Genieten tijdens 3Bergenloop

Na de Smokkelaarstrail van vorige week was ik een beetje onzeker of ik de halve marathon tijdens de 3Bergenloop wel zou kunnen lopen. Op de één of andere manier vindt mijn lijf het schijnbaar leuk om me te pesten met gekke pijntjes.

[heading size=4 style=underline]Wel of niet?[/heading]Mijn vrije vrijdag begon dus met Crossfit. Ik had eigenlijk het lopen van de halve marathon al van me af gezet. Bij de Smokkelaarstrail ging het al niet lekker. Dus daarom zou ik na de WOD even bij de fysio langs gaan. Maar omdat ik in mijn achterhoofd de gedachte had dat ik niet van start kon op de halve marathon, ging ik er iets te hard in… Dat resulteerde na de training al snel in stijve beenspieren. Oeps! Vervolgens dus even een check up bij de fysio, maar buiten een wat hoge kuitspanning kon hij niets geks ontdekken. De middenvoetsbeentjes werden even los gemasseerd, geschud en geshaked en ik kreeg groen licht voor ‘het weekend’. Dat ‘weekend’ bestond namelijk uit de 3Bergenloop en Mud Masters. Dus die knop ging weer om en zaterdag stond ik vol zin aan de start van de halve marathon. Maar wel met onwijze spierpijn in de bovenbenen! Ach, een pr hoefde ik vandaag toch niet te lopen. Een mooie duurtraining was namelijk het plan. Enerzijds past dit mooi in mijn trainingsschema om weer op te bouwen naar lange afstanden en ten tweede zou ik me zo niet kapot lopen en hier zondag de wrange vruchten van plukken.

[heading size=4 style=underline]Stijve hark[/heading]Het leuke van zo’n loopje in mijn achtertuin is dat ik niet alleen de weg zo ongeveer ken, maar ook overal bekenden tegen kom. Veel mensen van de loopgroepen van Hardlopenisleuk en zo stond ik aan de start met Petra, Jolanda en Annet. De start deed mijn lijf even schrikken. Wat waren de benen stram. Ik had geen warming up gedaan, omdat ik toch in mijn langzame duurloop tempo ging lopen. Dus in een rustig tempo kon ik een beetje de stramheid er uit lopen. We liepen vanaf de camping, waar Hang On zijn trainingslocatie heeft, via een stukje Traaij, onder de snelweg door het bos in. Ondanks het rustige tempo wilden de kuiten totaal niet meewerken. Jolanda en Annet liet ik gaan en ik hobbelde rustig door. Ik was blij met de keuze van mijn schoenen (Scott Kinabalu), want zo’n 80% van het parcours was onverhard met flink wat modder. Daarnaast hadden we ook de nodige hoogtemeters, die vooral in de eerste helft zaten.

[heading size=4 style=underline]Flow[/heading]Na een stukje evenwijdig aan het spoor ging het heuvelop op richting de Piramide. Op De Hoogt zag ik iets wat ik nog nooit eerder had gezien, maar waar we nu zo ongeveer mee dood werden gegooid. Overal groeide de baard van koning winter! Een schijnbaar zeldzame ijsafzetting, die op dood hout voorkomt. Zo zeldzaam dat het hier vol mee lag! Eigenlijk heb ik er een beetje spijt van dat ik niet ben gestopt om hier een foto van te maken. Een prachtige route dus en via het onhollandse bosweggetje De Laagt bereikten we het hoogste punt (logisch) van de route en de eerste drankpost. Eerst even bijtanken, de kuiten rekken en weer door. Het duurde tot kilometer 10 voordat de kuiten eindelijk soepel hun werk deden en ik weer een beetje vertrouwen terug kreeg. Het tempo ging een stukje omhoog en ik begon andere lopers in te halen. Ik begon er steeds meer plezier in te krijgen en was eindelijk weer eens in mijn element. Bij de tweede drankpost op 14 kilometer kon de grijns niet meer van mijn gezicht af, wat me vrolijke opmerkingen van de vrijwilligers opleverde.

[heading size=4 style=underline]Genieten[/heading]Met deze drankpost verliet ik dit gedeelte van het bos en doken we landgoed Bornia in. Weer een totaal ander bos, andere sfeer en wat extra meters. Het parcours was op bepaalde punten namelijk zo modderig dat de organisatie de route iets om had gelegd. Maar dat leverde ons lopers dus wat extra loopplezier op. Want we liepen over prachtige paadjes en de mensen om me heen liepen allemaal te genieten. Of te puffen. Ik huppelde er lustig op los en haalde steeds meer mensen in, terwijl mijn tempo steeds verder omhoog ging. Ok stop, op de rem! Dit was geen race, maar een duurtraining. We gingen weer onder de A12 door, sloegen links af voor de laatste kilometers door het bos. Het tempo was prima vast te houden en nog best wel fris kwam ik over de finish. Maar na heel even stil gestaan te hebben, was de spierpijn van voor de start weer terug. Nog even in beweging blijven, wat mooi uitkwam want ik moest mijn tas toch nog ophalen en terug naar de auto. Voldaan en thuisgekomen ook best moe. Tijd voor standje ‘herstel’ met heel veel eten en een bank. Want de volgend dag stond me een challenge te wachten.