Sportweek 50 2017 • Run Andrea Run

Het avontuur staat weer voor de deur! Een betere voorbereiding met al die sneeuw kon ik me niet wensen. IJsland here I come! Mijn laatste raceweekend van dit jaar. Althans… dat is wel de bedoeling…

Zondag
Wat een sneeuw! Daarom ging vandaag de training bij Huub ook niet door. In de ochtend nog even laatste inkopen gedaan voor IJsland bij Bever en vervolgens kon ik het echt niet laten om de sneeuw in te gaan voor een duurloopje. Wat was het prachtig, nog mooier dan gisteren!

Maandag
Code rood, o help drie sneeuwvlokken. Ok, iets meer, maar ik sloeg de waarschuwing niet in de wind en werkte vandaag vanuit huis. Het liefst zou ik vandaag het bos weer induiken om door de sneeuw te ploeteren, maar drie dagen achter elkaar hardlopen leek me even niet verstandig. Dan maar te voet boodschappen doen om te kijken of mijn IJsland gear ook op wandeltempo warm genoeg is.

Dinsdag
Vandaag waren de wegen weer goed begaanbaar, dus met goede moed op naar kantoor. Alleen duurde het toch 2 uur voordat ik uiteindelijk op kantoor was… De verloren tijd inhalen en nog een dikke file op de terugweg leidden er toe dat ik niet op tijd was om training te geven. Enorm balen. Op dit soort momenten mag de sneeuw van mij als sneeuw voor de zon verdwijnen. Maar niet voordat ik toch nog maar even mee heb gedaan met de snowface challenge.

Woensdag
De laatste dingen werden vanavond ingepakt. Morgen stap ik op het vliegtuig naar IJsland. Ben ik er klaar voor? Ja, ik denk het wel. De voorspellingen voor de komende dagen zien er qua temperatuur niet verkeerd uit. Alleen de regen in combinatie met wind kan een flinke uitdaging worden. Maar ik heb alle vertrouwen in mijn The North Face gear, die me warm gaat houden.

Donderdag
Reisdag! Op naar Schiphol, waar ik Alrike ontmoette en we samen naar Reykjavik vlogen.
Een goede vlucht en een landing op een ijsbaan (daar zijn ze een beetje sneeuw en ijs immers gewend) later stapten we op een pendel naar Reykjavik.
We checkten in in een waanzinnig appartementje en voelden ons direct thuis. Maar geen tijd om te lang binnen te blijven! Bij het inchecken ontdekten we dat er een boottocht op de Andrea (he, waar heb ik die naam eerder gehoord…) ons naar het noorderlicht zou brengen. Op naar de haven, waar we ons in heerlijke overalls hesen.
De Andrea voer ons weg van het licht van de stad om ons een blik te werpen op het noorderlicht en een enorme lading vallende sterren. Het noorderlicht was alleen een grijze wazige miststreep in de lucht. Is dit alles? Op de foto zag je werkelijk helemaal niets, pikzwart. Dus uit pure wanhoop probeerde ik iets met instellingen, klikte, keek op mijn beeldscherm en mijn mond viel open van verbazing. DAS HARTSTIKKE GROEN!! Aaaaaaaah het noorderlicht! De golvende waas was niet heel erg actief en met het blote oog slechts een mist. Maar met een camera met instelbare ISO en sluitertijd veranderde die mist in een groen gordijn in de lucht.
En dan moet je toch weer terug naar de haven, het noorderlicht achter ons latend. Hoe dichterbij we bij de haven kwamen, hoe minder je er van zag. Hoi licht. Tijd om naar bed te gaan in ons luxe appartementje waar net twee koffers onploft waren.

Vrijdag
Heel gek, het is maar 4 uur licht en dat betekent dat de zon pas om een uurtje of 11 op is en om 3 uur al weer ondergaat! Dus als je dan na tienen wakker wordt, terwijl het nog steeds donker is, is een rare gewaarwording. Vandaag gingen we Reykjavik verkennen en stond voor Alrike de briefing van de Ultra op het programma. Reykjavik is een heel vriendelijk stadje.
Vanuit ons appartement staan we in een paar minuten aan de waterkant, of, als we de andere kant op lopen, in het centrum van Reykjavik met leuke winkels en restaurantjes. Ok, alles is hier schreeuwend duur, maar ik kon het niet laten wat souvernirtjes te kopen.
Terwijl Alrike de briefing had besloot ik een wandeling te maken. Jammer genoeg was de toren van de Hallgrímskirkja gesloten.
Vanaf daar zou je een prachtig uitzicht over Reykjavik hebben. Langzaam vervolgde ik mijn weg richting de Harpa om Alrike na haar briefing te treffen.
Samen shopten we nog even in de winkeltjes om ’s avonds met een paar medelanders een hapje te eten. Wat een aanslag op de portemonnee! Maar het was een leuke avond en na onze tassen voor het weekend gepakt te hebben doken we onder de wol.

Zaterdag
Wat een luxe. Een bus die je om 9 uur naar de Spartan Race venue brengt en voor de deur dropt. Een rit in het donker, waardoor we helaas maar weinig van de omgeving zagen, maar in de schemer van de zonsopgang zag je de contouren van een witte wereld. Prachtig!
Aangekomen bij de Dome scheidden de wegen van Alrike en mij zich voor de komende uren. Alrike ging zich klaar maken voor de Ultra Team en ik zou vandaag als vrijwilliger aan de slag gaan. Ik had nog even de tijd om rond te neuzen en nog een paar bekenden te spreken.
Ik stond vandaag bij de bender, één van mijn favoriete obstakels, leuk! Samen met zes andere vrijwilligers werd ik naar dat punt gebracht, waar ook een aantal andere obstakels te vinden waren. De zon was ondertussen opgekomen en ik genoot van het prachtige uitzicht.
De eerste racers kwamen in zicht en met de racers kwam ook de regen. De ijsplakkaten die er lagen smolten deels weg, maar de ijzige grond eronder zorgde er voor dat er spiegelgladde plekken ontstonden. De omstandigheden voor de racers waren zwaar, vooral de klim die ze voor de kiezen kregen als ze ons terrein verlieten.
Ondertussen schreeuwde ik de spelregels, zodat iedereen wist wat is moest doen, moest een enkele keer inspringen om vanwege de veiligheid een racer op te vangen die het niet lukte de bender te bedwingen en niet zelfstandig meer naar beneden kwam, moedigde de lopers aan, kreeg knuffels en genoot met volle teugen. Mijn The North Face gear en de vele laagjes eronder hielden mij droog en warm. Zo vloog de tijd voorbij al kwam de regen nog steeds met bakken uit de hemel. Zo nu en dan konden we even in de verwarmde tent opwarmen en wat eten en drinken. Uiteindelijk werden we om half 7 terug gebracht naar de Dome. Toen merkte ik wel dat ik toch aardig doorweekt was geraakt. Al is dat ook niet gek na 8 uur. Maar shit… een deel van de gear moet ik ook aan als ik morgen de Sprint wil halen… Hoe kan ik dit drogen?
Binnen in de Dome kwam ik Alrike weer tegen. Maar in plaats van dat ze nu rust had voordat ze de volgende ochtend de laatste ronde weer zou lopen, had ze een DNF. Haar team was uiteen gevallen en had elkaar aardig laten zitten. Net nu ze alle hulp kon gebruiken na 2 keer zwaar onderuit gegaan te zijn en beide ellebogen geblesseerd had! Einde race voor haar en we besloten toch ons comfortabel appartement op te zoeken en de volgende ochtend weer met de bus naar de Dome te komen. Aan de ene kant was dat een lekker vooruitzicht. Aan de andere kant knaagde het ook… ik had graag op mijn matje deze gekke nacht meegemaakt. Nu stond de wekker om 3 uur ’s nachts om weer op tijd de bus naar de venue te kunnen nemen. Het was een kort nachtje.