Wedstrijd

Got my back #1

Zaterdagochtend en de wekker gaat. Terwijl in Nederland al menig obstaclerunner in de modder drijft tijdens Strong Viking Brother Edition beginnen bij mij de zenuwen toch wel te komen. D-DAY. Vandaag sta ik aan de start van mijn grootste en heftigste wedstrijd ooit! Het WK Obstacle Course Racing!

[heading size=4 style=underline]Platinum fear[/heading]Na een ontbijt met de groep vertrekken we richting King’s Domain, waar we vrijdag onze startpakketten al op hadden gehaald. Met pendelbussen worden we naar het startterrein gebracht en zijn we nog net op tijd om de dames elite te zien starten. De elite heren zijn al onderweg. De zenuwen nemen toe, terwijl ik bij de obstakels op het centrale terrein de elite mannen bezig zie. Vooral de Platinum Rig geeft me de kriebels. Middels touwen, ringen, stokken en monkeybars moet je een afstand van zo’n 10 meter overbrugt worden zonder dat er een voet aan de grond mag komen. Menig elite man verliest hier zijn bandje, wat betekent dat ze uit de competitie liggen. De regel is simpel: alle obstakels dienen genomen te worden, je mag meerdere pogingen doen, maar haal je het niet, dan ben je je bandje kwijt. Geen bandje is out of competition: geen podium en prijzengeld, ook al kom je als eerste over de finish. Maar als menig man bij de Platinum Rig zijn bandje al verliest… Ik vrees het ergste…
RunAndreaRun WC OCR 2
[heading size=4 style=underline]Easy pace
[/heading]Ik check mijn outfit: chip, startnummer en mijn spibelt met daarin alle namen van de donateurs, die met me mee gaan over het parcours. In een plastic zakje, zodat jullie niet zeikesnat en onder de modder komen te zitten. Het is tijd om me op te warmen. Ik start samen met nog twee Nederlandse meiden in dezelfde categorie dames 30-34 jaar. Iedere leeftijdscategorie heeft namelijk zijn eigen startwave. Als ik in het startvak sta verbaas ik me er eigenlijk over dat we maar met een klein groepje zijn. Een kanonschot vanuit de heuvels klinkt en een rookwolk trekt over het veld, terwijl wij er vandoor gaan. Het looptempo ligt vrij hoog. Hier is het nog vlak, maar zo meteen hebben we 1.000 hoogtemeters te overwinnen. Ik kies tactisch mijn eigen tempo en loop in de middenmoot. Nu zoveel mogelijk sparen om straks een reserve te hebben.
RunAndreaRun WC OCR 3
[heading size=4 style=underline]Crazy monkeybars
[/heading]Na nog geen 100m begint het klimmen al. Ik krijg een flashback naar de Asics Xtrails Series in Houffalize deze zomer. Ik weet hoe ik boven moet komen. Dit is nog maar de eerste van de ontelbare klimmen die we gaan krijgen. En bij heel veel is het handen en voetenwerk! De eerste obstakels op de route zijn niet zo bijzonder. Een houten platform waar we overheen moesten, een houten wiebelbrug, monkey bars waarvan een aantal bars los zit, tijgeren onder prikkeldraad, etc. Deze lus zorgde er voor dat we weer op het startterrein kwamen en daar kwamen eerst de inverse walls aan.
RunAndreaRun WC OCR 4Via een rol over tractorbanden, sprongetjes over boomstammen en een paar lage muurtjes kwam ik bij de eerste echte uitdaging van deze wedstrijd. De crazy monkeybars. Via banden klom ik omhoog om vervolgens de monkeybars naar beneden te nemen, stukje horizontaal, draaien en dan weer omhoog. Deze had ik in de voorbereiding niet kunnen oefenen en stiekem was ik er wel wat angstig voor.
RunAndreaRun WC OCR 5Het was letterlijk handen en voeten werk om naar boven te kruipen en de armen voelden als lood! Maar ik kwam netjes in de eerste poging over dit obstakel heen. Weer via de banden naar beneden, door de modder over en onder boomstammen heen en door de modderpijp. Daar doemde de castle wall van bijna 10 meter op! In Amerika kan dat. Niet naar beneden kijken en gewoon omhoog klimmen en weer omlaag. Ik werd weer het bos in gestuurd.
RunAndreaRun WC OCR 6Het parcours begon nu echt flink te klimmen en te dalen. Ik liep op dat moment samen met een Amerikaanse en we konden elkaar zo helpen als we bij onze eerste poging een obstakel niet zouden halen. Of het elkaar gewoon wat makkelijker maken door elkaar over de volgende inverse wall heen te helpen, waar we ook nog een helpende hand toestaken aan een man uit een wave voor ons.

[heading size=4 style=underline]Back checker[/heading]So far so good. Totdat we bij de Sternum Checker aankwamen. Te vergelijken met de Ierse Tafel van de militaire hindernisbaan, alleen dan met bomen, waarvan de hoogste horizontale boom op een hoogte van zo’n 2,5 meter stond. Hier ging het fout. Ik maakte een miscalculatie, omdat ik de afstand, diepte en hoogte verkeerd inschatte… Ik sprong en kwam niet hoog genoeg, waardoor ik met mijn bovenlijf tegen in plaats van over de boom kwam. De impact zorgde dat ik achterover werd geslagen en head first met de benen in de lucht naar beneden lazerde. Ik landde boven op mijn bovenrug (gelukkig niet mijn nek) en de adem werd uit mijn longen geperst. Even kon ik niets uitbrengen en lag ik versuft in het stro. De Amerikaanse schrok zich een rotje en ook de vrijwilligers waren er snel bij. Na even bij te zijn gekomen wilde ik per se over de hindernis heen. Ik zou hier niet mijn bandje verliezen! Omdat ik mijn 1e poging had gedaan mocht ik nu geholpen worden en dankzij deze Amerikaanse was het vervolgens een eitje om er overheen te komen. Maar dan… in een sukkeldrafje zette ik de tocht voort. Dizzy en met een pijnlijke rug. Wetende dat ik pas een mijl of twee onderweg was zou dit een lange en barre tocht gaan worden. Dit was niet waar ik op had gerekend…

[heading size=4 style=underline]Lost it…[/heading]Na een afdaling kwamen we bij de Platinum Rig waar ondertussen een opstopping was ontstaan van mijn startgroep. Poging na poging landde in het stro en vervolgens kostte het even tijd om weer gevoel in de armen te krijgen. Ik zag hoe de twee andere Nederlandse meiden het opgaven en hun bandje inleverden… shit… Ik deed nog een paar pogingen, slingerde als een aap aan het touw richting de ring, pakte die en slingerde verder. Maar vervolgens ontbrak het me aan kracht (en pijn) om door te gaan. Ook ik strandde na meerder pogingen en onnoemelijke pijn in de rug en stond mijn bandje af. Balen… Kans op het podium was verkeken en de rug werd er niet beter op. Vanaf hier liet ik de support van vriendlief en de oranje gekleurde meute een tijdlang achter me, want het parcours zou nu slingerend door de bossen gaan.
RunAndreaRun WC OCR 7
[heading size=4 style=underline]Injured Dutchies
[/heading]Het sukkeldrafje was geen goed plan. Het hele bos draaide om me heen. Geluk bij een ongeluk kwam ik Evert in de rug te lopen. Hij was door zijn enkel gegaan en als de twee Injured Dutchies vervolgden we onze route. We konden elkaar zo helpen bij de obstakels en elkaar in de gaten houden. De indianenbrug was een uitdaging nu. Met gestrekte armen in de lucht om me vast te houden liep ik geconcentreerd over het koord heen. Een fout en ik zou me niet vast kunnen houden en in het net vallen. En daaronder was een ravijn van zo’n tig meter. Dat netje zag er trouwens ook niet echt stevig uit en hield halverwege het ravijn op… WHUT??? In Amerika kan dat. Zonder problemen kwam ik gelukkig aan de overkant. Wandelend klommen we over de heuvels en daalden we af. Dit ging een bizar lange tocht worden… Een zak van 25 kilo moest over het parcours gedragen worden. Evert legde hem in de nek en zo lukte het me met de tanden op elkaar om een ronde te volbrengen.

Ik krijg lamme armen van al dat getyp, mijn rug killed me en ik ben nog lang niet klaar! Morgen lees je deel 2!

3 reacties

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!