hard zijn! Nee, ik ben niet trots op mijn kwalificatie. In mijn ogen en volgens ‘de regels’ had ik niet gekwalificeerd mogen zijn en heb ik niet het niveau om op een WK te kunnen presteren.
RunAndreaRun WC OCR 4
[heading size=4 style=underline]…or no rules…[/heading]
Maar dan komt er een probleem om de hoek kijken (als iedereen namelijk zo zou denken, zou ik namelijk nu niets te mopperen hebben). Het schort in Nederland aan echt duidelijke regels en de handhaving ervan. Vaak weten vrijwilligers niet dat er een wedstrijdwave start, wat de specifieke regels voor hen zijn (als ze er al zijn) en zijn ze te verlegen om een valsspeler tot de orde te roepen, zijn er te weinig vrijwilligers of komen er gewoon te veel lopers in eens langs om er op te letten of iedereen zich wel aan de regels houdt. Hierdoor worden de ‘mazen van de wet’ opgezocht, dan wel eigen regels verzonnen. Obstakels na een enkele poging links (of rechts) laten liggen (in je TDMM shirt met daarop de tekst “Never give up’) om verder geen tijd te verliezen, burpee area’s worden overgeslagen als er strafburpees gedaan moeten worden, routes worden afgesneden en hele obstakels worden overgeslagen, omdat er langs heen rennen sneller is. Tja, modder en obstakels vertragen nu eenmaal he, het zal je maar gebeuren. Je kan het zo gek niet bedenken. Alle trucjes worden uit de kast getrokken om maar zo snel mogelijk over de eindstreep te komen en je te kwalificeren of zo hoog mogelijk in de uitslagen te eindigen. Goedschiks of kwaadschiks. Wie niet sterk is moet slim zijn? In ieder geval zonder respect naar de medewedstrijdloper, die zich wel aan de regels houdt en zich ook wil kwalificeren. Nee, ik ben niet trots op mijn kwalificatie als dit mijn medestrijders zijn en ik door mijn eigen angst een obstakel skip.
En dan is het een nadeel dat OCR nog zo’n jonge sport is in Nederland en er geen duidelijke regelgeving, handhavingsbeleid en sanctiebeleid is. Dergelijk gedrag is namelijk moeilijk te controleren en sancties zijn bij mijn weten nog nooit uitgedeeld. Als er geen regels zijn, waar handhaaf je dan op? Maar flik zulk gedrag tijdens een onder auspiciën van de Atletiekunie georganiseerde wedstrijd en er staat een DQF achter je naam en mogelijk een ontzegging van deelname aan andere wedstrijden, dan wel intrekking van je licentie. Het is maar goed dat er een bond in oprichting is.

[heading size=4 style=underline]Janken[/heading]Het doelbewust niet nemen van obstakels voor tijdswinst noem ik valsspelen, frauderen, of wedstrijdvervalsing. Of er nu wel of geen duidelijke regelgeving is. Duidelijk is namelijk wel dat dit gedrag bij de wel serieuze sporters namelijk niet wordt getolereerd. Van diverse kanten van deelnemers, toeschouwers en vrijwilligers komen er de afgelopen dagen verhalen boven borrelen van wat er het afgelopen weekend tijdens Strong Viking allemaal is gebeurd. Heel veel zogenaamde elite of wedstrijdlopers die bewust om de obstakels heen zijn gelopen. Dat gebeurde vooral voorin in het veld en dan valt het des te meer op.
Voor de serieuze sporter is namelijk niets zo frustrerend als er na de wedstrijd achter te komen dat er vóór jou mensen zijn geweest die dergelijk gedrag vertonen. Ten koste van jou dus! Dat de uitslagenlijst niet klopt, omdat er namen tussen staan die er niet hadden horen te staan. In ieder geval niet op die ranking. Dat je net buiten de top 10 valt, je dus niet kwalificeert, terwijl degene die buiten het parcours om langs je heen stierde, terwijl jij vast zat in de modder, zich wel kwalificeert en vervolgens retetrots aan iedereen loopt te verkondigen hoe goed ie wel niet is. ‘Ik ga naar het WK!’ Of dat je ondanks het skippen van meerdere obstakels toch nog trots kunt zijn op je kwalificatie of ranking? Wie hou je voor de gek? Je komt jezelf wel tegen tijdens het WK. Jankend om je moeder. Ik zal een doos tissues meenemen.RunAndreaRun WC OCR 11
[heading size=4 style=underline]Ik schaam me kapot![/heading]Nee ik ben niet trots op mijn kwalificaties die ik met mijn deelnames aan de kwalificatiewedstrijden tot dusver vier keer heb weten te behalen, terwijl ik ook niet alle obstakels heb gehaald… Ik ben op dit moment fysiek en mentaal niet sterk genoeg voor het WK, maar ik doe er alles aan om dit te verbeteren en met een goed gevoel naar het WK af te reizen. Sterker nog. Ik schaam me kapot. Al deed ik WEL een poging om de obstakels te halen en heb ik nooit doelbewust obstakels geskipt omdat dat sneller zou zijn. Het is dat in mijn categorie iedereen zich kwalificeert omdat er zo weinig vrouwen zijn, want als door mij een nummer 11 buiten de boot valt, zou ik mijn plek opgeven.
Maar meer nog schaam ik me voor de mentaliteit van veel mede-obstacerunners die het nodig vinden om zich over de rug van een ander te kwalificeren of op het podium te staan. We delen allemaal een zelfde passie. We willen allemaal obstaclerunning naar een hoger plan tillen. Laten we daar dan allemaal aan mee werken in plaats van onszelf straks als Nederland voor schut te zetten op een WK.

Tot zover mijn gezeur. Ik beloof je dat ik morgen weer goedgemutst bent.

Foto’s: Marvin van der Sloot (header), Harm Dommisse

 

2 reacties

  • Elsa

    Je frustratie spat ervan af. En terecht, ik zou me ook gefrustreerd voelen. Jammer dat er mensen zijn die zo onsportief zijn. Ik vind het vergelijkbaar met een stuk afsnijden tijdens een hardloopwedstrijd.
    Het scheelt dat jij wat dat betreft met een zuiver geweten kunt gaan. Hopelijk gaat het snel beter met de regels en controle erop, zodat alleen de echte bikkels nog naar het WK kunnen gaan.
    En voor jou hoop ik natuurlijk dat je jezelf nog kunt verbeteren de komende maanden, zodat je fit genoeg aan de start kunt staan.

  • Dikla

    Jeaahhhh Andrea! Goed stuk! Ik deel helemaal jouw frustratie. Na 3 jaar elite wedstrijdlopers gepleased te hebben waren we helemaal klaar met hun zeer onsportieve gedrag (vrijwilligers uitschelden, opzettelijk weghalen afzetting, niet nemen van hindernissen of opdrachten, etc). We hebben het hele wedstrijdelement hiertoe geskipt =) de intentie van de deelnemers geldt en alle finishers zijn superhelden in onze ogen… De laatste wellicht nog iets meer dan de eerste.

    Ik verwacht dat goed organiseren van een professionele en officiële ocr wedstrijd met juryleden en een “echte” winnaar buiten zeer prijzig heel lastig wordt.het is natuurlijk maar een klein clupje die hiervoor in aanmerking komt.. zeker als je niet meer kan valsspelen…

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!