Gebaande paden of dwalen?

Voor mijn duurloopjes heb ik meestal vaste routes. De 10 kilometer gaat standaard de ene kant op, terwijl voor de duurlopen vanaf 12 kilometer ik de andere richting op ga. Daar heb ik nog allemaal lusjes om de afstand op te rekken tot 20 kilometer. Allemaal leuk en aardig, maar ik blijf dus op de gebaande paden… Tot… dinsdag…

Het plan was om 16 kilometer te gaan lopen Het was prachtig weer. Na een miezerige morgen was aan het einde van de dag het zonnetje lekker doorgebroken. De paden op, de lanen in! Tot aan de 4 kilometer liep ik mijn vertrouwde route, totdat ik bij een kruising niet, zoals doorgaans, schuin overstak (no worries, er rijdt daar geen kip), maar meer naar rechts afweek en mijn blik viel op een smal slingerpaadje tussen de bosjes door… Dat paadje was me nooit eerder opgevallen! Even twijfel, maar de nieuwsgierigheid won het al snel. Slingerend langs de rand van het dorp liep ik door het bos. Uiteindelijk kwam ik een stukje verder alsnog op dezelfde weg uit, maar mijn nieuwsgierigheid was geprikkeld. Bij de zandverstuiving, waar ik normaal gesproken altijd langs loop via de weg, dook ik nu vol de zandvlakte in. Heuveltjes, steile bochtige paadjes, het tempo ging steeds verder omhoog. Onbekendheid doet lopen, of zoiets?

Ook deze paadjes leiden weer naar de bekende weg. En omdat ik nu toch bezig was met ontdek-je-plekje in de achtertuin, besloot ik nog maar even een de provinciale weg over te steken en zo kwam ik bij een zo ongelooflijk on-Nederlands stukje Nederland! Een mooie weg omhoog de Utrechtse Heuvelrug op. Overigens niet helemaal onbekend, want de route van de 20 kilometer kwam met de RunTwitterRun ook langs dit punt.
Via de Koepel van Stoop stak ik ook daar weer de provinciale weg over naar de Piramide, het hoogste punt van de Utrechtse Heuvelrug. Zo bizar eigenlijk… Ik reed (ploegde mopperend) er vroeger altijd langs op weg naar school, maar echt rondom de Piramide lopen of fietsen had ik al jaren niet meer gedaan! Op dinsdag na dan.  Aan de achterkant van de Piramide dook ik een paadje aan, rechtdoor tot aan de Leusderheide waar ik via de Treekerweg weer naar beneden rolde. Ik kwam weer op bekend terrein en volgens mijn berekening zou ik over 6 kilometer weer voor de deur staan. Dus eerst nog even een blik werpen over de Treekerheide en vervolgens een stukje van de route van de Florijnloop naar mijn vaste uitkijkpunt over de veenplas. Overigens kom ik in dit hoekje steeds vaker reeën tegen. Ook nu weer! Alleen ik vraag me af wie er harder schrok, de ree of ik toen de ree vlak voor me langs over het pad schoot!
Na 18 kilometer was ik weer thuis. Al had ik totaal niet het idee dat ik 18 kilometer gelopen had! Ik was zo afgeleid door alles  wat ik om me heen zag. Plus, ik liep nu niet mijn vaste route, die ik kan dromen en waarvan ik op ieder punt weet hoe ver ik nog moet. Nu is verdwalen in dit gebied onmogelijk, door alle grote wegen die het bos doorkruisen. Maar het idee dat je op ontdekkingsreis bent en nieuwe paadjes ontdekt, maakt het kind in me los!

Ben jij ook zo’n gebaande paden loper, of dwaal je er regelmatig lustig op los?