Wedstrijd

Berlin marathon: the story

Ik had gehoopt jullie met een ongelooflijk blij verslag van de marathon van Berlijn te kunnen verrassen. Maar het liep allemaal anders… Nu, na de marathon is er bezinning, acceptatie en toch ook het genieten van het leven. Want het leven kan te kort zijn. Heb ik ondervonden.

[heading size=4 style=underline]Choices[/heading]Wie mij volgt weet dat ik de afgelopen weken in een hectische situatie zat. Mijn oom is een aantal weken terug gediagnosticeerd met alvleesklierkanker en uitzaaiingen. De vooruitzichten waren ronduit slecht. Behandeling zou niet baten. Dagelijks ging zijn gezondheid met sprongen achteruit. Tijd voor acceptatie van de huidige situatie was er niet bij, want tegen de tijd dat je dat kon accepteren was zijn gezondheid nog slechter geworden. Geen moment van stabilisatie of een betere dag. Na 6 weken won de kanker. Van een strijd was geen sprake. Vooraf was al beslist wie er zou winnen. Het was wachten tot dat ene moment. De Berlijn Marathon kwam dichter- en dichterbij. Wel gaan, niet gaan? Uiteindelijk hebben we een paar dagen voor de marathon er voor gekozen om wel te gaan. Toch voelde dat heel dubbel. Aan de ene kant weet je dat je niets aan de situatie kan veranderen en het geen zin heeft om bij de telefoon te blijven wachten.Dat zou mijn oom ook niet gewild hebben. Aan de andere kant voelde ik me bijna schuldig omdat mijn leven wel door ging, terwijl hij de dagen door zijn vingers voelde weg glippen…

[heading size=4 style=underline]Focus?[/heading]De afgelopen weken hadden in het teken moeten staan van afbouwen naar de marathon en taperen. Met het afbouwen van de trainingen en de voeding zat het wel goed. Maar eens te meer bleek maar weer dat het in het koppie ook goed moet zitten. En dat zat het overduidelijk niet. Ik had stress en dat merkte ik aan alles in mijn lijf: hoofdpijn, moe, geïrriteerd, pijn in nek en rug om van een overvol hoofd met chaos nog niet te spreken. Zaterdagavond zaten we met de groep samen in de lobby van het hotel om de laatste tips van Aart en Ellen in ons op te nemen. De twijfel sloeg me nog harder om het hart… Moet ik in deze conditie überhaupt wel van start gaan? Maar ik ben hier, in Berlijn. Ik ben hier om een marathon te lopen. Ik ben hier om te doen waar ik al een jaar naar uit kijk en maanden keihard voor heb gewerkt. Ik zou gek zijn om niet te starten! Helemaal omdat er duizenden lopers in mijn plaats heel graag mijn startbewijs hadden willen hebben, maar geen startbewijs hadden kunnen bemachtigen! Daarnaast heb ik van jullie zoveel aanmoedigingen gehad. Eentje die me achteraf heel erg bij is gebleven is die van mijn oud-trainer Luuk: beleef de marathon met al je zintuigen…
Berlijn 1 Collage
[heading size=4 style=underline]D-Day[/heading]
Zondagochtend. De wekker staat om 5.30 uur. Na een onrustige nacht ben ik wonder boven wonder nog voor de wekker wakker. Na een douche en een ontbijt gaat de groep al lopend richting de start. Vriendlief en ik nemen de S-Bahn, dat scheelt een heel stuk lopen. Een lange sliert hardlopers begeeft zich van het station richting Tiergarten. Op het immense start/finishgebied is een complete gekte uitgebroken. Duizenden lopers zoeken hun weg naar de bagagedrop, de startvakken en naar hun loopmaatjes. Nadat we onze tassen hebben ingeleverd lopen we naar onze startvakken en nemen afscheid van elkaar.Ondanks de megadrukte verloopt het allemaal heel soepeltjes. Ik zit in startvak D en als ik het vak in loop, zie ik dat ik zo’n 100m achter de startlijn sta! Das bijna vooraan! Ik maak de laatste dingen gereed, check nog een keer mijn veters en de gele Adidas zak gaat uit. Het is nog erg fris en dit is de perfecte temperatuur om een marathon te lopen. Maar het kwik zou al snel gaan stijgen naar een 20 graden in de schaduw… Het aftellen begint, de spanning neemt toe.

1966716_10204889430062672_7286447734089050685_n

[heading size=4 style=underline]The long run[/heading]Het startschot klinkt en de gele ballonnen vliegen de lucht in. Al snel zet de groep zich in beweging. En binnen no time ben ik over de startstreep. Door de brede straten kan ik meteen een goed tempo pakken. Tenminste, als het lijf dat wil. Mijn benen zijn zwaar. In eerste instantie denk ik nog dat dat komt omdat de boel nog wat meer op moet warmen. De eerste kilometer gaat in 5.00 min/km rond. Daarna kom ik in een ritme dat net onder mijn huidige pr ligt en fluctueren de kilometertijden tussen de 4.45 en 4.53. En dat is niet hard genoeg om 3.15 te kunnen lopen. Vanaf kilometer 1 is het al duidelijk dat ik die 3.15 op mijn buik kan schrijven. Plan B is om dan in ieder geval een pr te lopen. Maar ik moet er hard aan trekken om dit tempo vast te houden. Ondertussen kom ik geen moment in mijn flow. De omgeving gaat aan me voorbij en ik zie er maar weinig van. Met mijn hoofd ben ik totaal ergens anders. We ronden de Reichstag en vlak er na zie ik Aart en Ellen die ons aanmoedigen. De enige bekenden langs de route. In de verte doemt de Fernsehturm op. Bij 10 kilometer loop ik nog steeds in een vlak tempo en komen we vlak langs het hotel. Stiekem speel ik met de gedachte om te stoppen en het hotel in te duiken. Ik loop niet lekker en heb het idee iedere kilometer langzamer te lopen. Ik moet vechten om dit tempo vast te houden. Bij kilometer 16 begint mijn rechter peesblad op te spelen. WTF! Dat kan ik niet gebruiken! Ik spreek met mezelf af dat ik dit tempo tot halverwege vast wil houden om dan te zien wat er nog in zit. Voelt het dan ok, dan ga ik voor een pr onder de 3.25, wat betekent dat ik ergens nog een versnelling moet zien te plaatsen. Maar voelt het niet ok, dan zou ik rigoureus het gas er af gooien en gaan voor uitlopen. Een goede tijd zat er dan niet meer in en ik hoopte met meer ontspanning wat meer te kunnen genieten van deze prachtige marathon. De doorkomst is  in 1.43, maar het gaat allemaal zo moeizaam. Mijn benen zijn leeg, alsof ik er al een marathon op heb zitten. Ze zijn zwaar, doen pijn en doen vooral niet wat ik wil. Ik neem een besluit, waar ik op dat moment het meeste vertrouwen in heb: gas los. Maar dat betekent niet dat dat peesblad niet meer irriteert. Iedere stap die ik zet voel ik die stijfheid in mijn been. Ik moet zo veel moeite doen om niet verkrampt te lopen, nog ergens die ontspanning te vinden en vooral niet te veel te compenseren. Dit gaan hele lange kilometers worden… Met het besluit de handdoek in de ring te gooien, komen ook de emoties los. Tranen wellen op achter mijn zonnebril en ik kan met moeite voorkomen dat ik in een keiharde huilbui los barst. Het enige wat mij tegenhoudt is dat ik op dat moment geen lucht krijg, alsof mijn keel wordt dicht geknepen. Hardlopen en huilen gaan dus niet zo goed samen. Als er dan ook in eens een camera voor je neus op duikt.,.. Ik slik de tranen met moeite weg.

[heading size=4 style=underline]Sixth sense?[/heading]En dan gebeurt er in eens heel veel tegelijk. Ik krijg wat kramp in de buik en hou mijn ogen open voor een dixie. De tranen blijven maar komen en overal staan die verrekte camera’s. Ik heb geen idee waar ik loop, maar draai een rotonde op en ineens voel ik de aanwezigheid van mijn oom. Alsof hij over mijn linkerschouder met me mee kijkt. Ik hoor zijn stem die zegt “het is goed zo” en ik kan een huilbui nu echt niet voorkomen. Ik loop ergens bij kilometer 27, ik ben ruim 2 uur onderweg. Het is rond 11 uur. Tranen stromen over mijn gezicht en die dixie komt als geroepen. Ik sluit me op, kom tot rust en schijt letterlijk op de marathon. Die tijd interesseert me totaal niet meer. Uitlopen gaat al een kunst worden. Ik ben gebroken, kapot, mijn been is kapot. Dat rechterbeen protesteert als ik de dixie uitkom en weer een looppas in zet. Het is ook te merken dat de temperatuur drastisch is gestegen. Mijn Camelbak met sportdrank is al bijna leeg en ik besluit vanaf dat moment iedere drankpost een beker water naar binnen te gooien. Betekent wel dat ik moet wandelen om genoeg vocht binnen te kunnen krijgen, maar het kan me allemaal niet meer schelen. Tijdens het wandelen heb ik meteen de mogelijkheid om met mijn vuist het peesblad wat losser te maken.

[heading size=4 style=underline]Finishline[/heading]In eens is daar het kilometerbord 30. Nu nog maar 12 kilometer. Djeez, wat een end nog. Zal ik uitstappen? Nee ik kan dat tegenover mezelf niet maken. Ik moet en zal finishen. Maar mijn been doet zo’n pijn, emotioneel ben ik een wrak. Terwijl ik aan de andere kant toch ook weer denk: ach nog maar 12. Als je er al 30 hebt gelopen, kunnen die 12 er ook nog wel bij. Om me heen zie ik mensen met kramp en mank lopen. Als zij door kunnen lopen, kan ik dat helemaal! Het duurt tot aan de Kurfürstendamm dat ik eindelijk dingen om me heen ga zien. Kan genieten van het parcours, van Berlijn, van de mensen langs de kant. Eindelijk begin ik een beetje lol te krijgen in deze marathon. Al lijkt het er meer op dat ik me van waterpost naar waterpost sleep. Er lijkt geen einde aan te komen en mijn kilometertijden hikken tegen de 6.00 min/km aan! Dit is nog langzamer dan tijdens mijn trainingen! Niet aan denken… Eindelijk komt Unterderlinden in zicht, Duizenden mensen langs de kant en de Brandenburgertor doemt op. Dit is toch wel een machtig mooi gezicht, Door de tranen heen krijg ik toch een grijns op mijn gezicht. De laatste paar 100m zijn de mooiste van deze marathon.
Berlijn 8

[heading size=4 style=underline]Cry baby[/heading]Ik finish. Jippie… Maar ik ben niet blij. Naar de tijd wil ik niet eens kijken. Een half uur langzamer dan gepland is gewoon ronduit slecht. Aan de andere kant: ik heb hem gelopen… Ik heb nog nooit zo hard moeten werken, zo veel strijd met mezelf moeten leveren en zoveel pijn moeten lijden om een medaille in ontvangst te mogen nemen. En wat voor eentje! Hij is mooi en krijgt een speciaal plekje.
Ik ontvang een gele Adidas ‘deken’ en vloei met de stroom mee naar de uitgang. Ik hoor mijn naam. Het is John. Alle emoties die ik er nog niet uit had gegooid komen in één keer omhoog. Tranen met tuiten, ik jank John zijn schouder onder. En hij doet lekker een potje mee. Zo staan we samen een partij te janken, tussen allemaal mensen die vieren dat ze een marathon uit hebben gelopen. Zij hebben tranen van geluk, ik van groot verdriet. Ook Ellen moet het ontgelden als ik haar tegen kom. Ik ga samen met John op zoek naar onze bagage. We ploffen, ik met een Erdinger Alkoholfrei, op onze kleedjes om bij te komen. John tovert een lach op mijn gezicht en ik ben blij dat ik even niet alleen ben. Vervolgens zet ik koers naar het hotel, waar vriendlief op me zit te wachten.
Berlijn 2 Collage

[heading size=4 style=underline]Rust zacht[/heading]Op de hotelkamer laat hij me een smsje van mijn ouders zien. Of ik zo snel mogelijk wil bellen. Mijn oom is overleden. Om 11 uur… Ik begin terug te rekenen en de rillingen lopen over mijn rug. Mijn oom heeft afscheid van me genomen, terwijl ik in Berlijn rond kilometer 27 liep. Zijn aanwezigheid, zijn woorden in mijn oor, mijn onbestemde gevoel. Het valt op zijn plek. Deze marathon is voor hem.

8 reacties

  • Kirsten Girlontherun

    Wauw Andrea, ik ben er echt stil van. Weet niet eens zo goed hoe ik hier op moet reageren, natuurlijk ben ik hartstikke trots op je dat je hem hebt uitgelopen in alsnog een hartstikke mooie tijd! En inderdaad het draait allemaal om hoe je er mentaal instaat. Hoe heftig deze ervaring ook, ik weet zeker dat hij van boven heel erg trots op je is, dat hij met je meekeek en je hem toch nog even aan t lachen hebt gemaakt toen je besloot niet op te geven en door te zetten. Heel veel sterkte de komende tijd, pak je verdiende rust en natuurlijk: gecondoleerd 🙁 Liefs, Kirsten

  • Elsa

    Knap dat je door hebt gezet. En die medaille zal altijd een herinnering aan je oom blijven. Heel veel sterkte voor jullie beiden, want bij Harm ging het volgens mij niet veel anders.

  • John

    Wij hebben na het bereiken van de finish alles al gezegd omtrent de marathon, maar ook met betrekking tot het overlijden van je oom. Desondanks ook langs deze weg alsnog gecondoleerd namens Ans en mij en sterkte voor jullie allemaal.

    De marathonervaring in Berlijn is dan weliswaar niet geworden wat je gehoopt had, maar ondanks alles heb je de streep gehaald in een tijd waar velen van dromen en blijft deze je hoe dan ook bij. De leuke, maar ook nare momenten.
    Dit was veruit mijn meest emotionele finish van een marathon

  • Kevin

    Andrea,

    Ik ben de afgelopen 2 dagen meerdere keren gestart met een reactie maar heb deze toch weer verwijderd omdat ik de juiste woorden niet kon vinden dus daarom nu maar gewoon een reactie als deze. Wat een heftig verhaal en werdt er stil van en kreeg kippenvel.
    veel sterkte de komende tijd en gecondoleerd.

    Liefs,
    Kevin

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!