Een Super met een staartje…

Die Night Sprint… Of ik daar nou goed aan gedaan heb… Goeie vraag! Want ik lag veel te laat in bed en kon vervolgens ook nog eens niet slapen! Na een veel te korte nacht en een ontbijt dat me niet smaakte stond ik daar dan knikkebollend bij de start.

[heading size=4 style=underline]Hondsmoe[/heading]Volgens mij ben ik nog nooit zó moe geweest voor aanvang van een race! Komt de spanning van de afgelopen week eruit? Privé heb ik namelijk een niet zo leuke beslissing moeten nemen en die hakt er aardig in. Als ik was gaan liggen in het gras dan was ik direct in een diepe coma geraakt. Maar dat kan niet. Ik moet racen. Alles op alles zetten om te proberen me te kwalificeren voor het EK en WK Spartan. Kom op Dre, focus, ogen open (en dan doel ik vooral op de Memory code…) en gaan met die banaan! Samen met een groep nieuwe Duitse en Oostenrijkse Spartanvrienden stonden we klaar. Aftellen en… BAM! Nu me niet laten meeslepen met een hoog looptempo. Ik verwachtte dat deze Super aardig lang zou zijn en stelde me in op 18 kilometer. Ouderwets doseren dus.

[heading size=4 style=underline]Snel parcours[/heading]Lopen, lopen, lopen. De muur die we vannacht nog vlak na de start hadden, was nu uit het parcours. Eigenlijk duurde het best een tijd voordat we het eerste obstakel bereikten. Maar dat was niet erg, zo was het veld al aardig uit elkaar getrokken en waren er eigenlijk geen wachtrijen. Ideaal. En zo kon ik ook een lekker looptempo houden en ook eens zien waar we nu rondliepen. De Militärakademie beslaat zo’n groot terrein, niet normaal, met een compleet military parcours vol met hindernissen waar normaal gesproken de ruiters overheen jakkeren. daar liepen wij nu. Het eerste deel besloeg een groot gedeelte van het Sprint parcours van gisteravond. Met het munitiekistje door de bosjes, tijgeren onder een tank en prikkeldraad door, touwklimmen, een load carry om het meertje, de het cargonet over een stroompje.
En vanaf daar gingen we dan de Super-route op. Het terrein van de Akademie af. Nog steeds niet al te veel obstakels op het parcours die veel tijd, burpees, of energie kosten. Tot nu toe leek dit wel de snelste Super ever te worden! Helemaal toen we over een lange laan liepen en de eerste elite lopers ons al tegemoet kwamen.

[heading size=4 style=underline]Mijn race[/heading]Buiten de Akademie liepen we in de volle zon. Het was snikheet en gelukkig waren er voldoende verzorgingsposten. Genoeg blijven drinken dus. Ik schoot door de kracht-obstakels heen en rende door. Aan de snelle kilometers kwam wel een beetje een einde toen we een droge rivierbedding ingingen. Losliggende stenen en daar houden mijn voeten niet zo van. Gas terug dus en goed opletten waar ik die pootjes neerzet. Er leek geen end aan te komen. Eenmaal uit de rivierbedding liep het meteen een stuk soepeler! Totdat we een klim in het parcours hadden. De enige hoogtemeters van de dag. Maar het was wel een flink pukkeltje, dus werd er noodgedwongen gewandeld. Naar beneden ging het gas volledig open. Ai, de slackline, die leverde me weer eens burpees op. Maar ik was niet de enige. Gelukkig had ik een plekje in de schaduw. De zon brandde genadeloos! Ik liep voor mijn gevoel zo’n goede race! Nog steeds snelle kilometers en pas één keer burpees. Nu al 14 kilometer in de race, nog ongeveer 4 te gaan!

[heading size=4 style=underline]En toen ging het mis…[/heading]Daar kwam de rivierbedding weer. Wéér zo’n takke end over die losliggende en wegrollende keien. Fok, nu kwam er echt geen end aan! De voorste lopers begonnen te wandelen, om zich heen te kijken. Hier klopt iets niet. Waar is de markering van het parcours…? Nergens te bekennen. En zo liepen er zo’n 40-50 Spartans 1,5 kilometer terug naar het punt waar we het laatste bord en lintje zagen. En op de terugweg ontdekten we een markeringsbord in de bosjes! Eén of andere idioot had een bord van het parcours gehaald, die wij dus volledig gemist hebben en daardoor 3 kilometer fout waren gelopen! G*#%&*#%!! Daar ging mijn goede positie in het veld. Ondertussen liepen er nog veel meer vrouwen daar in die rivierbedding en wie eerst ruim achter me liep, liep nu voor me! Fok fok fok!! Daar gaat mijn kwalificatie opnieuw aan de neus voorbij en niet door mijn eigen schele kop!

[heading size=4 style=underline]Dag motivatie[/heading]Ik had er de pest in. Zo’n 3 kilometer te veel gelopen, ik begon al aardig moe te worden en had nog één gelleteje bij me. Wetende dat de laatste 1,5 kilometer vol met technische obstakels staat zag ik een waar burpee paradijs voor me. Ik stiefelde door. Motivatie ver beneden pijl en een hoofd op onweer. Een waterdoorgang in heerlijk verfrissend (ijskoud) water bracht verkoeling, maar daarna diende er zich een fiks probleem aan. Bij het binnentrekken van een band voelde ik het al… kramp in de kuiten… Aiai… Ik kon het onder controle houden en tijdens het lopen ging het nog goed. Maar zodra de laatste 1,5 km in ging en ik de Tyrolean Travers in wilde springen schoot het in de rechterkuit. Naast me gilde iemand het uit die ook kramp in de kuit had. Na flink rekken wilde ik toch dit obstakel doen, burpees had ik echt geen zin in! Met enige moeite, maar zonder verdere kramp haalde ik de overkant.
Waggelend verder naar de multirug. Voorzichtig er in klimmen en nog voorzichtiger landen! Maar de korte touwtjes gingen prima. Wéér geen burpees! Door de volgende ijsbak naar de Olympos. Daar ging het opnieuw mis toen ik kracht wilde zetten door mijn benen tegen de muur te drukken en ik weer een krampscheut had. Ik moest direct lossen en daar stond ik in de burpee zone voor reeks nummer 2…

[heading size=4 style=underline]Hoi kramp![/heading]Precies om de hoek stond het speerwerpen opgesteld. Normaal gegarandeerd voor een goed stel burpees, maar de Sprint van gisteravond was mijn redding. Ik had wat kunnen oefenen en met een mooie worp zat de speer perfect in de hooibaal. Nog een cargonet omhoog de muur op en het laatste lusje met de Twister. Wonder boven wonder haalde ik hem, maar bij het eruit springen schoot weer een lichte kramp in beide kuiten. FAAAAK, zo haal ik nooit de finish he! Nog maar één obstakel die mij van het finishvuur scheidde: de hoge muur.
Normaal met een fikse sprong geen probleem, dus ik sprong, ik hing met de handen aan de bovenrand en schreeuwde het uit, viel op de grond en wist niet waar ik het zoeken moest! Deze kramp in de kuiten was alles overschrijdend! Nog nooit, nóóit had ik zo’n kramp in de kuiten gehad! Ik dacht altijd dat die schreeuwende mensen langs het parcours zich een beetje aanstelden. Nou, ik heb ook een aardig luchtalarm! Het festivalterrein werd nog net niet ontruimd! Een mede-Spartan kwam aangesneld en gooide mijn benen in de lucht en voerde de druk op. Ik lag te kronkelen van de pijn. Uiteindelijk trok de kramp weg, kon ik opstaan en tja daar stond ik dan. Ik moest toch echt nog die hoge muur over… Met een voetje van een andere Spartan kwam ik er zonder verdere kramp overheen. Maar dan nog naar beneden. Dat werd dus een landing op de bips, ik wilde niet nog een keer die klap op de kuiten hebben. Wonder boven wonder kwam ik nog enigszins soepel over het finishvuur en kon ik de medaille in ontvangst nemen.

[heading size=4 style=underline]Nasmaakje[/heading]Een race met een nasmaak. Die 3 extra kilometers maakten deze race nét 3 kilometer te lang voor mij. Had ik zonder die extra inspanning wel of geen kramp gehad, had ik dan nog een goede race kunnen lopen, me kunnen kwalificeren? Tja, aan als, als, als heb je niets. Maar balen is het wel. Noodgedwongen dan maar op zoek naar een volgende Spartan Race! Ieder nadeel heb z’n voordeel. Andorra it is! En dan graag met iets minder stress van te voren!