Van try naar tri: de spanning stijgt….

En toen was het ineens april! Alsof ze met het vooruit zetten van de klok ineens ook echt fastforward de tijd hadden verzet. Allemaal leuk en aardig natuurlijk, maar dat betekent ook het komende maand al zover is: mijn aller-eerste triatlon! Dacht ik de afgelopen maanden nog veilig in een winterhutje te hebben gebivakkeerd waar de tijd wellicht niet stil stond, maar alle spanning en sensatie nog op veilige afstand leek. Nu zijn het nog maar iets meer dan 7 weken. Zeven luttele weken voordat mijn eerste transformatie tot triatleet op de proef wordt gesteld.

[heading size=4 style=underline]Struikelblok[/heading]Het grootste struikelblok hierbij? Die 5 kilometer lopen. Ja ja, je gelooft het niet. De ervaren loper die er het meest tegenop kijkt om straks die 5000 meter te volbrengen. En niet eens omdat ze in het triatlonprogramma als laatst vermeld staan. Nee, omdat ik in januari weer eens zo nodig de geblesseerde loper moest uithangen, waardoor mijn loopschoenen 3(!) maanden in de kast hebben gestaan en er komend weekend pas voor het eerst weer uitkomen *slik*.  En nu zal ik die 5 kilometer vast wel weer zo kunnen lopen, maar aangezien mijn opbouwschema start met 5 x 1 minuut, dan kun je je voorstellen dat het nog best een uitdaging is om in zeven weken echt helemaal goed klaar te zijn.

[heading size=4 style=underline]Grote wasjes[/heading]Gelukkig is in de afgelopen maanden ook gebleken dat zich onder mijn blessureleed ook redelijk wat zwemtalent bevond. Daar waar ik met mijn zwemstart in november nog amper 2 baantjes kon borstcrawlen, tikte ik vorige week tijdens de jaarlijkse kilometertest gewoon een tijd van 17.36 aan op de 1000 meter (lees: 40 baantjes), Kijk, dat geeft de burger moed! Helemaal aangezien het zwemonderdeel als eerste komt. Het is immers toch net iets lekkerder je race starten als je niet als allerlaatste uit het water komt gesopt.
Moet ik overigens nog niet teveel nadenken over het feit dat ik straks niet fijn in verwarmd en helder zwembadwater lig. maar ergens in een koude bruine sloot, waarbij je niet steeds netjes na iedere baantje de kant aantikt, maar met z’n allen als een maniak op een boei afvliegt, waardoor er zoiets ontstaat als wat ook wel ‘de wasmachine’ wordt genoemd. Dat ik er maar netjes, ongeschonden en schoon uit mag komen!

[heading size=4 style=underline]Klikfiasco[/heading]Ongeschonden en schoon was ik gisteren overigens niet toen ik bijna een rondje racefiets had volbracht. Dat waar iedereen me al een keer voor had gewaarschuwd, was gebeurd: een ‘misklik’. Even niet snel genoeg uitgeklikt, waardoor je gezellig samen met je fiets het asfalt knuffelt. Gelukkig viel de schade mee. Mijn klikincident vond plaats in de opstartfase, dus veel snelheid was er niet. Bovendien hoefde ik geen asfalt te zoenen, maar mocht ik fijn heel groen en zacht gras omhelzen. Jammer was wel dat mijn ketting het met dit onderonsje niet helemaal eens was, en die er dus opnieuw opgezet moest worden. Dat ik de laatste 3 kilometer toch wel erg zwaar naar huis trapte, kwam ik eenmaal thuis pas achter: wiel zat scheef in de fiets en liep tegen de rem aan. Iets wat door vriendlief in twee tellen gefixt is (net zoals die lekke band van de dag daarvoor). Maar wat mij ook wel doet noteren dat ik voor die eerste tri ook nog echt even een mini-fietskluscursus bij hem moet volgen. Een vriendje dat banden plakt is heel handig – en daar moet je ook zeker gebruik van maken – maar als ik straks alleen aan de kant van de weg sta, zal ik toch ook zelf de iron-fixing-lady moeten uithangen.

[heading size=4 style=underline]Spanning[/heading]En dat is dus ook het punt waarop ik het allemaal een beetje spannend begin te vinden. Dat zwemmen, fietsen en lopen; dat gaat me uiteindelijk wel lukken. Misschien niet heel hard, misschien niet heel snel. Maar er komen, zullen we. Het dingetje met de triatlon is echter, dat het niet gewoon starten en finishen is, maar dat je tussendoor ook nog moet wisselen. En dat er allemaal regels zijn. Zoals niet ‘stayeren’ (bumperkleven op de fiets), niet fietsen in de wisselzone, startnummer achter, startnummer voor, helm op tijd op etc., etc. Je moet dus niet alleen als een keiharde bikkel door rammen op drie onderdelen, je moet ook nog echt nadenken! Ik bedoel, er zijn zelfs juryleden die al die dingen controleren. Het zal je toch maar gebeuren hè, dat je wordt gediskwalificeerd. Dat is nog een grotere nachtmerrie dan een hap slootwater binnen krijgen tijdens de wasmachine.

[heading size=4 style=underline]Zeven weken…[/heading]Maar goed, we hebben nog zeven weken. Zeven weken om ‘wisselpunt-zone-filpmjes’ op youtube te bekijken. Zeven weken om te oefenen met het zo snel mogelijk uittrekken van een wetsuit. Zeven weken om een band te leren plakken. Zeven weken om het record schoenwissel te verbreken. Zeven weken om alle regels uit mijn hoofd te leren.

Zeven weken. Nog maar zeven weken!