Never lose the focus?

Over precies één week sta ik in het startvak van de Berlijn marathon. Wedstrijdspanning, startkak en wachtend totdat het startschot valt… Althans… dat hoop ik… Het suddert al enige weken, maar op dit moment weet ik gewoon niet wat ik moet doen. Ik kan niets doen. Dat is eigenlijk nog het ergste….

[heading size=4 style=underline]Schuldig[/heading]Terwijl ik dit schrijf biggelen tranen over mijn wangen. Ik voel me leeg, ben gestresst. Niet eens om de marathon, maar om iets totaal anders. De laatste voorbereidingen op een wedstrijd waar ik al een jaar naar uitkijk worden overschaduwd. Ik durf niet aan de marathon te denken, niet aan mijn scherp gestelde doel en al helemaal niet aan mijn weekje vakantie er na. Ik voel me schuldig als ik dat wel doe. Hoe kan ik aan zoiets denken terwijl het leven zich op zijn verschrikkelijkst aan mij toont? Of is het een teken dat ik juíst mijn dromen moet najagen, omdat je nooit weet wat er morgen gebeurd?

Dit filmpje van de Berlijn marathon van vorig jaar tovert toch weer een kleine glimlach op mijn gezicht. Het kriebelt weer. Ik kan niet in de toekomst kijken. Maar als ik daar over precies een week aan de start sta weet ik welk gevoel zal overheersen: dankbaarheid.