Our road to OCR WC #1

Met de kwalificatie op zak is één ding zeker: het OCR WC is dit jaar weer hét doel! Niet alleen ik kwalificeerde me, maar ook mijn trainingspartner in crime Susanne. De komende maanden houden wij je op de hoogte van onze trainingen, voorbereidingen, obstacleruns en alles wat er bij komt kijken om straks in de VS te knallen op het WK! Omdat jullie Susanne misschien nog niet kennen, stelt ze zich bij deze even voor.

Naam: Susanne Ulrich
Leeftijd: 25 jaar
Specialisme: Survivalrun
Favoriete OCR: Strong Viking Run Water Edition 2014
Favoriete obstakel: Castle Walls/muurpassage
Doel: Top 5 age group 25-29 op OCR WC

[heading size=4 style=underline]Hoe het begon[/heading]Andrea heeft mij gevraagd wat te schrijven over mijn weg naar de kwalificatie voor het Wereldkampioenschap Obstacle Course Racing en hoe mijn weg naar het WK eruit zal gaan zien. Daarom zal ik eerst wat meer over mezelf vertellen.
In maart 2013 ben ik gestart met survivallen. Hierdoor raakte ik verslaafd aan de andrenalinekick die je krijgt als je (in mijn ogen) moeilijke hindernissen behaalt. In juni deed ik daarom mee aan mijn eerste survivalrun in Harreveld van 5 kilometer. Aangezien het de recreatieve versie was, was het niveau best wel laag en leuk om mee te beginnen. Ik heb er uiteindelijk 2 uur over gedaan en was helemaal kapot. Ik vond het destijds superzwaar en ik wist dat ik nog veel moest trainen.

[heading size=4 style=underline]OCR[/heading]Begin 2014 werd er aan me gevraagd of ik mee wilde doen met Mud Masters in Biddinghuizen in september van dat jaar en zodoende schreef ik me in voor mijn eerste obstaclerun. Echter begon het te kriebelen: is er niet eerder iets in de buurt waar ik aan mee kan doen? Nadat ik een oude vriendschap weer nieuw leven in had geblazen en hij ook graag een obstaclerun wilde doen, besloten we mee te doen aan een obstaclerun in de buurt van Utrecht. Aangezien ik met survivallen 7-9km loop, besloten we voor de 6km te gaan en niet de 12km. Omdat het niveau van deze run best wel laag was, zijn we allebei binnen 36 minuten gefinisht (hij zelfs onder de 34 minuten)! Dat was mijn eerste run en gelijk met 10 kilometer per uur! Dat smaakte naar meer.
[heading size=4 style=underline]Verslaafd[/heading]Ik had inmiddels op Facebook-groep Team Dutch Mud Men ontdekt met op dat moment zo’n 600 andere gelijkgezinden en we besloten ons aan te sluiten. Dat was financieel gezien één van mijn slechtste keuzes… Ik bleef me maar inschrijven voor runs! Na onder andere de Breakoutrun, Strong Viking, Cavenmanrun en Dirt Kings volgde mijn eerste obstaclerun in het buitenland: de Spartan Race bij Keulen. Wat was dat gaaf! Zo met een hele groep op vakantie was superleuk! Hierna volgden dan ook nog een aantal runs met als hoogtepunt het voltooien van mijn Spartan Trifecta in Engeland. Mijn jaar kon niet meer stuk en ik was verslaafd.

[heading size=4 style=underline]Kwalification in the pocket[/heading]Hierna was het tijd om doelen te stellen voor 2015. Ik wilde me gaan kwalificeren voor het WK Obstacle Course Racing in Amerika. De eerste mogelijkheid hiervoor zou Mud Masters Haarlemmermeer 18 kilometer zijn. Ik heb afgelopen winter geprobeerd me zo goed mogelijk voor te bereiden door deel te nemen aan survivalruns, trailruns en een paar hardloopevenementen. Toch was ik erg zenuwachtig op 7 maart. Het was dan eindelijk zover. Ik zou me gaan meten aan de vrouwen in Nederland. Het begon met een stuk met hooibalen en daarna gelijk de piramide op. Heuvelwerk is absoluut mijn grootste nachtmerrie en hier daalde het tempo al behoorlijk. Ik heb in januari tijdens een run mijn kuiten opgeblazen, dus ik moest rustig aan de berg op. Gelukkig ben ik hier niet ingehaald door andere vrouwen en wist ik dat ik nog steeds rond de 10e plaats liep. Dat was dus genoeg voor een kwalificatie.
Gedurende de hele run hield ik me bezig met hoe slecht ik wel niet was en dat het me “nooit zou lukken”. Achteraf gezien was ik maar 8 minuten na de cut-off binnen, wat voor mij een hele prestatie is, aangezien ik in 2014 nog 3 uur over 18 kilometer deed.
Tijdens het zandzak dragen kreeg ik Andrea in mijn vizier en bleef zij mijn haas. Ik wilde zo graag bij haar komen, maar dat lukte steeds niet. Op een gegeven moment zat ik slechts een stukje tijgeren achter haar, maar het lukte me echt niet om de afstand te verkleinen. Gelukkig liep ik niet alleen, maar had ik een loopmaatje gevonden. Hij heeft me er echt doorheen gesleept. Ik heb het mentaal zo zwaar gehad, maar het is me gelukt! Met een officieel 10e plek mag ik vol trots zeggen dat ik naar Amerika mag!
Nu dat doel bereikt is, kan ik gefocust en rustig naar oktober toe trainen. Het zal vast niet makkelijk gaan, maar ik ga er alles aan doen om het doel te behalen en daar de komende maanden over bloggen voor en met Andrea! Samen leggen we our road to OCR WC vast.