Kniegeneuzel met gevoel voor timing

Ein.De.Lijk. Weer een blogje voor Andrea. Want wat is het een tijd geleden. De laatste stamt alweer uit november waarin ik onder meer schreef over mijn New York City Marathon deelname.

[heading size=4 style=underline]Berlijn Marathon[/heading]Met twee marathons en even veel (mini) ultra’s, was 2014 een druk loopjaar. Weken met een omvang van 80 km waren eerder regel dan uitzondering. Naast wat gedoe met de rechter achillespees was het blessurewise ook een relatief makkelijk jaar. Toch leek het me goed om het in 2015 iets rustiger aan te doen en slechts een marathon in te plannen. Zodoende loop ik eind september de Berlijn Marathon. Alom bekend om zijn vlakke en snelle parcours.

[heading size=4 style=underline]Sub 3[/heading]Toen ik een paar jaar geleden verslaafd raakte aan lopen en serieus begon hard te lopen stelde ik mezelf twee doelen. Ik wilde de marathon in hetzelfde uur finishen als de toppers én minimaal een keer verder lopen dan de 42.195 meter. Dit laatste heb ik inmiddels van mijn lijstje kunnen afstrepen, het eerste doel blijkt een lastigere klus. Want na twee pogingen (Rotterdam en New York) is het me nog niet gelukt onder de 3 uur te duiken.

[heading size=4 style=underline]Trainer[/heading]En eerlijk gezegd, ik ben het ook wel zat. Die sub 3 marathon moet er in 2015 gaan komen. Sterker nog, ik heb sinds begin januari een trainer ingeschakeld. Iemand die me begeleid en trainingen overziet. Elke zondagavond stuurt hij me het trainingsschema van de aankomende week. Een excelbestand met een gedetailleerde beschrijving van de komende trainingen. En dat is best relaxed want ik hoef niet meer na te denken wat ik wanneer moet lopen. Aan de andere kant, het haalt ook de vrijheid en creativiteit uit je dagelijkse rondje.

[heading size=4 style=underline]Dikke knie[/heading]Met alleen de Berlijn Marathon op de 2015 loopagenda is het tot en met mei relatief rustig, samen met mijn trainer dan ook afgesproken om deze periode te gebruiken om aan mijn snelheid te werken. Dit ging prima tot ik een dag na de Halve Marathon van Schoorl met een dikke knie wakker werd. Onschuldig dacht ik in eerst instantie, een paar dagen rust lost het wel op. Maar een paar dagen werd een week en inmiddels is het al een paar weken erg stil op mijn Strava-account wat betreft loopactiviteiten.

[heading size=4 style=underline]Waarom[/heading]Waarom ik nu getroffen ben door deze knieblessure, begrijp ik alleen niet. Overbelasting lijkt me sterk, omdat ik in vergelijking met vorig jaar wekelijks gemiddeld vijftien á twintig kilometer minder loop. Mogelijk heb ik me in Schoorl ergens verstapt? Of is het toch ouderdom dat parten gaat spelen? De fysio wist er ook geen naamkaartje aan te hangen. Jammer, want ik heb wel behoefte aan closure.

[heading size=4 style=underline]Timing is prima[/heading]Niet lopen. Ik vind het maar niks. Ik voel me rusteloos. Kijk iedere loper ongeacht niveau jaloers na en lig gemiddeld drie keer per week ’s ochtends in het zwembad om mijn energie te lozen. Aan de andere kant is de timing natuurlijk ideaal. Ik moet nu helemaal niks. Het is jammer dat ik aanstaande zondag de CPC Loop mis, maar de focus is Berlijn. In september moet het allemaal gebeuren. Dus ik deal liever nu met dit geneuzel dan dat ik straks in de marathonvoorbereiding een pijntje op loop die me weken aan de kant houdt.

Ander bijkomend voordeel van dit kniegeneuzel: ik krijg er zeeën van tijd voor terug. Zodoende heb ik na maanden van stilte weer tijd om deze column te schrijven voor Andrea. En dat is ook met kniegeneuzel best fijn.

Foto: Marius Hordijk