Als Spartan in Schotland #3

De bucket is empty! Een hel van een load carry is achter de rug en ik ben halverwege deze Spartan Beast die me over de prachtige Schotse heuvels voert. Niet dat we er veel van zien, want het is mistig en het regent. Lang leve Schotland!

[heading size=4 style=underline]Betere smijtwerk[/heading]Met de bucket is er een last van me schouders gevallen. Een last van 35 kilo! Ik kan geen pap meer zeggen en strompel verder, terwijl mijn mental state of mind zo ongeveer rond vloeibaar stikstof temperatuur is gekomen. En er ligt in het dal beneden iets nats op me te wachten. Water. Een hele plas vol! Via een stroompje daal ik af naar het water beneden me. De voeten zijn al door! Een laatste stukje moet ik op de kont in het natte gras afdalen, zo steil gaat het naar beneden. Voor het eerst sinds lange tijd lach ik weer, want naar beneden roetsjen is leuk! Ik kom bij de rand van het water waar we maar en klein stukje door het water hoeven. We steken net een hoekje over van de plas. Is dat alles? Op de kant geklauterd hoor ik al wat het volgende obstakel is door de bonzen en de gefrustreerde uitroepen. Speerwerpen. Sinds Duisburg ben ik er geen fan meer van, maar deze keer check ik zorgvuldig het draad en lijken de poppen ook wat dichterbij te staan. Niet dat dat me weerhoud om zo hard mogelijk die speer te smijten. BAF! Raak! Alleen zie ik dat ik met alle macht de speer in het houten frame gesmeten heb in plaats van in de strobaal. En de speer zit loeivast in het hout.. Wegwezen! Voordat ze zien dat de speer niet in het stro zit. Ohoooo!

[heading size=4 style=underline]Far far away…[/heading]Ik kom bij de volgende verzorgingspost en neem weer twee gelletjes en een paar glazen water. Ik maak me weer op voor weer een waterdoorgang. Dit keer weer onder een bord door, kopje onder. Het water is beduidend minder koud dan de sloot die we in het begin hadden. Glibberend over de grote keien klauter ik weer op de kant. Ik kom samen te lopen met twee heren, die (al hebben ze er geen weet van) me een beetje op sleeptouw nemen. Ik voel me ronduit klote. Mijn achilles doet zeer en in het oneffen terrein van graspollen, verborgen stroompjes en schuine paden moet ik echt oppassen dat ik me niet verstap. Omhoog moet ik sowieso wandelen. Het tempo ligt op standje slak en ik voel me nog steeds ongelooflijk energieloos. Ik sleep me stap voor stap verder. Iedere stap is een stapje dichter bij de finish. Ik ben al over de helft. Al…. shit hoe ver moet ik nog! Ik bijt op mijn lip om de tranen binnen te houden. Want één ding heb ik wel gemerkt: hardlopen en huilen gaan niet samen. Ik word op mijn schouder getikt en kijk in het stralende gezicht van Sebastiaan. Al vertrekt zijn gezicht als ie mijn hoofd ziet. Ik bereik mijn dieptepunt van de dag en breek in duizend stukjes. Snikkend loop ik achter Sebastiaan aan. Ik wil nu echt stoppen. Ben er zó ongelooflijk klaar mee. Hij probeert me op de beuren, ik zeg hem niet op me te wachten en zijn eigen race te lopen omdat ik niet nog harder wil janken. Ik probeer mezelf te herpakken en klauter via een stroompje aka waterval met heel veel modder omhoog en glij nog een paar keer mopperend onderuit. Weer een obstakel in zicht. Muurtjes dit keer, die scheef op de helling staan en ik moet moeite doen om niet over de bovenzijde er af te glijden. Beetje krampachtig kom ik er overheen. Dit verdiende niet de schoonheidsprijs.

[heading size=4 style=underline]She’s back![/heading]“Go to Scotland they said, it’ll be fun they said!” kraai ik er op den duur uit. Kickt de suiker in ofzo? Ineens begin ik overal de lol weer van in te zien. Of zie ik lol die anderen niet zien. Neem ik de tijd om de omgeving in me op te nemen en kan ik ook wel lachen om mijn gestuntel om op de been te blijven, terwijl een schapenschedel me schaapachtig vanuit het gras aankijkt. Bij de volgende verzorgingspost neem ik weer de tijd om te drinken en twee gelletjes naar binnen te gooien, voordat ik de schuine wand op klauter met een touw. Ik begin zo weer íets van energie in mijn donder te voelen. Ik heb net te horen gekregen dat dit de laatse klim omhoog is en de finish is dichterbij dan volgens mijn schema van 23 km. Ik durf er niet op te hopen, maar als het parcours echt korter is…. DAN BEN IK ER BIJNA! Wat is nu nog 6 kilometer? De Atlas Stone bezorgt nog even een breinbreker. Dat ding ligt diep in de de zompige grassige veengrond. Hoe krijg ik hem er uit? Ik moet er mijn vingers onder wrikken om hem uit de kuil te wippen zodat ik hem op kan tillen. Naar de overkant, vijf burpees en weer terug, waar ik hem met een dreun in zijn gat terug laat vallen. Zo, lekker nog dieper voor de volgende! Ik kom vervolgens vol in de wind over de bergrug te lopen. Er loopt gelukkig een lange man voor me en ik verschuil me in zijn luwte. Laat hem maar lekker de wind vangen! Bij het prikkeldraad is hij zo galant mij voor te willen laten en we raken aan de praat.

[heading size=4 style=underline]What goes up…[/heading]Eigenlijk hoeven we alleen nog maar naar beneden te lopen. Al durf ik er niet op te hopen… Tot we bij de volgende load carry, weer boomstammen, komen en ik vriendlief zie! Hij bevestigt mijn hoop: alleen nog naar benee en de finish is om de hoek! Ik kan mijn geluk niet op. Hij vraagt of hij bij me zal blijven en mee naar de finish zal lopen. Wat betekent dat hij met zijn fotospullen een weg probeert te zoeken op en langs het parcours, ondertussen foto’s makend. Met de boomstam worstel ik me een weg onder en over boomstammen heen. Soort van mikado voor gevorderden!
Ik smijt de balk van me af en vervolg met vriendlief op de hielen mijn route. Zo nu en dan moet hij van de route afwijken, terwijl ik dwars door een modderpoel sop. Ineens val ik plat op mijn plaat. Verbaasd bekijk ik de wereld vanuit een ander perspectief. Totdat ik voel dat ik met mijn handen wéér in de distel lig! KAK! Ik krabbel overeind, klauter naar de top van een klein heuveltje om een kettlebelletje omhoog te hijsen. Dit stelt echt niets voor! Terwijl ik druk babbel met vriendlief kijk ik weer niet uit waar ik loop en glij ik dit keer op mijn kont met de benen recht de lucht in. En de handen…. in de de distels…
Ik gier het uit, terwijl ik vanaf het volgende obstakel de vrijwilligers ook hoor lachen. O shit, de evenwichtsbalk. En het profiel van mijn schoenen zit echt vol met modder. Een schuine balk omhoog, over de muur heen en weer een schuine balk naar beneden. Ik stap er op en glij meteen weer naar beneden. Ik wil al richting de burpee area lopen, maar de vrijwilliger doet of ze niets gezien heeft en ik doe nog een poging. Dit keer lukt het me om grip te krijgen en voetje voor voetje beweeg ik me voorwaarts. Zelfs dit gaat tergend langzaam! Ik concentreer me op waar ik mijn voeten moet zetten, terwijl de achtergrond op en neer golft. Ik ben echt zo op! Maar ik red het om zonder rare fratsen veilig op de grond te komen.

[heading size=4 style=underline]It’s a fun world afterall[/heading]De finish is nu echt in zicht, maar ik moet ongelooflijk nodig plassen! Ik zie een escape en duik achter een bos van brandnetels en een tractor. Dat lucht op! Dan de monkeybars, waar ik na de multirig naar uit heb gekeken. De laatste tijd is het al even droog geweest, mijn handen zitten vol opgedroogde modder (en waarschijnlijk schapenkak, maar ik doe of ik dat even niet door heb), lekker stroef dus. Voor ik er erg in heb ben ik met gemak door de monkeybars heen, terwijl om me heen mensen als rijpe appels uit de bars donderen. Met een buiging bedank ik de mensen die staan te juichen langs de kant. Alleen bleek ik te snel door de monkeybars gegaan te zijn: vriendlief had de tijd niet om foto’s te maken! Volgende poging dan in het touw, waar ik maar even bovenin blijf hangen, terwijl er van beneden verbaasd gekeken wordt wat ik nu in godsnaam daar bovenin dat touw aan het doen ben.
Via een soort van bouldermuur klauter ik omhoog over de stellage die de toegang tot het Spartanterrein vormt. Bovenop heb ik een uitzicht op de prijsuitreiking, die recht onder de stellage plaats vind. Ik neem even de tijd om te koekeloeren, voordat ik van de schuine muur naar beneden glijd. De castle walls die ik vervolgens tegen kom, ken ik en vormen geen probleem. Ik mis alleen een bel (die hangt er niet), dus maak zelf maar het geluid van de bel. Door een klein moerasje, de inverted walls, die me kramp in de benen opleveren. Nog twee hoge muren en dan mag ik over het vuur heen.
Ik ben er. IK BEN ER! Ik geloof dat ik niet blijer kon zijn dan op het moment dat ik de finishlijn passeerde. Ondanks dat ik vanaf het begin af gevochten heb tegen mijn uitgeputte lijf, tegen de wil om uit te stappen, ben ik toch zo koppig geweest om maar gewoon voetje voor voetje door te ploeteren. Het interesseert me niet dat ik achterin het deelnemersveld ben geëindigd. Ik ben er. De tijd? Die interesseert me echt geen drol en had ik al helemaal losgelaten. Helemaal toen ik vriendlief tegen kwam en we stukken gewandeld/gewacht hebben op elkaar.

[heading size=4 style=underline]Joe the almighty[/heading]Na mijn welverdiende medaille in ontvangst genomen te hebben, de nodige energierepen en gels en drinken naar binnen heb gestouwd ga ik mijn tas halen. Een korte ijskoude douche om de spullen uit te spoelen en mezelf een beetje schoon te schrobben is niet grappig. Ik loop nog liever een keer met die fokking bucket! Maar de buitenlucht is niet koud en nadat ik weer droog ben en omgekleed zit ik vast in de kleedtent: het regent nu echt pijpenstelen. En ik ben de schoenen vergeten die nog in de auto liggen. Zodra het iets droger is, fliflop ik op mijn slippertjes in een veel te grote regenjas naar de auto. Heerlijk warm en droog stuur ik even een berichtje naar vriendlief. Ik stop mezelf meteen nog maar even vol met eten, voordat ik me weer naar vriendlief begeef, die ondertussen met Sebastiaan een droge plek gevonden heeft onder de registratietenten. Het is jammer dat door de regen al veel mensen snel vertrekken. Maar Marieke is nog op het parcours en ik wil haar niet missen. We vermaken ons met biertjes van Brewdog, een kipburger, worteltjes, koffie, nog een Brewdog, Wesley over de finish binnenhalen tot vriendlief ineens Marieke ontdekt in de burpeezone bij de touwen. Ik snel me naar het hek en Marieke valt me om de hals. Ook zij is helemaal gesloopt. Samen met Sebastiaan lopen we de laatste meters met haar naar de finish.
Een finisherfoto mag niet ontbreken en uiteindelijk zijn er allemaal klaar om naar de auto te gaan. Onderweg komen we Joe DeSena tegen en raken we aan de praat, moet een Hongaar zijn gemiste burpees overdoen voor de neus van Joe (never lie about your burpees, Joe is burpee GOD!) en sluiten wij een hilarische deal met Joe, die we met een foto vastleggen.

[heading size=4 style=underline]Epic memories[/heading]Dat was Spartan Race Edinburgh. Wat een epic race! Betere echte Schotse omstandigheden kun je je niet wensen en ik heb nog een week lol gehad van de distels. Iedere dag peuterde ik er wel één of meer splinters uit!
De dag sluiten we samen met Marieke en Sebastiaan af en we zetten koers naar Edinburgh, waar we bij hen in het hotel een douche nemen en ik plotseling enorm last krijg van mijn wijsvinger. Alsof ie zwaar gekneusd is! Waarschijnlijk door het tillen van de bucket… We duiken vervolgens Brewdog café in, waar mijn voedingschallenge volledig los gelaten wordt en ik me te goed doe aan overheerlijke pizza en bier. De sterkste verhalen gaan over tafel, maar onze ware staat van fysieke gesteldheid komt boven water, als we onze weg terug richting de tram willen lopen en een enorme berg (o neeeeee, we hebben al 1400m geklommen!!) op moeten, die ons via de Royal Mile naar beneden naar Princess Street en metro voert. Een dag om te herinneren. En het begin van onze vakantie! Een week Schotland voor de boeg! Maar eerst slapen. Ik ben kapot.

Foto’s: Harm Dommisse