Wedstrijd

Double the fun #Florijnwinterloop

Het weeer gooide bijna roet in het eten van de Florijnwinterloop. De kidsruns en 10 EM moesten helaas worden afgelast, maar alles werd op alles gezet om de boslopen over de 5 en 10 kilometer wél door te laten gaan. En zo stond ik ook dit jaar weer aan de start van een winterse 30e editie van deze superleuke cross.

[heading size=4 style=underline]Betere hakwerk[/heading]Niet alleen de organisatie zat met de handen in het haar. Ik ook! Mijn tuin was bedolven onder een witte laag. In eerste instantie dacht ik dat het sneeuw was, maar het was een dikke laag ijzel. Diezelfde laag lag natuurlijk ook op de weg en op mijn koekblik op wielen. Ik heb nog nooit een auto uit moeten hakken! De ijsschotsen vlogen in de rondte  en eigenlijk durfde ik de weg niet op. Maar heelhuids kwam ik op de sportvelden aan, waar ik me verbaasde dat ik de auto heel makkelijk kon parkeren. Dit voorspelde niet veel goeds voor het deelnemersaantal. Het was inderdaad ook een stuk rustiger in de kantine en bij de inschrijfbalie.

[heading size=4 style=underline]Double fun of niet?[/heading]Plan de campagne van vandaag was eigenlijk een herhaling van vorig jaar. Sinds de 5 en de 10 kilometer uit elkaar zijn getrokken, is het mogelijk om nu beide afstanden (of als je echt gek bent pak je de 10 EM ook nog even mee, mits die niet wordt afgelast) te lopen. Dat kwam nu extra goed uit. De afgelopen maanden heb ik als trainer van Loopgroep Aart Stigter een groep beginnende hardlopers begeleid naar hun eerste deelname aan de Florijnwinterloop. Aangezien ik zelf nu echt niet fit en sterk genoeg ben (en geen zin heb) om voor een heel snelle tijd te gaan, dacht ik dat het wel zo leuk was als ik met de clinic groep mee loop! Dus zodra ik mijn startnummer had sloot ik me aan en wachtten we geduldig tot het tijd was om naar het startvak te gaan. Na de 5 km zou ik besluiten of ik de 10 ook zou lopen. Ik had namelijk geen idee wat de voet zou gaan doen…
15936798_1282933995101297_6290405291555235408_o
[heading size=4 style=underline]Hit the road![/heading]De route van de 5 kilometer was iets aangepast, waardoor de route op 5,5 kilometer uitkwam en de terugweg via de weg ging in plaats van via de doorsteek tussen de weilanden. Oeps… zal mijn voet dat trekken met trailschoenen er aan vast  gebonden? We gingen van start en konden met een mooi groepje bij elkaar blijven lopen. De eerste 1,5 kilometer ging via de weg, waarna we het bos ingingen. Ondanks de ijzel waren de paden best goed begaanbaar en maaaan wat zag het bos er mooi uit met die witte laag! Het was echt genieten! En koud! Een lange sliert van lopers werkte zich een weg door het bos en ik schoot er zo nu en dan even van door om wat foto’s te kunnen maken. img_20170107_132103_0Naar mijn zin veel te snel kwamen we het bos weer uit en liepen we via de weg de laatste 1,5 kilometer terug naar de finish. Het groepje werd wat stiller, want een paar rook de stal en het tempo ging iets omhoog. Iedereen finishte met een grijns op het gezicht en ik ben zó trots op ze en zo blij dat ik dit met hen mee mocht maken! Een eerste (ruim) 5 kilometer en dat in een tijd met een gemiddelde van 6.32 min/km! Halloooo!! Onwijs knap!

[heading size=4 style=underline]O zo verstandig…[/heading]Ondertussen zat ik te twijfelen. Mijn benen voelden niet heel erg fit en sinds gister loop ik met een vieze koortslip rond. De weerstand na mijn griepje is dus even finaal naar de Philistijnen. Ik zou er verstandig aan doen om de 10 km niet te gaan lopen. Mijn hoofd stond er ook niet echt naar en het was koud en… Ok, startnummer ophalen en het startvak in. Als ik net zo zou lopen tijdens de 5 kilometer, dan moest het goed komen. Het bos was zó mooi dat ik daar graag nog even van wilde genieten. Daar stond ik dus weer in het startvak met de medaille en startnummer van de 5 km nog in mijn jaszak, want ik had geen tijd om die in mijn tas op te bergen. Verstandig? Mwaaaah… Maar als het niet zou gaan zou ik altijd nog uit kunnen stappen of het tempo bij kunnen stellen.

[heading size=4 style=underline]Happy feet[/heading]Daar ging ik weer, over de weg richting het bos. Ik liep samen met twee loopmaatjes, want de cliniclopers die de 10 km gingen lopen had ik in het startvak niet kunnen vinden. Totdat er twee langszij kwamen. Ik besloot aan te sluiten. Maar oei, dat tempo lag wel iets hoger dan wat ik op dat moment liep. Ook iets hoger dan wat ik de afgelopen maanden gelopen heb! Het was even aanpoten, maar ik kwam in een lekker ritme en stampte door de bossen achter twee knalgroene shirtjes aan. We liepen met deze route verder het bos in, richting de Treekerduinen.
img_20170107_142538_0Een grauwe lucht, de witte omgeving, ik kon het niet laten en móest een paar foto’s maken. Maar ik wilde eigenlijk ook het tempo niet laten zakken en zien hoe lang ik dit vast kon houden. Van een ontspannen start, zat ik nu in een veel hoger tempo dan ik vooraf had gedacht en eigenlijk voelde dit heel goed! Dit heb ik maanden gemist! Maandenlang heb ik op een duurlooptempootje lopen banjeren en nu zat er in eens weer eens pit in. En het mooiste… IK VOELDE MIJN VOET NIET!!
img_3411We draaiden de vlakte op, waar het zand al mooi plat gewalst was door de vele voeten die mij voor waren gegaan. Ik kon nog steeds mijn tempo vasthouden en liep in de rug van een volgende clinicloper. Even een korte woordenwisseling om te cheken hoe het ging en ik ging door. Voor me zag ik namelijk nog een knalgroen shirtje. Wel handig dat al de clinicers hetzelfde shirtje aan hadden! Ik genoot van de prachtige omgeving. Steeds als ik hier loop voel ik me toch bevoorrecht dat ik dit ‘mijn achtertuin’ mag noemen.
img_3404Sneller dan verwacht en ook makkelijker dan verwacht kwamen we weer bij het rand van het bos en liepen we weer de laatste 1,5 km het asfalt op richting de finish. Doordat de route iets was aangepast tikte ik net binnen het uur de 11 kilometer aan. Ok ik moet er echt niet bij nadenken dat mijn laatste km, die ik als behoorlijk pittig ervoer, mijn gemiddelde marathontempo van de Rotterdam Marathon 2014 was! Oei… ik heb echt aan conditie ingeleverd… Maar dat maakte me niet minder blij toen ik de tweede medaille van de dag in ontvangst nam en snel de kantine invluchtte om warme chocolademelk te halen!

[heading size=4 style=underline]Jippie broccoli…[/heading]Hoe anders kan een dag eindigen, dan je vooraf had bedacht. Van onzekerheid of de Florijnwinterloop wel door gaat, geen zin en een beetje angstig om de deur uit te gaan en al helemaal geen zin om twee keer te lopen naar met een grote smile op het gezicht en behoorlijk volle benen en prachtige besneeuwde beelden op mijn netvlies gegrift. Dat mag best gevierd worden… Met een extra stootje vitaminen en weerstand… Mijn favoriete groente (NOT)… broccoli… Juk.
De organisatie heeft een moeilijke dag gehad. Met onzekerheid, teleurstelling en eindigend in weer een grandioos succes van deze 30e editie van de Florijnwinterloop. Op het weer heb je geen invloed. Op de sfeer wel. Het was weer als vanouds gemoedelijk, gezellig en dat komt mede door de organisatie en vele vrijwilligers die keihard gewerkt hebben om de 5 en de 10 kilometer alsnog doorgang te laten vinden! Petje af en enorm bedankt voor deze prachtige winterse editie!
img_20170107_153010

Foto’s van een vogeltje: Roberto Hofman

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!