Wedstrijd

Florijnwinterloop in het kwadraat

Begin januari staat Woudenberg op z’n kop. De Florijnwinterloop trekt een paar duizend lopers uit het hele land naar het anders zo rustige dorpje. Maar niet voor niets. Het is namelijk één van de beste georganiseerde wedstrijden vind ik. Ok, ik ben lichtelijk bevooroordeeld. Maar toch. Het is zo.

[heading size=4 style=underline]Times two[/heading]Vorig jaar moest ik helaas verstek laten gaan, daarom kreeg ik afgelopen week een lumineus idee. Dat hield ik nog even voor mezelf, want ik wist pas op de dag zelf op het haalbaar was of niet. De afgelopen maanden heb ik het namelijk lekker rustig aan gedaan, ben ik mijn duurvermogen weer wat op aan het bouwen en is tempo nog iets waar ik niet echt aan toe gekomen ben. Ondertussen ben ik ook lekker aan het Crossfitten en heb ik regelmatig spierpijn waar je U tegen zegt. Ik ben met die herstelmaanden terug bij af lijkt het wel. Maar ik moet toch kilometers maken voor de trails die in de planning staan. Dus waarom niet het nuttige met het aangename combineren? Ik loop gewoon de 5 èn de 10 kilometer! Dat was qua starttijden (respectievelijk 13.00 en 14.00 uur) prima te te doen. Nu nog mezelf in toom houden. Ik gaf mezelf een duidelijke opdracht mee: op de 5 kilometer mocht ik lekker op tempo lopen, maar mijn hartslag moest onder een bepaalde waarde blijven. Ik wilde me namelijk absoluut niet kapot lopen, want ik zou ook nog de 10 kilometer gaan doen. Die zou ik gaan lopen met Sanne en haar zusje Esther. Het was Esther haar eerste 10 kilometer, die ze graag onder het uur wilde gaan lopen. Perfect! Samen lopen betekent namelijk dat ik mezelf niet kapot kàn lopen (overigens kunnen de trommelvliezen er iets minder goed tegen… maar dat later).
12507334_1003978609663505_6102064098889593798_n

[heading size=4 style=underline]Liesau[/heading]Maar om bij het begin te beginnen. Samen met vriendlief toog ik naar de sportvelden waar het na-inschrijven lekker vlot ging. Geen tijd om nog terug te krabbelen. Voor ik het wist stond ik met twee startnummers in de handen. De tijd tot de start werd doorgebracht met handjes schudden, kussies uitdelen en de beste wensen wensen. Na vandaag houd ik daar echt mee op! Nog even omkleden voordat we gingen warm lopen. Dat was nog even een dingetje, omdat mijn lies vrijdag tijdens het hardlopen had besloten dwars te gaan liggen (ik doe mijn achternaam fonetisch eer aan). Waarschijnlijk een nawee van de WOD van woensdag. Nog een reden om het dus heel rustig aan te gaan doen vandaag… Ik koos bij de 5 kilometer voor korte broek en t-shirt en o wat was ik daar blij mee! In het startvak was het gewoon warm!

[heading size=4 style=underline]Hou je in![/heading]Veel te relaxt stond ik daar. Toch ook wel eens lekker: van start gaan zonder prestatiedruk in mijn hoofd. De eerste kilometer was een  behoorlijke chaos door de jonge voetballertjes die massaal vooraan willen starten, 200 meter sprinten om dan midden op de weg stil te vallen en om te kijken waar hun vriendjes blijven… Ik kon er nog net een paar ontwijken, maar koos daardoor wel om even een beetje het tempo door te trekken om uit die baldadige drukte te blijven. De eerste 1,5 km waren verhard, om vervolgens het bos in te draaien. De afgelopen weken waren de vrijwilligers van de Florijnwinterloop weer druk in de weer geweest om de bospaden recht te trekken. Kuilen en poelen waren opgevuld met zand en te veel aan water werd de afgelopen weken via geultjes afgevoerd. Daardoor lagen de paden er dusdanig strak bij dat het nog net geen rode loper was! Persoonlijk vind ik het dat aan de ene kant wel jammer. Een bosloop hoort wat mij betreft (zeker in de wintermaanden) gewoon een gore blubberzooi te zijn met grote baggerpoelen, kuiltjes, oneffenheden en alles wat je in het bos aan kunt treffen. Aan de andere kant zorgt het geprepareerde parcours er wel voor dat iedereen, ongeacht niveau, hier prima kan lopen. Al snel was ik halverwege de 5 kilometer, man wat is dit kort! Ik ben dat echt niet meer gewend! Ondertussen moest ik mezelf ook weer inhouden om niet te hard te gaan ‘je moet hierna ook nog 10 kilometer muts!’. Via ‘mijn uitkijkpunt’ bij het Treekermeertje liepen we alweer terug naar de finish. Ik hoorde de speaker al! Dat betekende dus de laatste 1,5 kilometer de wind volle bak tegen. Het was nog best even afzien en ongemerkt zat ik het tempo ook weer op te voeren… Nog even het bruggetje over (‘hoi paps en mams’) om net boven de 24 minuten te finishen (dat bleek 23.47 netto te zijn). Tevreden? Ja! Beter had het niet kunnen gaan. Mijn lies hield zich perfect, ik heb lekker gelopen, heb me aan mijn eigen opdracht gehouden (wat ik echt nog het knapste van mezelf vind) en kon het gekozen tempo gemakkelijk vast houden. Nu is de tijd niet echt fantastisch, maar voor het moment waar ik nu sta nog eigenlijk beter dan ik vooraf had verwacht. Zeker omdat ik me in heb gehouden. Ik kom er wel weer.

[heading size=4 style=underline]Standje recalcitrantje[/heading]Met een kopje thee in de hand worstelde ik me een weg door de gefinishte lopers. Nog even een woord wisselen met vriendlief (die al lang binnen was) en paps en mams om vervolgens snel de kleedkamers in te duiken. Gezien de temperatuur hield ik de korte broek aan. Droge sokken en schoenen waren niet nodig, dus die hoefde ik ook niet te wisselen. Enkel mijn shirt en startnummer werden ververst. Met een paar bammetjes huppelde ik weer vrolijk richting de start, waar ik Sanne en Esther op wachtte.
FB_IMG_1452354002613Dit keer niet voor aan in het startvak, maar bijna achteraan. Het kostte bijna 2 minuten voordat we over de streep waren. Wat een massa! Toch viel de drukte op het parcours me heel erg mee. Geen file lopen, wel gezellig lopen. Sanne en ik hadden elkaar al veel te lang niet gesproken. Maar Esther was gebrand op een PR, dus we moesten nog ons best doen om Esther bij te houden, die tussen alle andere lopers heen zigzagde op zoek naar een goed tempo. De eerste kilometers richting het bos (waar ik net vandaan kwam via hetzelfde pad) gingen lekker soepel.

Maar bij de eerste plas kreeg ik het op mijn heupen. FLOTS! Recht erin. Iets in me knapte. Standje recalcitrantje was on! Dus waar de meeste lopers moeite deden om dat kleine beetje nattigheid, dat nog op het parcours te vinden was (BAM en dan sta je in ene stil en sta je wel in een file…), te ontwijken, ging ik er dwars doorheen. In het kielzog van Sanne en Esther slingerden we ons een beetje naar voren. Tot ook Sanne het op haar heupen kreeg… ‘Zullen we?’ En luidkeels werd ons strijdlied ingezet wat leidde tot applaus, verschrikte kreten en blikken die konden doden. Ik geef zelf de voorkeur aan het applaus.
12540640_1004086566319376_696986945236209868_n

[heading size=4 style=underline]Dudeljooooo!!!![/heading]Slingerend door het bos kwam de zandvlakte dichterbij. Het zand werd muller en hier en daar moesten we een heuveltje over. Sorry voor iedereen om ons heen die zich enorm gestoord heeft aan die drukke, baldadige en vooral luidruchtige meiden die het nodig vonden om constant al lopend selfies en filmpjes te maken. Maar lol hadden we wel!
IMG-20160109-WA0005Trouwens, niet iedereen stoorde zich aan ons, zo waren er ook lopers die graag mee op de foto wilden. Nou, daar zeggen we geen nee tegen! Nogmaals schalde ons dudeljo door het bos. De eerste week is er geen ree meer te bekennen. De zandvlakte leverde mooie selfies op we waren nu dik over de helft. Het zwaarste gedeelte hadden we gehad, al geloofde Esther mij niet helemaal. Sanne en ik hadden op de niet zo mulle zandpaden ook weer meer lucht, dus deden we het nog één keer… In canon tetterden we ons dudeljo de ether in en wie ons al langere tijd bij zich had lopen kon ons geloof ik wel schieten… sorry. Persoonlijk vond ik dit wel de mooiste versie.

Ik denk dat er best wat mensen waren die heel blij waren dat de finish in zicht kwam… Nu was er werk voor Sanne en mij aan de winkel. Op de laatste 1,5 km liepen we vol op de wind en Esther moest daaruit blijven door schuin achter ons te lopen. Daarnaast werd het tempo een beetje opgevoerd. Het laatste stuk langs De Grift werd het tempo verder opgevoerd en met enig protest werd na de brug de eindsprint ingezet. Met z’n drietjes gingen we over de finish in net niet onder het uur, maar wel in een mooie tijd voor een eerste 10 km. Want deze 10 km is zeker geen makkelijke. Hoe goed het parcours er ook bij lag, mul zand is en blijft mul zand.
FB_IMG_1452361578640

[heading size=4 style=underline]The end[/heading]Binnen werd onze verdiende warme choco gehaald en in een nagenoeg uitgestorven kleedkamer kon ik even bijtanken en omkleden voor ik naar huis toe ging. De kilometers voor vandaag weer in de beentjes, een mooie training, heel veel gezelligheid en stiekem toch best een beetje moe geworden! Organisatie en vrijwilligers bedankt voor weer een perfecte Florijnwinterloop!

 

Eén reactie

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!