Am I an Iron Viking? #1

Ben ik gek? Als ik zeg dat ik tot twee weken terug nog twijfelde om deel te nemen aan de Iron Viking? En vervolgens in een vlaag van verstandsverbijstering denk van: nooouu laat ik het toch maar doen. Voor de records: de Iron Viking is een marathon obstacle run met 100 hindernissen en 1500 hoogtemeters. Ja ik ben gek…

[heading size=4 style=underline]To do or not to do…[/heading]Laat ik bij het begin beginnen. Zo ergens in maart kwam het bestaan van de Iron Viking op mijn netvlies. Een samenwerking tussen Strong Viking en Dutch Mud Men dat resulteerde in een fantastische uitdaging. Het idee om mee te lopen legde ik meteen ter zijde, want deze marathon zat a) veels te dicht op de marathon van Rotterdam en b) bleken er ook nog eens 1500 hoogtemeters in te zitten (de 100 obstakels nog niet meegerekend…). Toch hield ik deze datum stiekem vrij in de agenda. Ik bekeek hoe ik herstelde van de marathon van Rotterdam en trok twee weken terug toch de stoute schoenen aan. Ik schreef me in voor de Iron Viking… What was I thinking? Ik durfde het eigenlijk niet tegen mijn trainers te zeggen, want dit paste zo ongelooflijk niet in mijn trainingsplan… Mijn Neverlosethefocus werd ff op ‘off’ gezet. Aan de andere kant, ik moet ook trainen voor het WK OCR, dus eigenlijk was die focus ook weer hartstikke on. Maar ik hield een slag om de arm. Met de dwarse hamstring de afgelopen weken was ik niet van plan de Iron uit te gaan lopen. Een kilometer of 25-30 zou ik perfect vinden en omdat de maximale tijd 8 uur bedroeg kon ik ook altijd nog gaan wandelen en zien hoe ver ik zou komen en hem wandelend uitlopen. Maar dat vertelde ik maar een enkeling in mijn omgeving. Iedereen was er van overtuigd dat ik de Iron Viking wel ‘even’ uit zou lopen. Fijn dat iedereen zo’n vertrouwen in me heeft…! De twijfel nam meer en meer toe. Het feit dat ik voor mezelf niet moest, maar mocht (en een escape had ingebouwd) zorgde er voor dat ik me nog enigszins relaxed  richting Spaarnwoude begaf.

[heading size=4 style=underline]Ooorrraaahh![/heading]Zaterdagochtend kwam ik om 8.30 uur aan op recreatieterrein Spaarnwoude. Alle Iron Viking lopers waren zo ongeveer aanwezig. Samen met 250 andere fanatiekelingen/idiots/dwazen bereidden we ons voor. De stemming zat er in ieder geval goed in. Als marathonlopers ontvingen wij een hoofdband en een speciaal marathonshirt. We zouden het parcours meerdere keren afleggen. Eerst de ronde van 19 kilometer, gevolgd door de 13, de 7 en vervolgens nog 3 kilometer.
Samen met mijn maatje van de trainersopleiding, Marieke, begaf ik me naar het startvak. In het dalletje tussen de klimmuur en de stapel rotsen was de start gesitueerd. Een indrukwekkende locatie. Ook al was het vroeg, er waren al veel mensen op de been, inclusief supporters.
Na de Viking warming up en de OOOORRAAAHH’s begon het aftellen en gingen we van start door eerst over de muur te klimmen. Direct daarna volgde tweemaal een klim de rotspartij op. Via het heuvelachtige parcours (waar halen ze toch in godsnaam die heuvels vandaan in dit vlakke Nederland) hobbelden we lekker rond door de bossen. Hier en daar een zandzak omhoog trekken, of door trenches ploeteren en over muurtjes klimmen. De eerste keer dat ik me verslikte was toen ik een tijgerparcours zag… Zo’n 75 meter heuvelopwaarts tijgeren… give me a break… Al snel hadden Marieke en ik een handigheidje en rolden we onszelf de heuvel op. We leken wel wentelteefjes! Maar het werkte wel.
Boven aan gekomen moesten we touwklimmen (of opdrukken) en vervolgens gleden we via een glijbaan kei-, maar dan ook keihard de heuvel af. Daar was geen houden meer aan! Mijn poging netjes op de bips naar beneden te glijden ging over in rollen en vervolgens een head down op de rug. Nog net op tijd kon ik terug op de bips draaien voor ik van het zeil af stuiterde en in het grind tot stilstand kwam… Via het startterrein kwamen we bij Thor’s lightning, waar ik vier flinke optaters te pakken kreeg, au! Een lang stuk lopen werd onderbroken door muren en een ongelooflijk smerige, vieze stinksloot. Wat een putlucht! En dat zou alleen maar erger worden, want wij mochten hier drie keer door heen…
Direct na de sloot weer muren en de laatste was hoog… HOOOG! Zo hoog had ik hem nog niet gezien! Dat werd dus met een voetje omhoog en vervolgens nog eens aan de armen opgehesen worden, want met geen andere mogelijkheid kwam ik daar anders over heen. Een nieuwe hindernis was de water cage. Een bak water met hekwerken er overheen. Tussen het water en het hek was nauwelijks ruimte en de enige manier om er doorheen te komen was op de rug, je met de handen voort trekkend aan het hek met je mond zo ongeveer tegen het hekwerk aan. Voor wie angstig is in benauwde ruimtes of waterangst heeft geen lolletje, want zo nu en dan golfde het water over je gezicht. Voordeel: je was wel weer schoon! Maar niet voor lang, want direct erna lag een stinkende zwarte prutsloot op ons te wachten.

[heading size=4 style=underline]Drinken en lozen[/heading]Eindelijk was daar onze eerste drankpost. De marathonlopers werden qua drinken en voeding verzorgd door TDMM. Super natuurlijk, maar doordat we zelf niets mee hadden ben je vervolgens ook volledig afhankelijk van de drankposten. Als daar dan in de eerste ronde ook al de bodem van de doos met gelletjes in zicht komt, voorzie ik een probleem voor de volgende ronde… De kilometers gingen aan ons voorbij. We liepen in een rustig tempo. Via smalle bospaadjes en steile klimmetjes kwamen we bij de schuine monkey bars. Damned, ik haalde ze niet, want ik was mijn swing kwijt. Volgende ronde nieuwe kansen. Snel nog even wat drinken, gel, bananen en repen naar binnen en weer verder. Een zo mogelijk nog smerigere prutsloot met nog zwarter ‘water’ en nog meer stank scheidde ons van één van de leukste hindernissen van de dag: de River Monster. Via soort rubberen pontons (bij gebrek aan een betere omschrijving door deze leek) moesten we de overkant bereiken. Jump in het water, klauter op een eilandje, wiebel er over heen en met een bommetje weer het water in. En dat maal vier.
Aan deze kant van het water moesten we lange stukken lopen. Aan de ene kant wel lekker, want zo kwam de snelheid weer wat terug. Maar ik moest zoooo ongelooflijk plassen! Marieke en ik maar zoeken naar een geschikte plek, maar die vonden we niet tussen alle brandnetels en bramen. Tot daar. Out of the blue. Een dixie om de hoek kwam! Of beter gezegd, wij kwamen de hoek om en liepen bijna tegen de dixie op. Is dat karma? Bij deze drinkpost namen we weer even de tijd om bij te tanken. Wel nodig ook, want de volgende oefening was boomstam pushen en vervolgens draggen. Dat vonden de kuiten wat minder fijn!

[heading size=4 style=underline]Aaaaaauuuu!![/heading]Een lang stuk lopen volgde. We hadden het idee al uren onderweg te zijn en voor geen meter op te schieten. Dit was het ‘saaiste’ deel van het parcours. Op een enkele andere Iron Viking of snelle loper uit de startgroep na ons, was het stil om ons heen. Wel een voordeel: niet wachten voor de obstakels. De ringen waren zo genomen. Joelend als een aapje zwierde ik naar de overkant. Nog harder joelen deden we bij Carry a Viking. We moesten elkaar een stuk op de rug nemen. Het kanaal staken we zwemmend over. Who needs a dixie? We waren weer aan de ‘goede’ kant van het water. Dat betekende dat we richting het start/finish gebied liepen en we aan het einde kwamen van onze eerste (en de langste) ronde. De Wall doemde voor ons op. Via steigers klommen we omhoog, waar we een fantastisch uitzicht hadden op het evenemententerrein. En ook een blik op de volgende te nemen hindernis: Meet the Vikings. Vier enorm grote gasten stonden ons met stootkussens op te wachten. Daarvoor een groep kinderen met knuppels. Niet te onderschatten, want die kids waren dusdanig fel en onbezonnen met de knuppels aan het rammen en steken. Resultaat: een gekneusde rib en een gekneusde duim! &*%@^)$^ Nog niet eens halverwege en twee kneuzingen rijker… Via de Walhalla steps finishten we onze eerste doorkomst. Om meteen door te sprinten naar de dixies. Wat is dat toch vandaag met dat plassen?

[heading size=4 style=underline]End of round 1[/heading]Het resultaat na de eerste ronde: we waren drie uur onderweg geweest over een parcours van 19 kilometer. Drie uur??? Holy, dat is lang!! Sommige hindernissen kosten gewoon enorm veel tijd en we namen ook de tijd om te eten en te drinken, maar drie uur? Fysiek gezien ging het allemaal nog prima. Op een verdomd pijnlijke enkel van Marieke en de twee kneuzingen bij mij na. Nieuwe ronde, nieuwe kansen? Morgen lees je verder hoe het ging.

Foto’s: Obstakels.com