Als Spartan in Schotland #2 • Run Andrea Run

Zondagochtend gaat de wekker onwijs vroeg. Ik spring uit bed. Vandaag geen tegenzin, maar frisse moed! Kijk dat is al een betere mindset dan de afgelopen maanden! Vandaag sta ik aan de start van de Spartan Beast in Edinburgh, tevens EK!

[heading size=4 style=underline]Sleepy head[/heading]Ik eet mijn ontbijt, grijp de laatste spullen bij elkaar en we gaan op weg. Het is stil op de weg, maar ik zie er niet veel van. Ook al heb ik goed geslapen, ik ben onwijs moe en kan mijn ogen niet openhouden. Tot vriendlief me wakker schud en er een hert naast ons in de wei voor ons weg vlucht. Die beestjes zijn iets groter dan de reetjes, die ik in Nederland vaak zie! Ondertussen begint het te spetteren. Echt Schots weer. Aangekomen bij het terrein parkeren we recht voor de ingang van het startterrein en stappen we gelijk met Marieke en Sebastiaan uit de auto. Het is vandaag iets ander weer dan gisteren… Geen stralend zonnetje aan de hemel, maar laaghangende bewolking, waardoor de toppen van de heuvels niet eens zichtbaar zijn. Dat word een nat pak. Sowieso, want we moeten ook zwemmen, hadden we met de briefing te horen gekregen. Aangezien ik alles al heb, hoef ik alleen maar mijn tas af te geven en nog tig keer naar de wc, voordat ik me richting de start begeef. Eerst starten de heren om 7.15 uur. Onwijze kippenvel! Want voor de startlijn staan Joe Desena, grondlegger van Spartan Race, en twee Schotten met doedelzak met de vlam in de pijp. Letterlijk. Na AROO starten de Schotten met hun doedelzak. Zodra hun laatste noot geklonken heeft is de wedstrijd officieel gestart.

[heading size=4 style=underline]Kippenvel en schapen[/heading]7.30 uur. Dan is het mijn beurt. Samen met Sofie en Jessica sta ik in het startvak. Voor het eerst in de MIT Tough Team kleding, wat meteen een klopje op de schouder van een mede MIT’er oplevert. Ook wij starten achter Joe DeSena en de doedelzakken. Mijn kippenvel is nu twee keer zo erg als een kwartiertje geleden! We lopen achter het schelle geluid van de doedelzakken aan, zie nog meer Nederlanders langs het hek staan en ineens verstompt het geluid en zijn we los!

Tactiek van vandaag: rustig aan beginnen. Geen idee wat dat lijf vandaag namelijk gaat doen. Dat lijkt een goede tactiek. De eerste heuvel kom ik goed over, zonder meteen aan het zuurstof te moeten. De medicatie, of de miezer, lijkt zijn werk te doen. We rennen over de grasheuvels en komen eerst bij de Under-Over-Trough, gevolgd door een lading aan weidehekjes waar we overheen moeten. Een donker bosje, waar ik echt geen hand voor ogen zie, laat mijn tempo zakken. Het net ben ik zo over. Dan de trenches. Proberen zo droog mogelijk te blijven: het water stonk een uur in de wind naar schapenkak! En schapen waren er genoeg! Ook niet gek als het parcours is uitgezet op een schapenfarm, maar toch. Dat droog blijven was overigens maar van korte duur, want binnen no time gaan we kopje onder in de ‘hottub’. Djeez, dat water in die sloot is behoorlijk koud! Gelukkig is de luchttemperatuur best ok, maar ik moest wel in beweging blijven om warm te blijven. Dat lukte goed, want we kregen een zandzak om te verslepen.
Een zwaarder type dan tijdens Duisburg, maar goed te doen. Ik had met mezelf afgesproken om bij alle load carries te wandelen. Dat kost me hopeloos veel tijd, maar ik wil de achilles zoveel mogelijk sparen. Ondanks dat het best ok gaat, voel ik mijn energie dalen en ik prop er een eerste gelletje in. Nog geen 5 kilometer op de teller en volgens mijn eigen idee veel te lang onderweg…

[heading size=4 style=underline]Scotland as we know it[/heading]De omgeving is prachtig. Voor wat we er door de wolken en mist heen van kunnen zien. Het miezert en we gaan op en neer over de heuvels, door grasland, bosjes, over hekjes, glibberen door ijskoude beekjes, die verstopt zijn onder het hoge gras. De omstandigheden zijn écht Schots: regen, mist, een graad of 15 en een Schot met doedelzak in de middle of nowhere. Dit wordt epic!
Ik vraag me af of de kudde schapen ook een Spartan obstakel is! Een kudde komt de heuvel af stormen, precies over het pad waar ik overheen moet. Bij ieder schaap dat ik zie moet ik meteen aan die idiote film denken en ik zet het op een hollen. Niet veel later kom ik bij de volgende load carry: een boomstam over een parcours zeulen. Weer wandelen en weer groeit mijn achterstand. Al valt er nu niet veel hard te lopen. Het terrein zit vol gaten, modder en kuilen en vlak voor het einde moeten we nog een bijna onmogelijk steile klim maken. Met die boomstam in de nek! Mijn energiepijl lijkt nog verder te dalen. Ik ben niet de enige die moeite heeft om omhoog te komen. Finally, mogen we de boomstam van ons afgooien en gaat het weer verder. Maar ik kom er niet meer in. De energie lijkt wel volledig verdwenen te zijn. Komt dat door de veranderingen in voeding in de LFF challenge? Shit, dit is echt zo niet het juiste moment! Een bijna onbegaanbaar pad door de varens, distels en langs een prikkeldraad hek maken mijn humeur er niet beter op. Ik glij onderuit en hang met mijn hand in de distels. Verdomme. Niet alleen het energieniveau is op, ook mijn humeur daalt onder het nulpunt. Ik heb nog geen 6 kilometer gelopen en heb het idee totaal niet vooruit te komen! Het huilen staat me nader dan het lachen. Gelukkig regent het, dus vallen tranen niet op.

[heading size=4 style=underline]Shitload[/heading]Wéér een load carry. Dit maal de farmerswalk met twee balkjes waar een touw aan is bevestigd. Op het moment dat ik wil starten aan het zeulen, komt Jessica net naar beneden en geeft me een gouden tip. Ha! Ik vertrek met mijn balkjes, tijger onder het prikkeldraad door. Het gaat heuvelop en ik zie in de mist de bordjes die nog verder omhoog wijzen. Maar het einde van deze ronde kan ik niet zien. Ik ploeter door, weer bordjes. Man hoe ver moeten we nog omhoog! Nóg meer bordjes en eindelijk doemt daar in de mist het lintje op, die een bocht markeert. Het stuk naar beneden gaat een stuk makkelijker, maar nog steeds een load carry, dus mag ik niet rennen. Alsof het nog niet genoeg is, volgt er niet veel verder wéér een load carry? WTF! Is het de bedoeling ons eerst helemaal leeg te trekken om vervolgens alle technischere obstakels er in te knallen, zodat we allemaal op ons plaat gaan en in de burpee area belanden? Dit keer een betonblok aan een ketting, die zo heerlijk in de handen snijdt. Maar ik heb een tactiekje. Naar beneden gaat dat blok vanzelf, zeker als ie op de gladde kant ligt. Omhoog loop ik achterwaarts omhoog, tot de ketting strak staat, trek dat blok naar me toe en ga zo verder tot ik bijna over de blokken struikel aan het einde van het rondje. Done!

[heading size=4 style=underline]Burpee paradise[/heading]Maar o wat voel ik me beroerd! Hoe moet ik zo in godsnaam nog ruim 15 kilometer lopen? Ik ben nog niet eens op 1/3 van het parcours en die verdomde bucket carry wacht ook nog op me. Bij castle wall zie ik wat aanpassingen, die ik nog niet eerder gedaan heb… Het eerste deel bestaat uit een horizontaal deel bovenaan het muurtje. Daar moet je je langs verplaatsen met de voeten tegen de muur. Dat deel lukt nog. Dan het volgende deel: 3 korte touwtjes, waarbij de 2e en 3e wel erg ver uit elkaar hangen. Ik probeer me langs de muur te zwaaien maar kom er niet bij en voor ik het weet sta ik al op de grond. Mijn eerste 30 burpees aan de broek. In een traag tempo doe ik mijn burpees, waarbij ik een tactisch plekje heb gekozen, waarbij ik een beetje schuin tegen de heuvel in het gras lig. Ik neem even de tijd bij de waterpost om genoeg te drinken en nam ik bij de vorige post nog één gelletje, nu neem ik er twee. Doei challenge, mijn lichaam heeft echt suikers nodig! Zodra ik de bocht om ga, sta ik meteen voor de rig. Ik voel me zo slap als een vaatdoek en tril als een rietje! Het regent ondertussen nog steeds en de bars in de tig zijn spekglad. Nog nooit redde ik het om natte steigerpijpen te nailen… Maar eerst de ringetjes. Twee ringen om te slingeren, twee ringen om met de voeten in te stappen, dan de monkeybars, gevolgd door twee korte touwtjes. De ringen zijn een eitje, de monkeybars neem ik zijwaarts en ik ben verbaasd dat ik een paar bars verder nog steeds hang! Alleen ben ik iets te veel naar links afgeweken en kan ik niet meer bij de korte touwtjes, die nu schuin achter me hangen. KAK! Met de eindbalk in zicht moet ik toch lossen. Maar ik ben eigenlijk te blij om me te realiseren dat ik wéér 30 burpees moet doen. Natte monkeybars! Ik heb ze genaild! Maar ik trek het niet meer. Ik ben op. Kapot. Helemaal leeg. Ik moet gewoon gaan zitten en de vrijwilliger komt meteen aangesneld om te vragen of het goed gaat. Nee het gaat niet goed. Het verhaal komt er met horten en stoten uit. Ze rent weg en komt niet veel later terug met zakken snoep en bemoedigende woorden. Ik vind haar geweldig. Ik word volgestouwd met m&m’s en jelly bears. Nog nooit smaakte snoep zo lekker! Mijn handen zitten helemaal onder de kleurtjes van de m&m’s en ik heb zoveel dat ik ze niet op krijg. Gelukkig kan ik er andere Spartans een plezier mee doen en met het uitzicht op de rig en mijn rug naar de bucket carry verderop in het parcours, moedig ik andere Spartans aan, zoals een mede MIT’er. Nog steeds twijfelend of ik wel verder moet gaan of uit ga stappen. Laat ik eerst maar eens zien wat de 30 burpees gaan doen. Bij iedere landing op mijn buik burp ik m&m’s, maar gestaag red ik de 30 stuks. En voordat ik er erg in heb, ben ik het parcours al weer opgelopen.

[heading size=4 style=underline]And the battle goes on…[/heading]Ok, ik ga dus door. Voorlopig. Maar voor hoelang? Ik tik net de 8 kilometer aan en heb nog 15 kilometer en heel wat hoogtemeters en obstakels voor de boeg. De barbed wire bijvoorbeeld, die gelukkig dusdanig hoog is dat je er met gemak onder door kunt kruipen. Maar niet té laks worden nu…. Dat was mijn rug, die in aanraking kwam met het prikkeldraad… Halverwege de barbed wire een Schotse activiteit, alleen dan anders. Boomstamflippen (in plaats van werpen gelukkig!). Voor de heren 100 kilo en voor de dames 60. De eerste flip de heuvel af, de tweede omhoog. Ik had gedacht dat ik deze zwaarder zou vinden, maar die 60 kilo (zo ongeveer eigen bodyweight) flip ik zo om! Blij dat ik geen man ben trouwens, want volgens mij zijn er maar weinig mannen op het parcours die de 100 kilo hun eigen bodyweight mogen noemen… Zoals de man voor me, die ik achterliet toen hij aan zijn burpees begon.

[heading size=4 style=underline]The Hugit[/heading]In de verte, daar ergens beneden me, zie ik het obstakel waar ik al een aantal kilometer tegen op zit te hikken. De bucket carry komt nu wel heel dichtbij en er is geen ontkomen aan. Ik schep mijn emmer vol met grind en begin in hugmodus met de emmer te waggelen. Geen idee hoe zwaar dat ding is, ik wil het niet weten ook! BAM! Ik moet hem even neerzetten. Dat zal niet de enige keer zijn. Ik kom nauwelijks vooruit met dat ding. Maar wel een voordeel: de route die we moeten lopen met dat helse ding is vrij vlak. In tegenstelling tot het WK Spartan vorig jaar bij Lake Tahoe. Dus ‘valt allemaal best wel mee’. Daar kom ik van terug zodra we de bomenrij bereiken. In plaats van er om heen te lopen, moeten we dwars dóór het bosje heen. Over omgevallen bomen, er onder door, zigzaggend over te smalle paadjes. Hier en daar hoor ik het verschrikkelijke geluid van omvallende emmers. Op het pad liggen her en der vergeten grindhoopjes. Ik koester mijn steentjes in de emmer. Er mag namelijk bij het einde van deze helse tocht geen licht via de gaatjes aan de zijkant van de emmer naar binnen schijnen. Dan krijg je geen strafburpees, maar moet je de hele verrekte ronde opnieuw afleggen! Ik vind dit al te erg. En ik niet alleen gelukkig. We zuchten en steunen ons een weg door het bosje en gebruiken boomstronken als tafeltje om de emmer even op te zetten, zodat we uit kunnen rusten. Zo hoppen we van ’tafeltje’ naar ’tafeltje’. Scheelt weer bukken. Eíndelijk komen we het bosje uit, waar een fotografe staaat. Met een van pijn vertrokken gezicht proberen we zo stoer mogelijk langs haar te lopen voor een toffe foto.
Om vervolgens direct achter haar rug allemaal de emmer op de grond te laten ploffen. “It all happens behind your back!” zeg ik tegen haar, waarop ze omkijkt en hard moet lachen om die meute mensen op een hoopje met emmer die hun rust nemen. Maar de stort, waar we onze emmer mogen legen, is in zicht. Al kost het me vooral heel veel moeite om die emmer op de rand van de stort te zetten, die op ooghoogte is. Zo heerlijk boven mijn macht! Maar ik ben verlost! Verlost van een vracht grind, die uiteindelijk 35 kilo bleek te wegen. Alles doet zeer, maar o wat voelt dit goed!