Goud op het NK Veldloop gemeenten!

Waaauuuww, I dit it!! Ik ben Nederlands Kampioen geworden bij het NK Veldloop gemeenten! Ik ben de snelste ambtenaar op de 9 kilometer!  En in een tijd die ik had gehoopt na die liters bietensap! Een tijd ook, die ik niet eerder liep op het NK Veldloop.

Ieder jaar organiseert een andere gemeente het NK Veldloop gemeenten en daarom is het ook ieder jaar anders van locatie, opzet, organisatie, etc. Meestal komen we op de meest bijzondere plekken terecht, waar je niet vaak een wedstrijd kan lopen, zoals op militair terrein, of op de Neeltje Jans. Vorig jaar liepen we nog in Heemskerk in de stromende regen door het waterwinningsgebied, dit jaar was het de beurt aan Groningen, waar we door het stadspark crossten.

Martiniplaza zou de uitvalsbasis van de dag zijn, met de start/finish van alle afstanden op de atletiekbaan, ongeveer 1,5 kilometer van Martiniplaza vandaan. Parkeren was perfect geregeld, evenals alle benodigde voorzieningen in de Martiniplaza en op de atletiekbaan.

Maar voordat ik van start ging voor de 9 kilometer had ik al heel wat gezweet. Van de stress wel te verstaan… Dat begon al de avond er voor. Vriendlief en ik reden na mijn werk richting Drenthe waar we zouden overnachten en het plan was om onderweg een restaurantje te pakken. Bij het hotel kon je namelijk alleen na reservering op een bepaalde tijd eten en dat zouden we niet halen, dus hadden we ook niet gereserveerd. Waren alle restaurants in de omgeving van het hotel dicht! Spookbeelden schoten door mijn hoofd. Ik zag me al met een lege maag naar bed gaan. Alles op alles gezet met een goede voorbereiding en bietensap zou het me toch niet gebeuren dat ik nergens een normale maaltijd zou kunnen eten en in een snackbar met een vette hap zou eindigen? Nee hoor, zelfs die waren gesloten evenals de supermarkten… Uiteindelijk kwamen we via omwegen en tips in Emmen uit, waar gelukkig wel restaurants open waren. Een goede pasta en een glas bietensap verder was ik weer tot rust gekomen.

Het hotelletje waar we zaten was een schattig klein hotel in een omgebouwde boerderij. We hadden een simpele maar nette kamer met heerlijke bedden. Ik was dan ook zo vertrokken. Woensdagochtend werd ik met kriebels in de buik wakker. Na een stevig ontbijt, waarbij ik alles at wat los en vast zat, vertrokken we richting Groningen. Aangezien ik om 13 uur zou starten hadden we tijd zat. Zo tegen half 11 waren we bij Martiniplaza aanwezig. Daar konden de coördinatoren per gemeente de startnummers ophalen. Ik hoefde alleen maar mijn eigen gemeente op te zoeken. Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan… Mijn telefoonnummer had ik netjes doorgegeven maar van de coördinator had ik geen nummer ontvangen. Ik had ook de afgelopen weken helemaal geen mail meer ontvangen… Een uur later en na de verschillende hallen meerdere keren doorgelopen te zijn en geen gemeentevlag ontdekt te hebben begon ik hem toch aardig te knijpen… Waar was mijn gemeente? De stress van ‘zoek-eten’  sloeg in alle hevigheid weer toe, maar dan nu in de vorm van ‘zoek-startnummer’. Het huilen stond me nader dan het lachen en ik zag me al helemaal niet van start gaan… Al die liters bietensap voor niets!

Ondertussen liep de 2^e startgroep voor de 6 kilometer naar de atletiekbaan voor hun start. De enige optie die ik had was mee lopen naar de start en hopen dat ik in die startgroep collega’s tegen kwam, of anders supporters van mijn gemeente. Maar niets, helemaal niets!! Totdat bij de atletiekbaan in ene vriendlief de vlag van de gemeente op de tribune zag hangen… Op de tribune?? Geweldig! Als enige gemeente de verzamelplek bij de atletiekbaan hebben. Op zich een fantastisch mooie plek, want je ziet de lopers starten en finishen en je krijgt veel meer mee van alles, maar logisch? Niet als ze je vergeten in de mailinglijst op te nemen. Iedereen had de dag ervoor een mail ontvangen met de locatie voor het ophalen van de startnummers en het achterlaten van de sporttassen… behalve ik… Dolblij was ik dat we op tijd vanuit het hotel waren vertrokken en ik eindelijk als nog mijn startnummer had. Maar die stress… verschrikkelijk… Ik moest dat nu binnen een uur zien om te zetten in een focus op de wedstrijd…

Eerst maar eens beginnen met omkleden. De temperatuur was rond het vriespunt en er stond een ijzig windje, maar het zonnetje scheen ook lekker. Een korte broek met t-shirt dus. Aangezien ik op mijn Asics Noosa zou gaan lopen met gifkleuren, mijn nieuwe Adidas Stella Mc Cartney short in gifkleur per se aan wilde, vond ik het wel zo toepasselijk om de knaloranje Herzogkousen er bij aan te doen. Vloeken als een gek, maar opvallen zou ik!

Na het inlopen kon ik met de stip op mijn startnummer in het voorste startvak plaatsnemen. We moesten nog even wachten totdat de laatste loper van de 6 kilometer gefinished was, voordat we door mochten lopen tot de startstreep. Ik had een mooie startplek op de 3^e rij. Geen vrouw om me heen te bekennen, alleen maar mannen… Of dit nu zo slim was…

Het startschot klonk en we schoten er vandoor. Dat was flink duwen om positie te kiezen. De man naast me duldde mij niet naast zich. Omgekeerd wilde ik hem daar weg hebben. De eerste rond liepen we op de atletiekbaan en ik ben gewend op de baan te lopen. Aangezien ik daar altijd intervaltraining doe, ligt mijn tempo op de baan vrij hoog. Zo ook nu. Het ging het hard, te hard… Dit tempo zou ik onmogelijk 9 kilometer vast kunnen houden…

Na 400m draaiden we de baan af en het stadspark in. Het eerste deel van de route bestond uit verharde paden en dat liep ontspannen. Ik kwam in een lekker ritme terecht en liep met een paar mannen om me heen. Al snel kwamen we op de onverharde en bochtige paden terecht. Wat een ongelooflijk leuk parcours was dit! Ondergronden wisselden elkaar veelvuldig af en ook wat hoogteverschillen moesten overwonnen worden. Stijl omlaag, een mollenveld doorkruisen en weer stijl omhoog. Langs het parcours stond een speaker die de mensen op de atletiekbaan op de hoogte hield van de ontwikkelingen in het veld. Ik lag nog steeds na 3 kilometer als eerste vrouw. Hoe langer ik voorop liep, hoe fanatieker ik werd. We passeerden de conclave van Helmond, die ieder jaar hun gemeente tijdelijk naar het NK verhuist. Dit jaar op een glibberig grasveld waar het tempo noodgedwongen wat werd gedrukt om op de been te blijven. Hier en daar kon ik mannen voor me inhalen die zich al kapot hadden gelopen.

Het parcours was zo bochtig dat je op sommige plekken zicht had op de lopers direct achter je. En ongeveer 200m achter me zat de eerste vrouw… Aaaaahh niet inhalen! Gas er op dus! Na de eerste ronde van 6 kilometer gelopen te hebben gingen we onze 2^e ronde in. Daar liepen we in de rug van de langzame lopers. Dit werd zigzaggen! Gelukkig liep ik met 2 mannen op die de weg voor me vrij maakten. Via struiken, molshopen en het ‘moeras’ met enkeldiepe modder en hier en daar toch een stiekeme duw raceten we door. Het was nu echt crossen en zo ongelooflijk goed opletten op wat er voor je gebeurde. Gelukkig konden we richting de finish afslaan en hadden we weer de ruimte. We kwamen de atletiekbaan weer op en wat was het fantastisch om als eerste vrouw binnen gehaald te worden!
Er kwam een grijns op mijn gezicht, die de rest van de dag niet meer van mijn gezicht kwam. De tribune met daarop mijn gemeente, vriendlief en ouders maakten meer herrie dan alle supporters langs de route bij elkaar! Wat was dit genieten! De laatste ronde in, nog even flink tegen de wind inbeuken en schuilen achter mijn door mij omgedoopte haas. Langs de baan stonden ook oud-collega’s aan te moedigen en met de laatste 100 meter langs de tribune werd ik helemaal dol!

I did it! Ik heb gewoon gewonnen! En de tijd? Een tijd waar ik vooraf voor zou tekenen! In 38.21 min netto is deze cross onder de voetjes doorgegaan en daar ben ik heel tevreden mee. Tevreden is eigenlijk niet het goede woord. Daar ben ik superblij mee! Nooit eerder legde ik de 9 kilometer cross van het NK Veldloop onder de 40 minuten af en vorig jaar was ik 3 minuten langzamer dan nu! Nu is geen parcours vergelijkbaar. De afstanden zijn niet geijkt en dus ook niet gelijk, de omstandigheden verschillen per jaar en het parcours is natuurlijk ook ieder jaar anders. Maar toch!! Kwam het door de bietensap? Of door de stress? Wie zal het zeggen… Ik geef de bietensap toch het voordeel van de twijfel.

Dit resultaat werd gevierd met een huldiging op het grote podium in Martiniplaza, waar alle prijswinnaars van de verschillende categorieën nog samen op de foto gingen.

Ondertussen was ik mijn lunchpakketje al lang kwijt geraakt in de overvolle kleedkamers. Tijd om Groningen in te gaan voor een feestelijk etentje met vriendlief en ouders. We kwamen bij een eetcafé uit, waarvan we niet gedacht hadden dat je daar zo lekker kon eten! Alle verbrande calorieën werden in ieder geval in drievoud weer toegevoegd. Het toetje was fenomenaal met chocolade bitterballen en een Grand Marnier sabayone met chocolade en knetters. Verrukkelijk!

Wat een fantastische dag was dit (op wat stress na… dat soort dingen laat ik liever achterwege). De organisatie heeft in ieder geval een fantastisch evenement neergezet met een cross op een uitdagend, leuk en heel erg afwisselend terrein. Complimenten voor de organisatie, vrijwilligers en supporters die de kou trotseerden om urenlang de lopers aan te moedigen!
Volgend jaar vind het NK Veldloop gemeenten plaats in Helmond. Of ik er bij ben? Denk dat je het antwoord wel weet…