Beasten in Barcelona

Na een fantastische Spartan weekend in Tirol stond mijn besluit vast: ik wilde het Trifecta weekend in Barcelona doen. Kwam dat mooi uit: ik had me er al voor ingeschreven!

[heading size=4 style=underline]Op naar Barcelona[/heading]Samen met Susanne vloog ik vrijdag naar Barcelona. Of was het nog donderdag? Midden in de nacht zetten we koers naar Schiphol om om 7 uur (wat een godsonmogelijke tijd!) op te stijgen richting Barcelona.
Een vlucht van net over de 2 uur en een huurauto oppikken verder, maakten we kennis met het Spaanse verkeer. Wat uiteindelijk enorm mee viel.. Omdat we niet met onze bagage Barcelona in wilden, besloten we eerst naar onze B&B te rijden. Ongeveer een uurtje verderop in een klein dorpje aan de voet van de imponerende Montserrat. Het is even zoeken naar het juiste adres (per ongeluk zien we een ander huis aan voor onze B&B en lopen vrolijk het terrein op, geen kip te bekennen), tot we ontdekken dat in het grootste huis uit het dorp, gelegen op privé heuvel met enorme oprijlaan, verblijven. De gastheer Jordi staat ons al op te wachten en we worden hartelijk op zijn Catalaans ontvangen. Hij spreekt geen woord Engels en wij nauwelijks Spaans en Frans. Dat deert Jordi niet en een woordenvloed wordt over ons heen gestort. Onze kamers bevinden zich op de eerste verdieping, boven de centrale huiskamer voor de gasten. Die hebben we dus voor onszelf!

[heading size=4 style=underline]Pick up[/heading]Door al dat gekwebbel vertrekken we later dan gepland naar Barcelona om in ieder geval onze startnummers op te halen. Na een lunchstop met een onverwachts overheerlijke veel te grote pizza parkeren we bij FC Barcelona. We pakken de metro om de stad in te reizen. De startnummers hebben we vlot te pakken al word ik een beetje raar aangekeken dat ik drie nummers (Beast, Super en Sprint) kom ophalen. Binnen no time (het zoeken naar de juiste locatie kostte meer tijd) zijn we klaar. We bezoeken de Ramblas, maar omdat we voor het donker terug willen zijn bij de B&B en nog een boodschap moeten doen, vertrekken we al weer vroeg uit Barcelona. Hoe geweldig deze stad ook is, het heeft dit weekend niet onze prioriteit. Die ligt ongeveer 80 kilometer verderop.

[heading size=4 style=underline]Early birds[/heading]Zaterdagochtend staat de wekker weer onmenselijk vroeg. Ontbijt hebben we zelf geregeld want om 5.30 is Jordi nog niet wakker. In het pikkedonker rijden we naar Suria. Het is mistig, geen straatverlichting en we rijden van het ene zwarte gat in het andere. Na wat uren lijkt komen we aan bij het startterrein. Althans, niet voordat we eerst via onverharde paden naar de parkeerplaats zijn geleid. Hoe laat wordt het eigenlijk licht? Met de start om 8 uur heb ik er geen rekening mee gehouden een lampje mee te nemen… Maar in eens lijkt de zon over de heuvels heen te piepen en dat doet ook de temperatuur snel stijgen. We bereiden ons voor op onze race en komen er al snel achter dat er maar weinig dames meelopen in de Beast elite. In het startvak staan we nagenoeg tussen alleen maar mannen.

[heading size=4 style=underline]Vamos[/heading]In tegenstelling tot andere races is de speaker (is die er überhaupt wel?) behoorlijk stil en tellen we alleen af van 10 naar 1 voordat de groep zich in beweging zet. Tactiek van de dag: heel blijven (mede met het oog op volgend weekend), lekker ontspannen lopen en fit zijn om morgen op de Super en Sprint te kunnen knallen. We starten ergens in de achterhoede en komen al snel in een opstopping terecht omdat we een muurtje op moeten klauteren. Dat kost mij meteen mijn broek, hoppa gat in de knie. Het eerste deel van het parcours start rustig aan, ook qua obstakels. Het parcours gaat wat op en neer, een load carry met een zandzak stelt nog niet heel veel voor en ook wordt er al snel een koude duik genomen.
Niet erg, want de temperatuur zal vandaag aardig de pan uit gaan stijgen. Ondertussen zit ik lekker in mijn ritme, kruip door de modder en stoemp weer de heuvels op. De bucket carry is even een nasty onderdeel, met een link stukje single track. Vooral mijn rug is het niet zo eens met deze load carry. Ook de band stelde nog niet veel voor, al zat mijne vol met modder en zat ik binnen de korste keren zelf ook onder. De band werd er wel lichter van!

[heading size=4 style=underline]Burpee paradise[/heading]De temperatuur begon al best toe te nemen, maar ik had er goede zin in. Ik liep heerlijk en nam de tijd bij de drinkposten om goed bij te tanken, omdat ik zelf geen water met me meedroeg. Tot dusver viel het me allemaal erg mee, tot ik bij de slackline aan kwam. Ik maak vorderingen! Ik haalde bíjna de overkant. Net niet helemaal. Dus de eerste 30 burpees had ik aan de broek. Niet veel later kon ik weer tegen de vlakte door een gemiste speer. Het parcours was op sommige stukken best lastig te belopen door gladde rotspartijen of een pad dat volledig onder water was gezet.
Mijn schoenen zaten vol scherpe steentjes, dus werd de eerste schoenleegactie ingezet, waarbij ik schijnbaar meerdere mensen op een idee bracht. Zo zaten we gezellig naast elkaar met de schoenen te schudden. Na zo’n 11 kilometer liepen we richting het startterrein terug. Dit kan toch niet kloppen? Moest ik nu al over de multirig? Ja dus! Die zat dus nu in het midden van het parcours. Niet erg, al haalde ik hem maar ter nauwernood, door een kamikaze actie van de buurman.
En bedankt. Maar hier kon ik mooi door. Maar dat juichen duurde niet lang. Touwklimmen vanuit een bak modderige derrie. Het touw was zo spekglad dat ik niet eens er in kon blijven hangen om een voetklem aan te leggen. Aangezien het woord ‘risico’ vandaag op mijn netvlies gebrand stond koos ik er al snel voor om dan toch ook hier maar burpees te doen.
Gaat lekker zo! Als je dan ook nog eens onverwachts van de balance beam afglijd kun je helemaal je lol op! Vier strafrondes al aan mijn broek! Ik word nog eens burpee specialist.

[heading size=4 style=underline]De berg op[/heading]De eerste ronde liepen we nog in wat lager heuvelgebied, maar de lus van de Beast ging nu ‘de berg’ op. En echt tot de top he! Ik dacht dat iemand in het publiek nog een grapje maakte! Ik moet wel zeggen dat dit het mooiste deel van het parcours was! Wat een uitzichten, wat een mooie rauwe omgeving en óveral groeit rozemarijn! Ruikt stukken beter dan de muffe bloempjes in Tirol! Eén van de mooiste obstakels in dit parcours was de Atlas Stone, die op twee in hoogte van elkaar variërende terrassen waren opgesteld. De dames beneden en de heren boven. Op de achtergrond torende een ruïne boven ons uit. Nog een ander gaaf obstakel waren de liaantjes, waarvan de voorlaatste een kort touw was. Terwijl de heren om me heen er allemaal uitlazerden, kwam ik tot het laatste touw. Bijna gleed ik eruit, maar ik had het touw gelukkig goed vast en kon weer naar boven klauteren naar de bel. Nailed it! Slingerend via single tracks zochten we onze weg. En de steentjes zochten toegang tot mijn schoenen. Bij een volgend obstakel leegde ik eerst weer eens mijn schoenen voordat ik verder trok. En dat verder ging dus omhoog. Een lang breed pad voerde ons helemaal naar de top van de berg. Eenmaal boven hadden we een prachtig uitzicht, dat wel! Een beetje rekenend zouden we nu ook wel moeten gaan dalen om zo ongeveer op 25 kilometer uit te komen. Viel dat even tegen!

[heading size=4 style=underline]Naar benee?[/heading]Ok, we gingen dalen. Maar dat waren niet die mooie paden waarop we naar boven waren gegaan. Van hard naar beneden raggen was voor mij geen sprake. Ik wilde heel blijven en de ondergrond was daar echt te link voor. Op sommige stikken moesten we een gladde rotswand oversteken, waarbij ik handen en voeten nodig had. Uiteindelijk had ik weer een lekker tempootje te pakken. Volle bak naar beneden. Tot de volgende bocht. Ik hoorde al gerammel… De scheepsketting. Op het steilste pad van de berg moesten we dat ding omhoog zeulen! Gekkenwerk!
Ik verloor bijna mijn evenwicht en de fotograaf had doodleuk zijn camera opgesteld na een muurtje waar ik met moeite overheen klauterde. Naar beneden met de ketting ging gelukkig een stukje makkelijker en ontdaan van het gewicht kon ik mijn weg vervolgen. Lekker naar beneden! Tot ik achter me een gil hoorde.

[heading size=4 style=underline]O no…[/heading]Ik checkte of het ok met haar ging, gelukkig wel. Ik wilde weer aanzetten om te lopen, maar was niet gefocust. Nog geen drie stappen verder stap ik verkeerd en rol zo over mijn tenen heen. Ik voel een scherpe pijn aan de zijkant van de voet. KAK!! Aangezien de zwaartekracht zijn werk deed kon ik niet direct stil staan, maar een voorzichtige landing ging wel. Gelukkig zakte de pijn ook snel weg, tenzij ik mijn voet scheef zette. Ik kon in ieder geval nog lopen…Het was nog een kilometer of twee naar de finish… Die zou ik wel halen. Maar  shit… wat morgen? Wat volgende week? Niet aan denken. Eerst finishen. Voor de finish kon ik eerst weer eens wat burpees doen voor weer een gemiste speer. Iets waar ik voorheen nooit moeite mee had is de laatste races constant een rampenplan!
De trenches die volgden zorgden ook nog eens voor een heerlijk vers modderpak. Nog even de cargonetten en het vuur en ik eindigde net binnen de 5 uur. Mijn voet niet meegerekend had ik heerlijk gelopen, geen risico’s genomen, mijn rust en heel veel water gepakt bij de drankposten en voelde ik me vooral retegoed! Het voelde als een duurloop en dat was precies de bedoeling.

[heading size=4 style=underline]Ouwe kruk[/heading]Wat was het jammer dat de voet gedurende de middag steeds meer zeer begon te doen. Zelfs zo’n pijn dat ik er met geen mogelijkheid meer op kon staan en in de auto nogal begon te shaken van de pijn. De drogisterij voorzag me gelukkig van pijnstillers (2 euro voor een gezinsverpakking ibuprofen!) en bij de B&B aangekomen bleek Jordi naast uitstekend gastheer ook nog eens verpleegkundige te zijn! Een check werd uitgevoerd, de voet vakkundig van een drukverband voorzien en meneer had zelfs krukken in huis! De rest van de avond hopste ik op mijn kont de trap op en af en gooide ik er nog maar een pijnstiller in. Mijn races van zondag? Die zag ik al helemaal in de soep lopen…