De morgenstond heeft een pr in de mond

Poe he, dit hakte er in! Ik moest er echt even van bijkomen! Superblij ben ik met mijn gelopen pr op de 10 kilometer van de Breakfastrun in Hendrik-Ido-Ambacht, maar daar heb ik toch echt wel even wat voor moeten doen. Das niet erg, maar de halve dag misselijk zijn is toch een minder prettige bijkomstigheid. Aan de andere kant, de oranjebitter kon ik zo met gemak aan me voorbij laten gaan. Dat proosten op mijn pr doe ik komend weekend wel!

[heading size=4 style=underline]Early birds[/heading]Terwijl zo ongeveer de hele Nederlandse bevolking nog op 1 oor lag, of zich ergens vermaakte tijdens de laatste Koninginnenacht, ging bij ons de wekker om 3.30 uur. Dit was hèt moment waar ik het meeste tegen op keek. Dit is toch geen normale tijd om je lekkere warme bedje uit te kruipen? Maar om nu te blijven liggen zou zonde zijn van de voorbereidingen die ik had gedaan voor de Breakfastrun. De bietensap de afgelopen dagen, de zenuwen die maandag al door de keel gierden, de tas die al ingepakt stond te wachten, maar bovenal het doel dat ik mezelf had gesteld: een pr op de 10 kilometer. Mijn huidige pr stond op 43. 23 min en die zou en moest er aan geloven. Het parcours van de Breakfastrun is geijkt, vlak en vanwege het vroege tijdstip zijn de weersomstandigheden over het algemeen erg gunstig. Ik liep op dit parcours al 2 keer eerder een pr (waaronder de huidige ) op de 10 kilometer, dus ben ik een beetje bijgelovig geworden. Een beginnende verkoudheid zorgde er voor dat ik nog een plan B had: eventueel zou ik nog voor een pr op de 5 kilometer kunnen gaan.

[heading size=4 style=underline]Gaap…[/heading]Met de slaag nog half in de ogen kwamen we om 5.15 uur aan in Hendrik-Ido-Ambacht, waar de dauwtrapbrommertjes het dorp al flink op de kop hadden gezet. In theater Cascade konden we ons inschrijven, omkleden en de tas in de garderobe achterlaten. In de kleedkamer kwam ook Marina met slaperige oogjes binnen na een wel heel korte nacht. Ondertussen had ik me bedacht dat ik toch voor de 10 kilometer zou gaan en dat zit zou gaan gebeuren op de Adidas BOOST van Stella McCartney. Als we voor een pr gaan, doen we het maar in stijl, dacht ik zo.

Zo in de vroege morgen waren er meer bekenden in Hendrik-Ido-Amacht te vinden. Richard kom ik ieder jaar tegen tijdens de Breakfastrun en ik ontmoette Lieke, met wie ik tot dan toe alleen nog online had kennisgemaakt en die voor het podium op de 5 kilometer ging.
Na wat inlopen in de frisse ochtendlucht, een laatste toiletstop en nog wat kleding in de garderobe gedropt te hebben, drongen we samen in het startvak. Samen met Marina, Joep en vriendlief stond ik mooi voorin. Nadat de directe omgeving van het startterrein wakker was gezongen was het onze beurt. Na het startschot kon ik aan deze pr-poging beginnen. Al snel had ik een goed tempo te pakken. Net iets sneller dan gepland, maar het voelde ontspannen. Of kwam dat door de BOOST?

[heading size=4 style=underline]BOOST it![/heading]Toevallig liep ik precies achter Joep en we hielden een vlak tempo aan. Eerste kilometer in 4.11, 2e in 4.12. Vervolgens splitste de 5 en de 10km zich en kregen we de vlakke rechte wegen in zicht. Het was zo goed als windstil en echt perfect! De benen voelden ook goed aan, dus waarom zou ik dit tempo niet proberen vast te houden? De 3e km ging in 4.13 en de 4e in 4.16. Begon ik nu iets te veel te ontspannen? De benen reageerden nog totaal niet met pijntjes en de ademhaling was zoals gepland. Ik durfde in deze fase van de wedstrijd ook niet harder te gaan, bang dat dat kriebeltje in de keel zou uitgroeien tot een hoestbui. En ik moest nog meer dan de helft. Halverwege de route en ik liep op pr ramkoers! Joep gaf aan dat hij me op dit tempo wel wilde blijven hazen, supertof!
Het parcours was eventjes bochtig over het industrieterrein en de enige heuvel (het oversteken van de doorgaande weg) was ook in dit stuk te vinden. Een paar langzamere kilometers werden hier geklokt. Met nog een paar kilometer te gaan begon mijn voorgenomen strijdplan zich uit te betalen. Behouden lopend door de eerste helft komen, 2e deel consolideren en de laatste 2 kilometer proberen te versnellen. Zou me namelijk niet gebeuren dat ik net als vorig jaar lachend de finish over kwam. Stuk zou ik gaan, vechtend voor iedere seconde! Ik wist ook niet precies op welk tijdschema ik nu liep, omdat de kilometerbordjes niet overeen kwamen met mijn Garmin en het snot me zo ongeveer letterlijk in de ogen zat. Ik kon een super-pr lopen, maar ook net achter het net vissen… De BOOST werkten in ieder geval uitstekend mee, want de benen bleven supergoed aanvoelen!
Met nog 2 kilometer te gaan zette ik aan en volgde Joep me. We kwamen weer in de straten van Hendrik-Ido-Ambacht en de overgang van asfalt naar klinkers was even wennen, maar ik booste lekker door. Stoepje op, bocht om, stoepje af en dan het laatste rechte stuk. Volgens mijn inschatting nog ongeveer 500m. En nu moest ik alles op alles zetten, want als ik het juist had kon ik nog net onder de 42 minuten eindigen. Op dat moment even niet in de gaten hebbende dat dat een stukje sneller was dan gepland. Maar de angst dat mijn pr poging zou mislukken en ik als een dramaqueen jankend over de hekken achter de finish zou hangen, zorgde dat ik niet heel helder meer kon denken. De eindstreep kwam steeds dichterbij en in een netto eindtijd van 41.58 kwam ik over de finish! I BOOST it! En hoe!! Bijna 1,5 minuut sneller dan mijn staande pr!! Op dat moment kon ik er nog niet ten volle van genieten, want ik stond even te tollen op mijn benen. Gelukkig kwam ik snel weer bij mijn positieven en kon ik mijn feestje vieren met vriendlief (pr op de 5 km), haas Joep (ook pr op de 10 km) en Marina die 2e was geworden met een tijd van onder de 40 minuten!

[heading size=4 style=underline]Breakfast at Cascade[/heading]Na het uitlopen was het tijd voor een ontbijtje in Cascade. Het was al flink druk met hongerige lopers, maar de trek wilde bij mij niet komen. Een glaasje optimel, koffie en een broodje pasta nam ik. Maar in plaats van van het broodje te kunnen genieten had ik een enorme druk in de maag. Gelukkig gaf de prijsuitreiking afleiding. Ook Lieke was het gelukt om een mooie 2e plek te veroveren op de 5 kilometer en evenals Marina mocht ze uit handen van de burgemeester de prijzen in ontvangst nemen.
De Breakfastrun heeft dit jaar weer kunnen bieden waar ik zo op had gehoopt: een pr onder werkelijk fantastische omstandigheden! Hoe kleinschalig deze loop ook is, de organisatie zet toch een fantastische loop neer. Misschien niet het meest inspirerende parcours, maar wel snel. En uniek door het vroege tijdstip en het gezamenlijke ontbijt na afloop. Ik wil de organisatie en vrijwilligers heel erg bedanken voor hun inzet op dit (bijna onmenselijke) tijdstip (gelukkig is het maar 1 keer per jaar…). Ik heb er weer volop van genoten!

[heading size=4 style=underline]Naweetjes[/heading]Mijn lijf na afloop alleen iets minder… Na afscheid genomen te hebben keerden we huiswaarts. In de auto kreeg ik een ongelooflijk inkakmoment. Ik voelde me best wel beroerd eigenlijk en moe was ik, ongelooflijk! Mijn hele lijf was zwaar en die druk in de maag begon zich om te zetten naar misselijkheid. De verkoudheid kwam ook volledig los. Het voorgenomen Koninginnedagfeestje ’s middags in Amsterdam werd flink ingekort tot enkel een bezoekje rommelmarkt in Amsterdam-Zuid en vervolgens een lange middagslaap. Misschien ook niet gek, wetende dat wel al om 3.30 uur uit de veren waren. Pas tegen de avond voelde ik me weer een beetje mens worden, maar man, dit pr ging me niet in de koude kleren zitten. Mijn weerstand heeft er even een flinke tik van gekregen!
Toch was dit al met al een memorabele dag. Een mooi pr, de laatste Koninginnedag, de abdicatie, kerkelijke inhuldiging en de koningsvaart, die we op televisie konden volgen. Dat stukje historie had ik voor geen goud willen missen. En zo had deze morgenstond toch nog goud in de mond.