Gewoonweg schandalig…

De kranten staan er bol van. Het ene dopingschandaal na het andere. Al jaren wordt doping gebruikt door (alleen?) topsporters.
Op dit moment is de Tour de France weer een hot item. Een urinetestje hier en een bloedtestje dagelijks daar moeten er voor zorgen dat zo weinig mogelijk renners Parijs gaan halen. De ene test evolueert zich in een volgende met als gevolg dat ook een oud fossiel plasje van Michael Boogerd positief is bevonden en hij vervolgens naar Wenen mocht afreizen om zijn onbetrokkenheid met Humanplasma te bewijzen. En niet alleen wielrenners schijnen grootverbruikers te zijn van diverse soorten doping. Yuri van Gelder heeft een neusje naar een snuif cocaïne. “Dom dom dom”, zoals hij zelf zegt. Ik had het niet beter kunnen verwoorden…

Ook hardlopers zijn in het verleden al diverse malen betrapt op doping. Denk aan Ben Johnson, die hierdoor zijn beide records op de 100 m van 1987 (WK) en 1988 (O.S) op zijn buik kon schrijven. De Keniaanse lange afstandsloopster Susan Chepkemei kreeg tijdens haar zwangerschap medicijnen die schijnbaar op de dopinglijst stonden. En viagra verbetert het duurvermogen, vooral van atleten die op grote hoogte trainen… interessant… Zou dat ook voor vrouwen werken?

En daar stond ik dus, aan de start van de 5 km bij het Loopfestijn in Voorthuizen.
Wat was het doel? Het verbeteren van mijn pr.
Is dit gelukt? Nee!
Ik kan wel allemaal smoezen verzinnen: vorige week lag ik nog ziek op bed, ik had veel tegenwind en liep het grootste deel alleen, de starttijd was voor mij niet zo gunstig, ik liep op nieuwe schoenen die nog niet helemaal zijn ingelopen, etc. Maar ik moet gewoon eerlijk zijn…
Voor de marathon heb ik enige weken als geheelonthouder geleefd. Bij de sportkeuring bleek ik namelijk “niet nuchter” te zijn. Dat bleek uit urine-onderzoek. O jee, dus niet alleen topsporters aan de doping?? Valt mee, ik had een lekker bierig weekend achter de rug. Als dat nu ook al op de dopinglijst zou staan, dan vreet ik mijn schoenen op!
Dus even geen bier, geen druppel alcohol tot de marathon! Afkickverschijnselen waren het gevolg, maar ik heb de marathon overleefd. En toen was de marathon voorbij. Ik was de eerste week totaal high van de endorfine en teerde daar op. Afgekickt van de alcohol was de geestelijke behoefte daaraan minimaal. Maar vervolgens liep ik een fikse verkoudheid op, die nu al drie weken duurt. Vorige week zelfs de hele week plat gelegen, omdat ik me algeheel miserabel voelde. Ik denk dat dat weer afkickverschijnselen van de marathon waren… Of afkicken van het afkicken. Een schijnbaar vies vicieus cirkeltje zou je het kunnen noemen. Lichamelijk deed mijn lijf best wel raar.
Dus hier en daar wat testjes en prikjes bij verschillende artsen gehad. Prikje Mantoux, beetje bloed aftappen, longfotootjes, sputumpjes volroggelen, etc. Ik kan me de namen van de artsen niet meer zo goed herinneren… Maar dat maakt ook niet uit, ze zeiden namelijk dat ik er alleen maar beter van zou voelen. Mooi!

Dus woensdagavond vol goede moed aan de start van de 5 kilometer. Nog ff wat spul (nee geen cocaïne, maar koolhydraatjes) naar binnen. Ik zou gewoon ff een pr gaan lopen. Al was het winderig en behoorlijk warm. Ik kan best tegen warmte. Snellerijk, die de 10 km zou gaan lopen, sprak Peter en mij de laatste woorden moed in. Ellen kwam nog vlak voor de start aangehaasd en om 16.45 werden we weggeschoten voor 1 ronde van 1280 meter en 2 ronden van 1860 meter. Mooi uitgemeten, precies 5 kilometer.
Binnen 1 kilometer had ik mijn neus er letterlijk al helemaal vol van! GADVERDAMME wat liep ik verrot! Dat zagen ook een Trotse ouder (ma) en Snellerijk, die daar een mooie foto van maakte. Mijn hoofd op onweer! Bedankt heren doktertjes!! Ik voelde me helemaal niet beter!! Mijn longen piepten en mijn neus zat vol, zodat ik nauwelijks lucht kreeg. En die benen!! Ze wilden gewoon niet he! Ook de 2e ronde was waardeloos en de 3e nog erger… Ik finishte in een schandalige 22.53 minuten. Dat is zelfs langzamer dan mijn eerste 5 km ooit gelopen en toen was ik ongetraind! Aaaaaaaaaaaaaaaaaahhh!!! Ik was niet blij… Ik kon mijn kop wel in het zand steken. In plaats daarvan ben ik gaan douchen, zodat ik weer fris en fruitig en enigszins bedaard de 10 kilometer lopers aan kon moedigen. Er liep een aantal lopers van LGAS en bloggers mee, zoals RunningRonald, Joost en Snellerijk ging een poging doen zijn pr te verbeteren en moest daarvoor onder de 35.10 lopen. Met (dit keer figuurlijk) 2 vingers in de neus kwam hij als eerste over de streep in een nettotijd van 34.45!! Wat een prestatie en dat met die hoge temperatuur en wind en ruim een minuut sneller dan vorig jaar! Je zou denken dat hier meer in het spel is…

Hierna was het de beurt aan de Galarun: de snelsten van de snelsten en alleen genodigden konden hieraan deelnemen. Een internationaal deelnemersveld flitste voorbij. Dit ging hard! En dat bleek ook uit de tijden. Geoffrey Mutai (Kenia) finishte in 27.39 vlak voor Wilson Kipsang (Kenia) in 27.48. Hiermee werd het parcoursrecord aan flarden geblazen. Ook de 3e plaats was voor een Keniaan: Gilbert Kirwa in 28.28. Las ik hiervoor nu iets van viagra en trainen op hoogte…?
Bij de vrouwen finishte de Vlaamse Veerle Dejaeghere in 33.28, vlak voor de Zimbabwaanse Sharon Tavengwa (33.40) en de Keniaanse Monica Wangari (34.45).

Het dorpsfeest barstte vervolgens los op het plein en met Snellerijk werd er geëvalueerd. Inderdaad had Snellerijk iets in zijn bloed zitten, namelijk het niet te reguleren phenylethylamine. Levensgevaarlijk, maar zo effectief!!! En mijn schandalige wanprestatie konden we wijten aan het feit dat ik leidt aan a-vitaminose, in mijn geval gespecificeerd naar type B. Ook levensgevaarlijk, maar beter reguleerbaar, dus werd de tap leeggetrokken.

Toch bleef die tijd me dwars zitten. Ik kan er namelijk niet tegen dat als ik mezelf een doel stel, dat theoretisch gezien haalbaar moet zijn, ik het niet haal! Daar wordt ik chagrijnig van en er is maar 1 manier om me van die chagrijnigheid af te krijgen: sporten! Donderdag was ik vrij, dus heb ik mezelf strafexercitie opgelegd, een bootcamp! Gestart met een uur (cardio) fitness, gevolgd door 10 km lld. Aangezien ik me weer iets in mijn hoofd heb gehaald, moest ik ook nog even naar Dodewaard… op de mountainbike! Dus na ruim 71 km kan ik verder met mijn volgende uitdaging… Nee het wordt niet een triathlon… Hee, maar dat is ook een goed idee!

(wordt vervolgd…)