Florijnwinterloop

Aan de voorbereiding kon het niet liggen. Voldoende rust, goed gegeten, lekker kunnen trainen en… vakantie! Toch stond ik er zaterdag bij de Florijnwinterloop niet fit bij. Woensdag had ik de training bij Altis al afgebroken en de volgende dag liep ik de prut uit mijn longen te hoesten… shit…. Wel lopen of niet? Na vorig jaar de Florijnloop al gemist te moeten hebben vanwege een blessure MOEST en ZOU ik lopen. Al zou het een duurloop worden! Dat werd het dus ook…

Het opstaan ’s ochtends ging gepaard met een flinke hoestbui. Misschien was niet lopen verstandiger, maar he, dat ben ik niet. Dus op naar de sportvelden waar het wemelde van de bekenden van LGAS, Altis, twitteraars en vrienden van me die het loopvirus hebben opgelopen en voor het eerst meeliepen.

Na een goede warming up en met de voetjes ingetaped was ik er zo goed als klaar voor: hollen door de blubber met veel wind, vooral tegenwind. De temperatuur lag rond de 8 graden en in korte broek was dat goed te doen, al zorgde de wind bij de start er voor dat je wel in beweging moest blijven.
Het startschot klonk. Met een geplande eindtijd van 50 minuten lag het tempo in de eerste kilometer te hoog (4.40) maar daar kwam al snel een eind aan. Over het graspad, wat spekglad was, via de boerderij en de oversteek het bos in en dat alles met veel tegenwind. Het was oppassen waar de voeten te zetten. Veel plassen, blubber en gladheid. Een aantal plassen was zo groot, dat er afwateringsgeulen waren gegraven, of er was zand gestort. Hier en daar zag je lopers wegglijden en ploeteren om door de mulle modderprut te komen. Oftewel, het parcours lag er bij als een echte cross! Heerlijk, maar zwaar.
Na 3 km (ondertussen was de snelheid al terug gezakt naar boven de 5.00 min/km) werd de ondergrond steviger en liepen we richting het startpunt van de 5 km. Met wat pittige korte heuveltjes en veel zand was de doorkomst op de 5 km in 25.37. Arrrrrrggg wat een trage slak! Maar de eerste helft was ik goed door gekomen, zonder last van de longen en hoesten. Dus kijken of het tempo iets omhoog kon nu we de wind in de rug kregen. Met moeite! Eerst het mulle zand en toch ook hier weer wind. Leek wel of die steeds mee draaide.
Vanaf de parkeerplaats lukte het me om het tempo wat op te schroeven. Moest ook wel, wilde ik onder de 50 minuten blijven. Bij kilometer 7 lag ik nog steeds zo’n 40 seconden achter op schema, maar de laatste kilometers waren wel in een stabiele 5.00 min/km gegaan. De laatste bochten door het bos maakte dat ik per km weer zo’n 10 seconden per kilometer kon terugwinnen. Terug via de boerderij en het graspad, dat nu helemaal kapot getrapt was, omdat de 5 km er ook al overheen was gegaan. Het was nu echt oppassen geblazen, maar het voordeel was dat we nu de wind vol in de rug hadden. Het laatste stuk langs het Griftkanaal werden de benen nog even gestrekt. Finish kwam in zicht, maar een eindsprint leek me niet al te verstandig. In 49.51 netto kwam ik over de streep. Tja… wat moet je hiervan zeggen… Gelet op de verkoudheid verstandig gelopen en met al bijna een jaar geen wedstrijd van meer dan 9 km gelopen denk ik dat ik tevreden mag zijn. Maar ik ben het niet…. Dubbel gevoel….

Uiteindelijk bleek ik wel snelste Woudenberg te zijn. Dus na vorig jaar de “titel” niet te hebben kunnen verdedigen, heb ik hem wel weer terug. Voor de 10e keer!