RunAlongRun #Marlies part 2

He een RunAlongRun met Marlies…? Maar daar heb je toch al een keer mee geRAR’d? Jup, dat klopt. Maar dat was bij mij in het bos en Marlies wilde me graag haar strand, zee en duinen laten zien. Plus, we waren de vorige keer nog niet klaar met onze RunAlongRun.

[heading size=4 style=underline]Mieuw[/heading]Ik kom aan in Oegstgeest bij Marlies en haar man. Vergeet de 4 kinders, de katten, niet, waarvan eentje mij meteen heeft uitgekozen als speeltje met twee handen. En die twee handen die kunnen aaien. Dus aai me! Ok, poes.
Spulletjes mee en Marlies en ik vertrekken richting Katwijk, waar we door de duinen en over het strand gaan lopen. Twee kletskoppen bij elkaar, dus we branden meteen los. Sinds onze RAR in augustus is er namelijk veel gebeurd. Heel veel.

[heading size=4 style=underline]Never stop[/heading]Ondanks dat we de vorige RunAlongRun alle tijd hadden, hadden we elkaar toen al veel te veel te vertellen. En zo werd een vriendschap geboren. Een vriendschap weliswaar op afstand, want we wonen niet bij elkaar om de hoek. Daarom is het nog leuker weer eens met elkaar te gaan lopen en elkaar de oren van het hoofd te ouwehoeren. Al had onze RAR in eerste instantie een andere insteek, want eind januari zat Marlies nog in een rolstoel… Whut? Na haar eerdere langdurige knieblessure vond haar knie het nodig om in november weer KNAK te zeggen met alle gevolgen van dien. Haar voorbereidingen voor de Rotterdam marathon konden in de vrieskist: volgens haar arts zou ze nooit meer lopen, De meest verschrikkelijke prognose die je als sporter kunt krijgen. Wekenlang bracht ze door in de rolstoel. Gefrustreerd dat ze niets mocht doen. Gefrustreerd dat dit de diagnose was. En nog erger: dat de arts verklaarde dat het probleem tussen haar oren zat! Tijd voor een second opnion en zo kwam ze bij een andere arts, die na een mri constateerde dat het probleem helemaal niet zo ernstig was als gedacht. Een ontsteking in de knie was de boosdoener. Oorzaak: overbelasting. Die overbelasting was ook niet zo vreemd als je zag hoe hard Marlies aan het trainen was. Bijna destructief, iets wat me opvalt bij Marlies. Nu werkt ze onder een fysio aan haar herstel en dat gaat vlot. Ze loopt weer hard, fietst weer en zwemt. Haar eerste wedstrijden staan al weer in de planning. Maar daarvoor moet ze eerst weer helemaal fit zijn. En daar gaan we vandaag aan werken.

[heading size=4 style=underline]Testje[/heading]Aangekomen in Katwijk parkeren we de auto en maken ons gereed. Klokjes aan en we lopen eerst de duinen in voor een warming up. Marlies wil 30 maart heel graag de I WILL #NeverLoseTheFocus training mee doen, maar ik wil eerst weten of haar knie dat aan kan. Vandaag dus een soort van generale repetitie. Niet dat we tijdens deze RAR volledig de verzuring in zullen gaan, op onze kwek- en lachspieren na. Er moet namelijk vooral gekletst worden. Want Marlies heeft een verhaal. Een verhaal dat verteld moet dat het liefst zo veel mogelijk mensen bewust maakt van de gevolgen van kindermisbruik en -mishandeling. Maar we beginnen eerst met een warming up. Na wat loslopen en losmaakoefeningen komen we bij een uitzichtpunt, waar we na een mooie klim een fantastisch uitzicht hebben op het duingebied.

[heading size=4 style=underline]Haar verhaal[/heading]Ondertussen vertelt Marlies me haar verhaal. Onlangs stond ze met een groot interview en prachtige foto in het Leids Dagblad. Als kind werd zij misbruikt en mishandeld en dat heeft zijn sporen nagelaten. Ze wil kindermisbruik en -mishandeling bespreekbaar maken, omdat er nog een vaak een taboe op rust. Zo maakt ze mee dat mensen niet weten hoe ze op haar moeten reageren, of dat ze niet wordt begrepen. Dagelijks ondervindt zij nog de gevolgen van het misbruik, want door de traumatische ervaringen die zij heeft meegemaakt, heeft ze de stoornis DIS ontwikkeld. Dit staat voor Dissociatieve Identiteits Stoornis en houdt in  dat je naast de herbelevingen en ‘wegraken’, je afgesplitst bent in meerdere persoonlijkheden die als beschermingsmechanisme functioneren door het lange misbruik en mishandeling. Dit leidt er toe dat ze van het één op het andere moment een herbeleving kan krijgen en totaal van de wereld is en zelfs haar man niet herkent. Opnames, medicijnen en eindeloze gesprekken met hulpverlening zijn Marlies dan ook niet onbekend. De hulpverlening die zij wil, krijgt ze niet. En daardoor blijft ze in een vicieuze cirkel rond gaan, terwijl ze liefst zou willen leven zonder medicijnen, zonder angsten, zonder die angstige flashbacks. Ze is gehard door het leven. Een lieve, vrolijke meid op het eerste gezicht, maar tegelijkertijd onzeker en schuchter onder de oppervlakte. Dat neemt niet weg dat ze volmaakt gelukkig is met het leven dat ze nu heeft en daar speelt haar man een hele grote rol in. Hij staat altijd voor haar klaar en is haar grote steun en toeverlaat.
De mentale kracht van Marlies is ongekend groot. Ik laat Marlies opdrukken, dippen en squaten om vervolgens tegen een duin op te sprinten, keer op keer. Ze komt steeds met een grijns op het gezicht terug naar beneden. Sport is haar krachtigste medicijn. Niet alleen haar uitlaadklep, maar ook haar passie, het grootste plezier en veel voldoening. De verzuring van de oefeningen doet haar niets, ze heeft ergere pijn gekend. Daar ligt ook haar valkuil, want haar stoornis zorgt er ook voor dat ze destructief naar zichzelf is, vooral in sport dat haar juist zoveel plezier geeft. Omdat fysieke pijn haar weinig doet, gaat ze namelijk snel over haar grenzen heen.

[heading size=4 style=underline]Willy Zuid[/heading]We klimmen de duinen over en belanden op het strand. Een drukte van belang, want met het mooie weer lijkt het wel of heel Nederland buiten is. Tussen het publiek en frisbeeënde honden door laat ik Marlies nog kennis maken met burpees en steunstand. Na deze mini-bootcamp kan ik maar één conclusie trekken: die training 30 maart gaat zwaar worden, maar is zeker haalbaar! Om dat te vieren schuiven we een paar meter op en belanden op het terras van de strandtent Willy Zuid. Ons gesprek zetten we voort. Opvallend is dat Marlies luchtig kan praten over haar verleden. Enerzijds omdat ze het nu al zo vaak verteld heeft, aan de andere kant leert ze beetje bij beetje alles een plekje te geven. Maar ondanks de toch wel heftige gesprekken die we hebben, blijkt toch wel dat we erg dezelfde flauwe en grove humor hebben. Heerlijk in de zon met een drankje en een hapje gieren we van het lachen en jagen het halve terras leeg. Niet alleen serieuze onderwerpen worden besproken, maar juist ook de dingen die ons blij maken. Zo sluiten we een intensieve, bijzondere, inspirerende en bewustwordende middag af, met een rood gekleurde toet van de zon.
Marlies dank je wel voor je openheid, je kracht, je vrolijkheid, je levenslust en… gewoon… voor jou, voor wie je bent! Niemand krijgt jou klein en ik gun je zo erg rust in je koppie! Beloof me één ding: kappen met destructief zijn naar jezelf toe! Luister naar je lijf en gun het de liefde en zorg die jij verdient.

[heading size=4 style=underline]Wil je ook RAR-en[/heading]Lijkt het jou ook leuk om eens samen een rondje te lopen? Schrijf je dan hier in! Vermeld even in het onderwerp RAR en voeg je gegevens toe (naam, telefoon, mail en eventueel twitter of facebook). Wie weet lopen we binnenkort ergens samen in RAR-shirt!