Ready for New Dawn…

Vorig jaar liep ik een aantal obstacle runs, waar ik een loper tegen kwam die zo duidelijk herkenbaar was. In zijn knalrode shirt van Stressinout.org stond hij steevast in de voorste startgelederen. Maar niet dat shirt was wat hem zo opvallend maakte. Hij droeg bij iedere wedstrijd een gasmasker.

[heading size=4 style=underline]Stressinout.org[/heading]Geen idee wie daar achter zat. Totdat ik bij de Tough Dirt Run door hem (zonder gasmasker) werd aangesproken. Dat was dus Dave, de drijvende kracht achter Stressinout.org. Een organisatie met als doel de gevolgen van PTSD (Post Traumatisch Stress Disorder) onder veteranen en militairen onder de aandacht te brengen. Niet door geld in te zamelen, maar door aan sportevenementen deel te nemen. Met gasmasker. En dan hebben we het niet over zo maar evenementen, maar over onder andere obstacleruns en marathons! Dave startte Stressinout.org in 2013 en wordt nu bijgestaan door nog 2 heren. In 2014 richtten ze zich zelfs op een 100 kilometer ultrarun! Uiteraard met gasmasker.

[heading size=4 style=underline]New Dawn[/heading]Deze zelfde organisatie heeft een vijfdelige trainingsserie opgezet, waarin je wordt uitgedaagd om het uiterste uit jezelf te halen: de New Dawn trainingsserie. Je zelf tegen komen, dat overlevingsinstinct ervaren, kapot gaan en doorgaan. Push it to the limit. And cross that line… Ieder trainingsdeel wordt steeds wat zwaarder dan de voorgaande. Toen Dave me vroeg of ik mee wilde doen aan het tweede deel, Time Trail, heb ik daar eerst over na moeten denken. Is dat wel slim, in het weekend dat ik mijn verjaardag vier? Kan ik dat wel? Wil ik dat wel? Dat willen was eigenlijk al snel beslecht: JA! Hoe gaaf is zoiets! Out of the comfortzone en ontdekken tot wat je in staat bent. Vooral een mentale training, die me verderop dit jaar alleen maar zal helpen om mijn doelen te halen. Als ik dit kan, kan ik alles! Nu de hamvraag: kan ik dit wel. Dat zal ik gaan ervaren…

[heading size=4 style=underline]Een quest[/heading]Dus ik zei ja. Kreeg vervolgens een mail met een lijst aan materialen die ik mee moet nemen. Dat werd de eerste quest: zorgen dat mijn uitrusting compleet is. Dat was al een uitdaging op zich… Vervolgens de fysieke voorbereiding. Ik maakte overuren met lopen, bootcamps en gewichttrainingen. Op één onderdeel kon ik me echter niet goed voorbereiden: vanwege mijn enkel durfde ik het niet aan om de looptrainingen met de vereiste 10 kilo bepakking te doen. Gaat dit me opbreken? Mijn grootste angst is dat ik moet opgeven omdat mijn enkelband me in de steek laat of ik gewoon te slap blijk te zijn…
Aan de andere kant bleek ik op facebook niet de enige te zijn met onzekerheden en vragen. In de groep werd, naarmate New Dawn dichterbij kwam, het social media verkeer steeds fanatieker. Vooral de meest maffe voorstellen kwamen langs, terwijl we wisten dat de heren trainers alles meelazen… Grote kans dat we onze eigen idiote ideeën ten uitvoer moeten brengen…

[heading size=4 style=underline]This hour…[/heading]En nu? Op het moment dat jij dit vandaag leest zit ik of in de auto op weg naar New Dawn of ben ik al aan het bikkelen, zit ik een partij op mezelf te mopperen, laat ik een traantje, ontdek ik dat ik in het meest geweldige team van de wereld zit en overwinnen we al onze angsten of lig ik afgepeigerd in een greppel… Ik weet het niet. Expect the unexpected zeggen ze… (wordt vervolgd).

Terwijl jij vanochtend nog een keer omdraaide, was mijn dag al lang begonnen… En tijdens je ontbijt, ben ik mezelf al tig keer tegen gekomen, lig ik misschien wel afgepeigerd in een greppel of beleef ik de mooiste dag van mijn leven…