Wedstrijd

Beasten in Tirol

Ik kan weer terug kijken of een waanzinnig weekend! Even ‘op en neer’ naar Tirol voor het Spartan Trifecta weekend. Al liep ik 2 van de 3 afstanden, het waren genoeg kilometers, hoogtemeters en zweetdruppels. Zaterdag stond de Beast op het programma.

[heading size=4 style=underline]Adventure starts![/heading]Donderdagavond begon ons avontuur eigenlijk al. Chantal kwam, net als ik na een avondje trampolinespringen, naar vriendlief in Amsterdam. Vrijdagochtend ging voor dag en dauw de wekker en nog voordat de ochtendspits op gang was, reden wij ongeveer Nederland al uit Een voorspoedige en gezellige rit bracht ons naar het dorpje Ellmau in Tirol, waar we een appartementje hadden aan de voet van het Kaisergebergte. We deden boodschappen in de supermarkt met het mooiste uitzicht ever en lagen op tijd in bed. Tassen en spullen lagen klaar voor de volgende dag.
14264088_1166780496716648_4001304367946857861_n
[heading size=4 style=underline]No elite[/heading]Zaterdag racedag. De Beast (en voor de Trifectaweekend deelnemers de Sprint) stond(en) op het programma. Omdat ik niet alledrie de races deed, kon ik niet elite starten, maar startte ik later in de ochtend. Dat was eigenlijk wel heel erg ontspannend! Tijd zou er niet toe doen, dus ik was enorm relaxed. Terwijl de elite zich klaar maakte voor de start, genoot ik van de helikopter die rakelings over ons heen vloog, de sfeer, liet ik een Sprtan spray tan op mijn schouder zetten en had ik eindelijk eens tijd om de stands op het terrein af te gaan. Eenmaal in het startvak maakte ik een totaal andere warming up mee dan ik gewend ben. Het meest hysterische dansje (serieus arm in arm rondjes draaien, doorsteken naar een volgende partner, tot je er tureluurs van werd) werd gevolgd door een veldslag in het startvak tussen de groep die in tweeën gedeeld was. Met een Spartan in kostuum voorop renden we op elkaar in. Dat kan nog gekker: neem iemand op de rug. Van start gaan met de slappe lach geeft een hele nieuwe dimensie aan hardlopen!
14291926_1354018924615771_6041942048682345554_n
[heading size=4 style=underline]Groeve[/heading]
Het parcours vandaag was een pittige (understatement van de dag). Eerst een lus door de steengroeve, geslinger door het bos om vervolgens aan de andere kant van het dal de berg op te klauteren en weer af te dalen. Er werden 1500 hoogtemeters verwacht in een parcours van 20+ kilometer. Direct na de start ging het dus al omhoog. Rustig aan en mezelf niet opblazen. Daarnaast was het van belang even te kijken wat de voet ging doen. De groeve doemde voor ons op met een serie aan muurtjes en under-overs.
14322790_1354017727949224_1744540608582601656_nWat een waanzinnig rauw decor! De groeve kende verschillende ‘etages’ en na een zwempartij onderin de groeve stonden ons loadcarries te wachten op de verschillende plateaus: slepen met een blok beton en de gevreesde bucket.
sportograf-87207403_lowres Vooraf zag ik hier enorm tegen op: een emmer met grind vullen weegt al gauw 35 kilo en dat zou voet niet leuk vinden. Maar deze bucket was een klein emmertje en bijna huppelend legde ik dit stuk van het parcours af. Tegen de steile wand klommen we omhoog om vervolgens nog meer hoogtemeters af te leggen.
sportograf-87176915_lowres
[heading size=4 style=underline]Alpen Heidi[/heading]Ineens liep ik als Heidi tussen de idyllische Alpenweides, die boven de groeve lagen. En niet veel later lag ik mijn eerste burpees te doen voor het missen van de speer. Het grappige is dat als je niet elite start, je elkaar mag helpen. Zo ook in het doen van burpees! Maar ik had geen maatje dus maakte mijn 30 burpees zelf, terwijl een groepje ieder met 5 burpees snel klaar was. Hetzelfde pad liep ik weer terug een stuk naar beneden om vervolgens de bosjes in te verdwijnen, slingerend tussen de bomen door tot het pad plaats maakte voor een stroompje waar we doorheen liepen. Dat koude water aan de voeten was heerlijk! Doordat ik met mijn hoofd in de takkenbossen liep, was er alleen weinig van de omgeving te zien.
sportograf-87207418_lowres

[heading size=4 style=underline]Fokmud[/heading]Tijd om de sloot te verlaten, alleen had ik liever nog kilometers door de sloot gebanjerd. Het pad was meer modder dan dat het een begaanbaar pad was. Die modder was zo spekkerig en op sommige plekken zo diep, dat ik alle kanten op vloog met mijn benen, als ik al niet tot over de knie vast kwam te zitten. Het gevloek was niet van de lucht… Mijn voet was hier namelijk niet gelukkig mee en ik had het gevoel dat er weer iets scheef zat. De volgende loadcarry: met een band in de nek over nog modderige paden proberen te komen. Naast modder waren er ook veel afgezaagde takken en ik kreeg het onmogelijke voor elkaar: mijn voorvoet bleef tegen het zaageinde van een tak steken en omdat die tak lekker meebewoog, kreeg ik in mijn pas onmogelijk mijn voet los… Flat face dook ik met band de modder in, wat nog meer gevloek met zich meebracht en de nodige blauwe plekken. Dit was zo niet mijn dag…

[heading size=4 style=underline]Not even halfway[/heading]Eindelijk weer begaanbare paden! Via een steigerconstructie staken we een weggetje over om vervolgens een net over te klauteren en bij de evenwichtspaaltjes uit te komen. Aangezien ik nu hulp mocht hebben ging ik hand in hand met een onbekende er overheen. Fantastisch teamwork! We haalden met gemak de overkant en burpeevrij kon ik mijn route vervolgen. Maar hoe, ik voelde dat mijn voet weer iets scheef stond. Het was maar een fractie, maar het veroorzaakte genoeg irritatie om absoluut niet lekker te lopen. Alle stukken die ook maar ietsje omhoog gingen was ik genoodzaakt te wandelen. Zelfs het dalen, waar ik normaal geen problemen mee heb en ik het liefst in volle vaart doe, ging nu niet soepeltjes. Waar was in aan begonnen? Ik was nog niet eens op de helft, wetende dat het parcours het jaar er voor ongeveer 27 kilometer lang was.

[heading size=4 style=underline]Meters maken[/heading]Na een afdaling volgde een lang stuk weg. Mooi! Meters maken! Vlak ging het hardlopen nog redelijk goed dus daar probeerde ik van te profiteren. Bij de drankpost nam ik het er even goed van. We zaten aan de andere kant van het dal en als ik goed keek naar die berg voor me, zag ik een stroom van lopers omhoog slingeren. Maar eerst nog de slackline. Ook hier weer hand in hand en burpeeloos haalden we de overkant. Ik vind dit wel wat, zo samenwerkend de overkant halen! Totaal geen wedstrijddruk. De enige druk die ik nu voelde was die of ik überhaupt de finish wel zou halen. Ik zag op tegen de klimpartij die voor de deur stond…

[heading size=4 style=underline]Mountain trafficjam[/heading]Na nog een stukje weg werd ik een afwateringskanaal ingestuurd. Heerlijk weer koud water over de voeten. Hardlopen was hier onmogelijk. De stenen waren zo nu en dan spekglad en ik liep in een file van wandelende Spartans. Het was een hilarisch gezicht om een sliert aan mensen net met het bovenlijf boven het gras uit te zien steken! Hier en daar moest we onder een bruggetje door, waar mijn korte lengte nu een voordeel was. Het kanaaltje maakte plaats voor een klimpartij de waterval op. Dit was toch wel heel erg mooi! Gelukkig stroomde hier nu niet veel water en was het goed begaanbaar. Met netten klauterden we de brug op om uit te komen op het pad richting het bos. De klim zou nu pas echt gaan beginnen.
sportograf-87209830_lowres
[heading size=4 style=underline]Klimpret[/heading]Hoelang kun je doen over een kilometer? LANG! Het pad ging zo steil omhoog, dat hardlopen hier echt onmogelijk was. Al had ik geen last van mijn voet gehad! Voetje voor voetje ging het omhoog. Mezelf bedenkend dat dit net de Mur de Maboge was (alleen dan steiler). Stiekem gluurde ik omhoog, maar dat had ik beter niet kunnen doen. Die klim was oneindig! De moed zonk me een beetje in de schoenen. Vooraf had ik gekscherend gezegd dat als ik noodgedwongen door de voet moest wandelen er wellicht 7 uur over ging doen. In dit tempo zou ik dat zelfs niet redden! Eindelijk zagen we licht. Het bos hield op. De klim niet. Nu gingen we verder over de grazige skipistes!
14317463_1354017431282587_7761841235981460593_nMaar wel met een mooi uitzicht over de bergen achter ons. Ik was niet de enige die liep te ploeteren en te mopperen. Wat blijheid moest voorstellen toen ik eindelijk het speerwerpen (jup, een tweede keer…) in het oog kreeg, eindigde verdomme (je had me moeten horen vloeken) wéér in die fokking burpees! En met een voet die niet meewerkt, zijn zelfs burpees niet grappig meer. Wat was ik blij dat ik vriendlief bij de drinkpost zag. Ik nam pauze.
14316953_1354017347949262_1584863901507197833_n
[heading size=4 style=underline]Standje recalcitrantje[/heading]
Daar zaten we. In de zon, met een fantastisch uitzicht, bekertjes drinken een een paar gelletjes erbij. Het was net een picknick. Alleen stond me nog iets te wachten, waar ik niet vrolijk van werd. Die klim die ik zojuist had gedaan, was pas de helft. Het parcours ging nog verder omhoog met als toetje een load carry op die verrekte bergtop boven mij om vervolgens weer terug te komen bij datzelfde waterpunt waar ik nu zat. Aangezien hardlopen toch niet meer mogelijk was, besloot ik eerst even te kijken of verder lopen nog een optie was en anders zou ik met vriendlief mee naar beneden wandelen. Het werd dus inderdaad het laatste. Met het oog op zondag wilde ik niet riskeren meer pijn in de enkel te veroorzaken. Terwijl het rechtzetten zo makkelijk had kunnen zijn. Ik durfde de vrijwilligers die ik tegen kwam alleen toch echt niet te vragen de riem uit de broek te trekken… (ik heb een trucje van de fysio om mijn kuitbeen terug in zijn voegen te duwen met een riem).

[heading size=4 style=underline]Bietje hiken[/heading]De beslissing de lus naar boven over te slaan voelde eigenlijk heel erg goed. Geen moment dat ik me er verdrietig om voelde. Wel vond ik het jammer dat ik het mentaal zwaarste stuk van de race zou missen, nog een paar leuke obstakels (een verfrissend bad was erg welkom) en vooral het fantastische uitzicht. Wandelend naar beneden was het eigenlijk wel gezellig, eindelijk liep ik niet meer alleen en kon ik lekker tegen vriendlief ouwehoeren. De weg naar beneden ging gelukkig ook sneller dan omhoog. Maar man, wat had ik hier graag vol gas naar beneden gestoven! Ik besloot dat dat zondag dan maar moest gebeuren.
spartantirol2Halverwege werd me nog even de scheepsketting in de nek gelegd en kwamen we de balansbalken nog tegen. Met z’n vieren hand in hand was ook dit weer fantastisch teamwork! Beneden aangekomen dook ik de afwatering weer in richting de volgende drinkpost, waar eerst de atlas stone op me lag te wachten. Bijna kreeg ik burpees aan mijn broek, omdat ik voor de foto met de atlas stone aan het spelen was…

[heading size=4 style=underline]Eindsprint[/heading]Het finishterrein was nu dichtbij, maar voordat ik aan de eindobstakels kon beginnen moest ik via een waardeloos onbegaanbaar pad (lees: scheef en glad van de modder) me een weg zien te banen door de takkenbossen en nog een serie burpees afwerken. Door het missen van de lus bovenop de berg had ik mijn geheugentest gemist. Oeps! Eindelijk was de finish in zicht! Bij de apenhang was een file ontstaan, wat liepen mensen te klooien! Tot een apenhang feet first! Ik vind het knap… Met mijn beetje survivalskills hing ik zo in het touw en ragde die 10 meter in no time af, wat me applaus van het publiek opleverde. Stukje touwklimmen, schuine muur, de multirig. Ik vloog er doorheen.
sportograf-87185612_lowresZo schoon als ik ondertussen al weer was, zo vies werd ik in de laatste meters. Een heerlijk modderige mudcrawl, gevolgd door een schuin muurtje met water en touw, de netcontainers en het eindvuur.
sportograf-87205221_lowresIk was er. Na wat voor mij een eeuwigheid had geleken. En ook al had ik de lus niet gelopen, mijn horloge klokte alsnog 20 kilometer. Ik vond het wel best.
sportograf-87197452_lowres
[heading size=4 style=underline]FOOD![/heading]De modder begon enorm in te drogen en te jeuken, dus ik besloot maar meteen een douche te nemen. Wat een drukte en wat een blote billen! Zoveel mogelijk modder werd er afgespoeld om vervolgens me bij vriendlief aan te sluiten om eerst mijn buik vol te stouwen. Normaal gesproken zijn mijn ingewanden na een race zo geklutst, dat ik nauwelijks iets kan eten. Maar dat gewandel had me hongerig gemaakt. Die bratwurst en friet gingen er goed in! Vervolgens hebben we lekker met de anderen in de zon zitten chillen, besloten we uit eten te gaan en sprintten we naar de auto om eerst in ons appartement even op te frissen. Zo zaten we ècht schoon aan tafel bij de Italiaan. Gezelligheid en bunkeren, een goede combinatie. Moe en niet echt voldaan lag ik in bed en viel al snel in coma. Op naar zondag!
sportograf-87172016_lowres

Foto’s: Harm Dommisse en Sportograf

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!