Adventurerun Ameland

De ingrediënten: men neme 11 hardlopers, een welnessboerderij, de Adventurerun, een eiland genaamd Ameland, wijn/bier naar behoefte, smartphones en sushi/chocotoffs. Hussel alles door elkaar en je krijgt een salade waar je U tegen zegt! De voorpret begon al een half jaar geleden toen de eerste plannen gesmeed werden. Vorig jaar had ik helaas op het laatste moment af moeten zeggen vanwege een griep, maar dit jaar wilde ik revanche…

Van het voorjaar ontwikkelden zich de plannen om net als het voorgaande jaar weer een huisje wilde gaan huren op Ameland tijdens de Adventurerun. Een groep van 11 lopers was snel gevonden en in september werd door een deel van de groep al een pre-run gelopen. Het weekend naderde met rasse schreden, een virus gooide de loopvoorbereidingen enigzins in de war, twitter werd beladen met #AmelandHereWeCome, de mailbox explodeerde en toen was het al tijd om de spullen in te pakken.
En zo stonden we op vrijdag de 14e, na een rit door code-oranje-gebied, om 13.30 uur in Holwerd om de boot naar Ameland te pakken. De gladheid onderweg viel gelukkig mee, maar het was ijzig koud en er stond een stormachtige wind. En in die stormachtige wind stonden Ronald, Harm, Merit, Yvonne, Marcel en ik in de starthouding om de auto van Nesrine te onderscheppen, met daarin Esther en 2 karren met boodschappen. Dit had ook op een relaxtere wijze gekund, zij het niet dat Nesrine en Esther een beetje laat van huis waren gegaan vanwege de boodschappen en er in een noodgang aan kwamen scheuren, omdat Ronald eigenlijk al de wachtrij voor de boot in had gemoeten. Met slippende banden parkeerde Nesrine de auto naast die van Ronald. Nog voordat ze er erg in had stonden alle deuren van de auto open en was alles, inclusief het kinderzitje (ok, bijna dan…), overgeladen in de Ronaldmobiel waarna hij in een noodgang richting de autoincheck scheurde.
De rest ging de rij in voor de boot, waar we Edwin spotte die met zijn motor klaar stond om ook aan boord te gaan. De boot zat tot de nok toe vol met een invasie van lopers, die dit weekend door zouden brengen op Ameland. Na een vlotte overvaart was het voor mij tijd om een stukje los te lopen naar het huisje, terwijl Ronald met de overvolle bagage-auto vooruit reed en de rest alvast begon met een wandeltocht. En vanwege de kou en de harde zuidelijke wind was ik maar wat blij dat ik mezelf enigzins warm kon lopen. Dat loopje van 4 kilometer liep van de haven richting Buren, waar wij op vakantiepark Klein Vaarwater zouden verblijven.

Wat een geweldig huisje was het! Met 6 slaapkamers, , 2 woonkamers, 3 badkamers, 2 keukens en een welnessgedeelte (zwembadje, sauna, stoomcabine). Na het loopje was het dus tijd voor een duik. Uiteindelijk kwamen ook Silvia en Ellemieke aan, waarna het tijd was voor een borrel met sushi of chocotoffs. De avond bestond niet uit de beste wedstrijdvoorbereiding. Er werden behoorlijk wat flessen ontkurkt en ontdopt, de kachel werd aangestoken, we waren een grote mobiele twittereenheid, het werd laat en het zwembad leek veranderd in een golfslagbad. Daarnaast hadden we nog niet goed in de gaten hoe we het de temperatuur moesten regelen, dus ’s nachts was de complete boerderij omgetoverd tot sauna. Bijna niemand had lekker geslapen en bij het ontbijt zat een aantal lopers te knikkebollen. Ik dus ook. Wat een ongelooflijk slechte nachtrust had ik gehad, alsof ik koorts had, zo heet was het.

Harm en ik liepen als enigen de 5 km en werden door Ronald naar Nes gebracht waar om 12.15 uur de start was. Na de nodige voorbereidingen en het inlopen stonden we mooi voorin het startvak. Helaas moesten we vlak voor de start via de dranghekken nog een stukje naar voren, waardoor we ellendig achter een stel tutten met muziekdoppen in de oren kwamen te staan… Kak… Startschot klonk en het kostte wat moeite en een nodige elleboog en een “moven TUT!” om een oordoptut aan de kant te werken. Als je niet snel loopt, start dan achterin muts!! Maar ik was er voorbij. Al wel een flink gat met de koploopsters. De eerste kilometer ging door Nes, was bochtig en vervolgens leidde het pad de duinen in en ging het glooiend op en neer. We hadden de harde wind in de rug en dat wetende was het zaak om nu in te houden, omdat de 2e helft vol met de kop in de wind zou zijn. Nummers 1 en 2, die ongeveer 150m voor me liepen, had ik duidelijk in het vizier door de fietsers die met hen opreden. Het gat met hen werd kleiner en bij de strandopgang was nummer 2 gelost door 1 en liep ik haar in de rug.
Op het strand was ze zo ingehaald en lag ik 2. De duinopgang was steil en zodra we over het duin kwamen sloeg de wind als een muur je tegemoet, je de adem afsnijdend! Wat was ik blij dat ik niet te diep was gegaan in de eerste helft! Dit was een stukje vechten, maar al snel kwam het bos in beeld. Ondanks de beschutting was de wind goed voelbaar en dat op het zwaarste stuk van het parcours. De paadjes in het bos waren smal, modderig, bochtig en gingen steil op en neer met een fietser nu in mijn kielzog omdat ik als e 2e loopster liep. Wat een parcours! Supermooi, gevarieerd en zwaar. Het gat met de nummer 1, een jonge meid, werd kleiner en ik naderde haar tot 50 meter. Nes kwam weer in zicht en het lukte me helaas niet om nummer 1 aan te klampen en het op een sprint aan te laten komen. Met een achterstand van 12 seconden bruto (slechts 1 seconde netto bleek later, grgrgrrrrrr rotstart!!) werd ik 2e. Het verlies bij de start was het verlies bij de finish… Dat gaf aan de ene kant een zure smaak, aan de andere kant was ik tevreden met de 2e plek. Doel was gehaald en dat met een opkomende verkoudheid en een enorm slechte nachtrust. Als ik fitter was geweest had ik op 1 kunnen eindigen, want op kracht had de nummer 1 in het bos flink ingeleverd. Maar dat is als, als als.
Het wachten op de prijsuitreiking werd in het Nescafe aan de finish doorgebracht met een warme chocola. En toen was het nog even haasten om op tijd bij de prijsuitreiking te zijn, want we zaten op de verkeerde plek! Dus met een mooie beker werd de wandeling naar Buren ingezet, ongeveer 3 kilometer verder. We liepen de halve marathonlopers tegemoet, waardoor we Ronald tegen kwamen die (mafketel!) de tijd nam om nog even een babbeltje te maken!
In Buren hebben we nog even gewacht tot we nog meer twitterende welnessboerderijlopers zagen, maar Silvia vloog ons zo snel voorbij dat we haar nauwelijks herkenden met haar muts! Nesrine was helaas uitgestapt en omdat we aan het afkoelen waren werd de wandeling richting de welnessboerderij voortgezet. Inspanning betekent ontspanning en de middag werd in de sauna en het zwembad doorgebracht.
’s Avonds werd de inwendige mens getrakteerd op een 3-gangendiner ergens op een plek waar Ronald ons via fietspaden in de auto naar toe voerde (en dan de gratis app voor de auto de schuld geven…)… Waar gaat dit eindigen? Tja, in het huisje met flessen wijn, likeur en een open haard die de kamer vulde met rook! Uiteindelijk gingen we pas om 03.30 uur naar bed en was ook dit weer  een nacht die je liever vergeet. Weer slecht geslapen en de verkoudheid begint er nu toch echt wel in te hakken.

Dus… de volgende dag pakte iedereen zijn spullen en ging vredig naar huis… Behalve Harm en ik, die nog een nachtje zouden blijven.
In de ochtend werd er met Merit en Ronald nog een mooie duurloop gelopen rondom Nes en Buren door het mooie duingebied. En toen gingen ook de laatste welnessboerderij-bewoners op weg richting de boot. Merit heeft nog een krat vol eten en drinken meegenomen, die wij onmogelijk konden vervoeren naar de boot, voor de Voedselbank. En toen was het stil in de boerderij…. Geen pieppiep, bling, pweep, twetter meer van binnenkomende en uitgaande twitterberichten van 11 personen. Wat resteerde was een heerlijke welnessmiddag en een freewheeldiner van Harm. Wat onmogelijk leek na een hectisch weekend lukte toch: het weekend eindigde rustig en nuchter. Maandag werd de tocht naar huis ingezet.

Ik wil de lieve mensen heel erg bedanken voor een superweekend! Ik kan niet wachten tot dit weekend een vervolg krijgt. Next year ben ik er weer bij. En dan sta ik beter in het startvak en doe ik een gooi naar de winst.