After work I run

Als gedetacheerd beleidsmedewerker kom ik overal voor mijn werk en kan ik het hele land doorreizen. Zo zat ik al eens ruim een jaar in de kop van Noord-Holland met de Schoorlse Duinen om de hoek. Dit keer zit ik aan de andere kant van het land en zie ik weer andere prachtige natuur.

[heading size=4 style=underline]Wanderwork[/heading]Als ik met de auto ergens rijd, zie ik altijd plekjes waarvan ik denk “he hier ga ik het een keer hardlopend verkennen”. Zo zit ik nu op een opdracht waarvoor ik door een prachtig mooi gebied moet rijden met enorme tegenstellingen: de Utrechtse Heuvelrug met haar stuwwallen en bossen en het Waalse rivierengebied met de uiterwaarden en vergezichten. Als ik op de Rijnbrug rijd doemt in de verte weer de stuwwal achter Nijmegen op. Iets in dit glaciale landschap heeft mij altijd geïntrigeerd en ik krijg een onrustig gevoel bij de gedachte dat ik na het werk de loopschoenen aan doe en de voor mij onbekende omgeving ga verkennen. Een soort van op avontuur in eigen land, wanderlust, ontdek-je-plekje; een beetje vakantiegevoel midden in de werkweek.

[heading size=4 style=underline]After work I run[/heading]Mijn werkdag zit er op. Gelukkig beschikken we over een kleedkamer en trek ik mijn loopspullen aan. Via Google Maps heb ik een route uitgestippeld. Makkelijk met een beetje fotografisch geheugen: het kaartje zit in mijn hoofd geprent. Ik ren de deur uit, wens mijn collega’s in het voorbij gaan nog een fijne dag en ga wanderen. Via het parkje zit ik zo op de dijk en heb ik direct zicht op de uiterwaarden. De zon schijnt een beetje waterig door de bewolking heen en schijnt een prachtig licht op de uitlopers van de Waal. Ik heb flink de wind tegen en terwijl de tranen uit mijn ogen worden geblazen schieten de tegemoetkomende fietsers me voorbij met een vriendelijke ‘goedendag’. Het gebied waar ik loop is onderdeel van Park Lingezegen, een enorm groengebied tussen Arnhem en Nijmegen. Nog volop in ontwikkeling, maar het cultuurhistorische en natuurlijke karakter krijgen alle ruimte. Zo zijn er al heel wat uitgezette wandelroutes. En waar je kunt wandelen, kun je ook hardlopen.

[heading size=4 style=underline]Lente in de knop[/heading]Maar ik heb vandaag een eigen rondje, die me recht naar de Waal laat lopen en via de oude defensiedijk, een overblijfsel uit de Koude Oorlog, parallel met de rivier oostwaarts voert. Eindelijk even geen wind tegen, maar in de rug. Mijn haar vliegt me voorbij en ook een vrachtschip op de Waal gaat me voorbij. Het water staat hoog en levert moerasachtige gebieden langs de Waal op. Ik slinger om een zandfabriek heen en de struiken vertonen al groene uitlopertjes en witte bloemetjes. Binnen de uiterwaarden liggen meerdere wielen: overblijfselen van dijkdoorbraken in het verleden, die nu diepe poelen vormen en een thuis voor heel veel vogels. Via de dijk ren ik naar het volgende dorpje, waar ik doorheen zigzag om een paar accommodaties, waar ik in mijn werk mee te maken heb, op mijn harde schijf op te slaan. Handig! Werk en ontspanning combineren! En zo kom ik via een paar paadjes tussen de weilanden weer terug bij het dorpje waar ik begonnen ben. Met nog een omweg via het viaduct om nog een heuveltje mee te pakken kom ik bezweet en voldaan terug bij de auto. En zo rijd ik aan het einde van de spits, zonder drukte op de weg, naar huis. Onderweg al bedenkend waar mijn volgende wanderrondje me heen gaat brengen.