Mag ik voorstellen: de hilarische loper

Zoveel lopers, zoveel verhalen. Als ze dan ook nog eens zo geniaal (en hilarisch) schrijven zoals alleen Sanne dat kan… Haar verhalen zijn origineel, zo nu en dan met een mooie boodschap of kritische noot, maar bovenal goudeerlijk en als ik ze gelezen heb, heb ik een grote smile op mijn gezicht. Sanne weet wat humor is.
Ik leerde Sanne kennen tijdens een RunAlongRun en sindsdien mag ik haar toch echt wel een vriendin noemen. We zien en spreken elkaar regelmatig en zijn er al flink wat kilometertjes gedeeld. Al dan niet gepaard gaande met dueten en lachsalvo’s. Voor het komende jaar heeft Sanne een aantal fantastische doelen. Haar loting voor de Berlijn Marathon maakte de jaarplanning compleet (en overvol). Vanaf nu zal Sanne regelmatig als gastblogger op de site verschijnen. Vandaag haar eerste bijdrage. Enjoy!

[heading size=4 style=underline]Hilarisch?[/heading]Je zal toch maar gevraagd worden om komend jaar als gastblogger te schrijven op RunAndreaRun. ‘Ja, want je schrijft zo hilarisch!’, aldus Andrea. Dus….
Hoewel ik natuurlijk meteen ‘ja!’ heb gezegd tegen dit unieke aanbod (wie wil immers niet voor dé Andrea schrijven?), was de reden van de uitnodiging wel een beetje dubieus. ‘Omdat je zo hilarisch schrijft’. Liever had ik natuurlijk gehoord: ‘Omdat je zo’n goede loper bent’. Of: ‘Omdat je zulke geweldige prestaties neerzet. Daar kunnen mijn lezers nog wat van leren.’ Maar goed, wat niet is, dat is er niet. Bovendien verbleekt naast Andrea iedere loopster die denkt dat ze een beetje prestaties neerzet. Ik leg me dus maar neer bij deze onverwachte eer en probeer er voor jullie lezers het beste van te maken. Jullie kunnen er immers ook niets aan doen dat Andrea mij heeft verkozen om jullie een kijkje te geven in mijn soort van hardloopleven.

[heading size=4 style=underline]Aangenaam![/heading]Laat ik me bij deze dus maar even netjes voorstellen: De naam is Sanne, 29 jaar (bijna 30!), stuiterbal, meisje-nooit-genoeg en schrijfster van het blog ‘Mijn eerste marathon’. En voordat jullie nu meteen denken ‘Oh, ze is marathonloopster!’. Nee, dat ben ik niet. Nog niet. Ik wil namelijk best wel graag en ben ook al 2 keer héél dichtbij geweest, maar op de een of andere manier lijken die magische 42,195 meter bij mij voornamelijk verbonden te zijn met het woordje ‘pech’. Iets met een stressfractuur en een verkeerde chiropractie-behandeling. Ik zal er verder niet teveel over uitweiden, maar mocht een chiropractor ooit aan je voorstellen je met je enkeltjes vast te binden om je rug wat op te rekken…één advies: Doe het niet!

[heading size=4 style=underline]Impulsief[/heading]Tja, die marathon, dat is nog wel een dingetje. Maar wel een ‘dingetje’ dat wellicht in 2015 alsnog verwezenlijkt kan worden. Ze zeggen toch wel eens dat je soms los moet laten om iets te kunnen bereiken? Nou, net dat ik had besloten dat die marathon wellicht toch niet helemaal voor mij was, bleek dat ik was ingeloot voor Berlijn. Oeps! Even vergeten dat ik me daar met mijn impulsieve hoofd nog voor ingeschreven had! Iets waar ik overig wel vaker goed in ben: impulsieve acties. Zo staat er voor komend jaar een kwart triathlon op het programma. Niet dat ik überhaupt een racefiets heb, maar aangezien ik ‘dankzij’ blessureleed spinning en zwemmen heb ontdekt, dacht ik: waarom niet? Dat je voor zo’n kwart triatlon maar liefst 1500 meter (in open water!) moet zwemmen, 45 kilometer moet fietsen én 10 kilometer moet lopen, daar dacht ik in vlaag van verstandsverbijstering niet aan toen ik op de knop ‘inschrijven’ drukte. Net zoals er weinig hersencellen kwamen kijken bij het moment dat ik een ticket naar Stockholm boekte om daar mede-lopers tijdens een halve marathon aan te moedigen die ik buiten Twitter om eigenlijk helemaal niet kende.

[heading size=4 style=underline]Hardloopgek[/heading]Voordat jullie je nu echter gaan afvragen of ik echt zo gek ben als een deur. Dit valt (volgens mij) best wel mee. Ik ben voornamelijk gek van hardlopen en alle mooie dingen die het mij oplevert. Dus tja, dan wil je af en toe wel eens wat geks doen om je liefde deze sport te laten blijken. Zoals met een ‘Heldenbord’ langs de kant van het parcours gaan staan om – als je geblesseerd bent – andere lopers aan te moedigen. Of vind je het zo gezellig met al die lopers dat je ze gewoon gezellig bij je thuis uitnodigt voor een ‘HuiskamerRun’: een loop- en eetfestijn dat Andrea ook al twee keer heeft mee mogen maken en dat inmiddels al beruchte vormen begint aan te nemen.

[heading size=4 style=underline]Hardloopliefde[/heading]En misschien is dat wel wat Andrea en mij verbindt: de liefde en gekte voor het lopen. De ene wat resultaten betreft wat productiever dan de ander, maar goed, er moet iemand achter het Heldenbord staan om het omhoog te houden! En weet je, eigenlijk maakt het ook helemaal niet uit. Het nieuwe PR is niet die van resultaat maar van plezier: de Pleasure Run. Hoe snel, langzaam, goed of slecht je namelijk ook bent: een loper is een loper. En dat is wat ons allen met elkaar verbindt.
Ik hoop jullie dan ook maandelijks met mijn loop- en triatlon-avonturen mee te mogen nemen. Stiekem hopend dat er dit jaar wél veel Heldendaden uit zullen volgen. Maar mocht het niet zo zijn, dan beloof ik er in ieder geval hilarisch over te schrijven. Daar ben ik immers voor aangenomen.

˜ Sanne ˜