RunAlongRun

RunAlongRun #Marianne

Yes, vrijdag mocht ik weer! Een RunAlongRun lopen! Hoelang Marianne en ik al wel niet bezig zijn geweest om iets te plannen… Veeeeel te lang! En EIN-DE-LIJK was het vrijdag dan zover. Dat hebben ze in Soester Duinen en omgeving geweten…

[heading size=4 style=underline]Hello Marianne[/heading]We hadden afgesproken bij het trimbaantje in de Soester Duinen. Ik zou Marianne herkennen aan haar paarse Hello Kitty mobiel. Maar daarvoor moest ze eerst wel bij haar werk van de parkeerplaats weg zien te komen. Een dwars pasje en een slagboom die dan toch echt weigert open te gaan lieten ons even wachten tot we elkaar dan ook echt zouden ontmoeten. Alsof we elkaar al jaren kenden! Wat eigenlijk ook zo is, alleen dan via de digitale weg.
IMG_20160212_113358
[heading size=4 style=underline]Switch[/heading]Shirts aan, startselfie en gaan met die banaan! Het trimbaantje van Soest kent allemaal verschillende oefeningen en is ongeveer een kilometer lang. Het begint simpel met wat warming up oefeningen en die grepen we aan om meteen onze lachspieren op te warmen. Ik moest natuurlijk alles weten van die verrekte slagboom affaire, terwijl we aan het rekstok hangen, en zo komen we al snel op het werk dat Marianne doet. Ze is verloskundige, maar eigenlijk was dat een onverwachte carrièreswitch. Want als afgestuurd elektrotechnisch ingenieur en nog een jaar sterrenkunde studeren werkte ze eerst bij een ICT-bedrijf (maar laat haar niet je elektra thuis doen, want ze elektrocuteert zichzelf, aldus Marianne zelf). Toen een goede vriendin zwanger was en ze bij de bevalling aanwezig zou zijn, bracht ze onverwachts het eerste kindje als nog-niet-verloskundige op de wereld. De verloskundige die de bevalling zou doen was namelijk niet op tijd en zo kwam deze taak mede op haar schouders terecht. Een onwijs bijzonder moment en het begin van een totaal andere carrière. Marianne omschrijft het als een soort oergevoel dat los komt. Het voelde als haar roeping en ze werd verloskundige. De tel is ze ondertussen kwijt geraakt, maar 100-en kindjes zijn met haar hulp ter wereld gekomen. Overigens moet ze zelf niet denken aan kinderen. Grappig, ik ook niet namelijk.
IMG_20160212_114632
[heading size=4 style=underline]Keihard trainen[/heading]Het trimbaantje is te leuk. Bij de hoge balken oefenen we wat op techniekjes om hier zonder kleerscheuren overheen te komen, pleuren op de grond en rollen slap van de lach verder. Bokje springen, buikspieren, evenwichtsbalkjes alsof het niets is. Ook de monkeybars zorgen voor de nodige lol. Marianne was nog nooit eerder gelukt om deze te doen, maar met filmen vanuit de juiste hoek gaat dit zo smooth. En als ik er aan hang krijg ik de vraag of ik ze achteruit kan. Hmmm… nooit geprobeerd eigenlijk. Zo klooien we lekker wat aan, voordat we de mini-weaver gaan mishandelen. Of beter gezegd… onszelf laten mishandelen door de mini-weaver… Ik wil nog steeds een keer headfirst er doorheen en terwijl we als geweven draadjes klem zitten in de weaver komt de boswachter langsrijden die niet meer bijkomt van het lachen. Ondertussen proberen we nog wat selfies te maken en komen we met heel veel moeite en wat beurze plekken weer los.
Weaver
[heading size=4 style=underline]Lekker trailen[/heading]We besluiten na het trimrondje nog een stukje van de blauwe paaltjes route te volgen. Omdat ik even niet meer wist hoe lang deze was zouden we gewoon een heen en weertje lopen. Zodra we de zandvlakte op gaan gooien we er even een oefening tussendoor. De een plankt en de ander rent over het zand naar het volgende paaltje en weer terug. Dat wisselen we een aantal keer af, voordat we onze route vervolgen. Dit soort paadjes kunnen maar naar één gespreksonderwerp leiden: trailrunnen. Want Marianne gaat binnenkort haar eerste trailrun lopen, de Jutbergtrail. Een marathon komt niet op de wishlist van Marianne voor, maar trailruns, de vrijheid midden in de natuur, slingerende paadjes en prachtige uitzichten, dat is wat ze wil. Geen ellenlange afstanden. Gewoon beginnen bij een kortere behapbare afstand. Want ellenlange afstanden, dat hoeft niet zo nodig. Het moet leuk blijven. En dat vind ik een heel mooi uitgangspunt, waar heel veel lopers een voorbeeld aan mogen nemen.
IMG_20160212_133104Ondertussen komen we bij een gebied met jonge begroeiing, waar oude fundamenten bovenuit steken. Nieuwsgierig als we zijn moeten we daar even rondneuzen. Géén idee waar we naar te staren, maar we komen tot de conclusie dat de fundamenten in ieder geval te laag zijn om een handstand tegen aan te kunnen doen. Wel kun je via gaten naar binnen gluren, maar we zien niets. Overigens zet de queeste “wat is dit dan” zich de dagen erna voort en komen we er via google earth achter dat dit een oud militair magazijncomplex is geweest, dat nu terug is gegeven aan de natuur. Aha! Maar dat terzijde.

[heading size=4 style=underline]Ommekeer[/heading]Met een prachtig uitzicht over de zandduinen ploffen we neer op een eilandje van begroeiing. Mensen die de hond uitlaten trekken aan ons voorbij. Wij zitten hier prima en laten onze gedachten de vrije loop. Met Valentijnsdag voor de deur kan de liefde als gespreksonderwerp niet uitblijven. Voor de liefde verhuisde Marianne naar Apeldoorn. Tijdens Oud en Nieuw  een aantal jaar geleden, leerde ze via vrienden haar man kennen. Ze kende de vrienden via een sportforum en zij kenden haar toen-nog-niet-man via de sportschool. Binnen no time was ze vanuit Leeuwarden naar Apeldoorn verhuisd en negen maanden na hun eerste ontmoeting waren ze getrouwd. “Was dat niet te snel?” kregen ze te horen. Maar het noodlot bevestigde dat ze de juiste keuze hadden gemaakt. Haar man kreeg een hartinfarct tijdens het sporten. Wat volgde was een open-hart-operatie voor de nodige bypasses. Hij kwam er bovenop, maar de steun en zorg van Marianne was onmisbaar in deze periode. ‘De meest stressvolle periode uit haar leven”, zo vertelt ze. En dat had ook zijn weerslag op haar eigen gezondheid. Gelukkig kwam haar man er bovenop, zonder verdere gevolgen, en genieten ze samen van het leven.
IMG_20160212_131219
[heading size=4 style=underline]No hot chocolate[/heading]We beginnen het een beetje fris te krijgen. Tijd om weer verder te lopen. Met een laatste doorkruising van de zandvlakte laten we het geploeter achter ons en komen weer bij onze auto’s terug. Tijd voor warme chocola! Althans, dat was het plan. Tot we bij het restaurantje uitkomen waar op dat moment een condoleance plaats vindt. Jammer, maar meteen een goede reden om snel nog eens af te spreken! We zijn namelijk nog helemaal niet uit geouwehoerd en als twee stuiterballen nemen we afscheid. Enorm bedankt voor deze veel te korte RAR Marianne, want we waren nog lang niet uitgekletst, -gelopen, -gelachen en die warme choco moeten we ook nog even soldaat maken!
IMG_20160212_123531
[heading size=4 style=underline]Wil je ook RAR-en[/heading]Lijkt het jou ook leuk om eens samen een rondje te lopen? Schrijf je dan hier in! Vermeld even in het onderwerp RAR en voeg je gegevens toe (naam, telefoon, mail en eventueel twitter of facebook). Wie weet lopen we binnenkort ergens samen in RAR-shirt!

Shirts by RunandCasual.

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!