Halve van Den Helder #after

Na een heerlijke nachtrust word ik zondagochtend wakker in mijn hotelkamer in Lands End. Echt het uiteinde van Nederland, want ik kijk recht over een spiegelgladde Waddenzee uit naar Texel. Het zonnetje schijnt, het is nagenoeg windstil en ik eet om 9 uur mijn ontbijt buiten om het terras!

[heading size=4 style=underline]Long time[/heading]Vandaag gaat het weer eens gebeuren. Ik ga een halve marathon op de weg lopen. En dat is lang, laaaaaang geleden. Met in gedachte mijn neuroompje en een dwarse achillespees hou ik er rekening mee dat ik de shortcut moet nemen na 11 kilometer en finish op de 13,7 kilometer in plaats van de halve marathon. Dus stress? Totaal geen last van. Heel blijven, duurlooptempo en vooral genieten staan voorop. En met het weer zit dat wel helemaal goed! Omdat ik totaal geen idee had wat het weer zou doen heb ik een hele sporttas vol met kleding en zelfs zonnebrand mee. Uiteindelijk blijkt dat nog helemaal niet zo’n verkeerde gedachte, want het zonnetje brandt goed. Dat voel ik al als ik op het terras zit te ontbijten. De lucht is fris, ik adem wolkjes en ondertussen warmt het zonnetje Den Helder op. Samen met een paar andere bloggers ben ik uitgenodigd om de Halve van Den Helder te komen lopen en we zitten allemaal in dit hotel.

[heading size=4 style=underline]Sunshine[/heading]Tegen half 11 heb ik mijn kamer opgeruimd, alles in de auto gezet, uitgecheckt en wandel ik naar het startterrein, zo’n 1,5 kilometer verderop. In een rugtasje heb ik nog wat kleine dingetjes mee en ik slenter lekker naar de start. Er is van alles te zien in dit oude havendeel, Willemsoord. Het Marine Museum, een oud droogdok, de restanten van een 17e eeuws koopvaardijschip. Even later doemt de startboog op en kom ik op het startterrein aan. Een grote loods herbert alle voorzieningen, zoals nummeruitgave, garderobe, kleedruimtes en horeca. Eerst even naar de helpdesk, want mijn nummer had ik niet met de post ontvangen. Toevallig loop ik regelrecht in de armen van mijn contactpersoon en binnen no time heb ik een nummer en blijkt dat ik een unieke Halve van Den Helder mee ga maken. Het weer is zo goed, er is zo weinig wind, dat gebeurt anders nooit! Verwacht wordt dat de parcoursrecords bij zowel de heren als de dames verpulverd gaan worden. Niet door mij overigens.

[heading size=4 style=underline]Meet up[/heading]Ik heb nog een uur tot de start en heb contact met Manon, die één van de startbewijzen won en op een terrasje aan de koffie zit. Ik sluit me bij haar aan en in het zonnetje zitten we even te genieten. Vervolgens begeven we ons naar de loods om onze spullen in de garderobe achter te laten. Met nog een paar toiletstops en mobiel contact met Lisette, die ook een startbewijs had gewonnen, gaan Manon en ik vast in het hele lege startvak staan. Dat sms ik Lisette, zo zijn we makkelijk te vinden. Maar drie minuten later staat het vak helemaal vol en is er geen mogelijkheid om Lisette nog te spotten. We babbelen vrolijk door, ik verwonder me over mijn melkflesbenen en nog meer over de vele lopers die met lange tight en longsleeve lopen (ja ook over jou Manon). Ik heb het nu al warm! Terwijl we nog druk staan te kletsen knalt ineens het startschot! Shit! We zijn weg.

[heading size=4 style=underline]Vlakke start[/heading]Pas in de eerste kilometer zal ik besluiten wat ik vandaag ga doen en welke tempo me lekker ligt. We zigzaggen over Willemsoord en draaien al snel de weg op. Manon vindt het tempo wat aan de hoge kant en na een laatste succeswens gaan we ons weegs. Eerste kilometer gaat in 5.20 en voelt soepel, maar ik ben bang dat dit te hard is. Wat ik op dat moment nog niet weet en wat ik me al helemaal niet in mijn hoofd haalde, was dat die eerste kilometer zo ongeveer mijn langzaamste kilometer zou zijn… Ik peddel er lustig op los. Wordt ingehaald, kom in een groepje, ga er weer voorbij en zo loop ik mijn eigen race. Hoe ontspannen ik ook loop, het tempo gaat steeds verder omhoog. Ik heb dorst. Al vanaf voor de start, terwijl ik genoeg gedronken heb. Ik moet echt wennen aan de warmte en ben zo blij met korte broek en shirtje. Al zat ik voor de start nog te twijfelen over mijn singletje.
Bij 4,5 kilometer het eerste verzorgingspunt. Ik neem even de tijd om een bekertje water naar binnen te werken en zet er weer de gang in. Alsof ik het niet verleerd ben loop ik een vrij vlak tempo, maar vanaf dit punt gaan de kilometertijden alleen maar sneller. Het is stuivertje wisselen met een andere loper. Dan haalt ie me weer in, dan laat ie zich weer terug zakken.

[heading size=4 style=underline]No need to[/heading]Na zo’n 9 kilometer komen we in Huisduinerpolder te lopen en voel ik de wind. Ik verschuil me achter een boom van een kerel om zoveel mogelijk tegenwind te vermijden. We draaien onderlangs de dijk weer voor de wind, terwijl de snelle lopers ons al tegemoet lopen en komen vervolgens op het terrein van Fort Erfprins. Een groot fort, dat nog steeds in gebruik is door de Koninklijke Marine. Oftewel: hier kom je op een doorgaande dag niet. Althans, ik niet. En dat vind ik leuk! Zo slingeren we over het terrein en verlaten via de hoofdingang het fort. Bij de drinkpost neem ik een beker energiedrank en water, Mijn langzaamste kilometer voor zover: 5.22. Maar ik vind het belangrijker voldoende vocht binnen te krijgen, dan mezelf kapot te lopen. Vrolijk ga ik weer verder. Niet veel later splitsen de 13,7 kilometer en halve marathon zich op. De benen voelen echt goed en het komt niet eens in me op om af te slaan voor de 13,7 kilometer. SHIT ik loop ineens helemaal alleen! Ergens ver voor me lopen twee heren en achter me zit ook een groot gat. Net op een stuk met wat tegenwind. Gelukkig houdt de dijk de meeste wind tegen. Het gat met mijn voorgangers wordt kleiner en ineens spot Lisette mij, die mij tegemoet komt lopen. Een HOOOOIIII en HOE GAAT HET worden snel uitgewisseld. Bij Huisduinen zit een gemene klim de dijk op. Veel lopers beginnen te wandelen, ik trippel met kleine pasjes lustig door, vrolijk de supporters langs de kant bedankend voor de aanmoedigingen. Bovenaan is het een drukte van belang. Dit is ook een wisselpunt van de estafetterun kom ik achter. Ik vond het al zo vreemd dat ik een paar keer keihard werd ingehaald. Wie heeft er zoveel energie over halverwege de race?

[heading size=4 style=underline]De dijk[/heading]Direct na de klim weer een verzorgingspunt en ik kan er de klok op gelijk zetten: 5.22 is de kilometertijd met drinkpauze. Ik zit op 14 kilometer en heb nu 5 kilometer aan dijk met zeezicht voor me. Precies tot aan hotel Lands End. Hier wordt de halve marathon gewonnen. Of verloren. Als het stormt. Of als er überhaupt wind staat. Die staat er vandaag nauwelijks en het beetje wind wat er is hebben we in de rug. Hoelang en wellicht saai dit stuk ook is, ik geniet met volle teugen. Ik loop steeds gaatjes dicht met andere lopers, geniet van het wijdse uitzicht en Texel. Nog een gelletje er in en gedachten op nul. Nog steeds een vlak tempo. Wanneer ga ik inkakken? Of kan ik dit doortrekken tot aan de finish? Lands End komt in zicht en ik moet lachen met het idee dat ik daar vanochtend nog van het uitzicht zat te genieten. Een DJ zorgt voor de muzikale begeleiding en een fotograaf zet iedereen op de kiek. Ik kan het niet laten en een vrolijke bokkensprong maakt zich van me meester. Een lach van de fotograaf. Ik loop door, in hetzelfde ritme, drankpost en een vrouw voorbij. het is nog twee kilometer tot de finish en ik zit te rekenen. Ik kan nog best onder de 1.50 blijven. Iets wat ik totaal niet van plan was, of aan gedacht had. Ik had immers geen eindtijd in mijn hoofd. Eerder de gedachte noodgedwongen de shortcut te moeten nemen. Maar tot dusver houden beide kwetsuren zich ongelooflijk koest! Het tempo gaat omhoog, terwijl de fotograaf me voorbij komt fietsen. Hij komt naast me fietsen met het verzoek zo nog even een keer te springen, zodat ie me goed op de foto kan zetten. Ok dan. En take off!
Vrolijk huppel ik weer door, terwijl de mensen die ik in haal het toch aardig moeilijk hebben. Nog een lusje voordat we de laatste kilometer in gaan richting de finish. Willemsoord komt in zicht en ik hoor de speaker al. Lisette staat langs het parcours en dan zie ik de finish. “Je startnummer, wat is je nummer!!?” O ja, die zit op mijn rugzak. Handremmetje, stuur om en achterstevoren kom ik over de finish in 1.49.nog wat.

[heading size=4 style=underline]Massage![/heading]Na de finish word ik opgevangen door mijn contactpersoon. Man wat heb ik genoten. We kletsen even na, voordat ik me tussen de supporters aan de dranghekken meng. Want Manon moet er nog aankomen. Ha daar is ze, snel een paar foto’s en ik schiet het parcours op om samen met haar te finishen. Rugzak ondertussen in de ene hand en de hand van Manon in de andere. Gierend van de lach finish ik voor de tweede keer, krijg ook bijna een tweede medaille omgehangen.
En dan is het relaxen geblazen. Drinken, eten, lekker van de zon genieten en… in de wachtrij voor de massage, want daar hebben we een bonnetje voor. Ook al duurt het wachten best lang, we hebben de grootste schik en uiteindelijk is de massage nog fijner dan gedacht. Na de massage blijken er nog maar weinig mensen aanwezig. Het feestje is voorbij. Buitengekomen is het hele startterrein al opgeruimd. Alsof er vandaag niets gebeurd is. De rust keert weer in Den Helder. Manon en ik nemen afscheid en ik zet koers richting het hotel waar de auto staat. Met een smile.
Die smile verandert thuis in de slappe lach als blijkt dat ik 4e ben geworden in mijn categorie. Op welgeteld 6 seconden! Als ik nou even wat minder had lopen springen en hopsen had ik nog op het podium gestaan ook!

[heading size=4 style=underline]Big thanks![/heading]Wat was dit een geweldige ervaring. Fantastische verzorging met een hotelovernachting, unieke weersomstandigheden, een leuk en snel parcours, onwijs vriendelijke mensen en boven verwachting lekker gelopen. Ik wil de organisatie dan ook hartstikke bedanken voor de uitnodiging en de goede zorgen.
Ook enthousiast geworden? Zet dan 9 april 2017 vast in de agenda! Al kan ik je niet garanderen dat het dan ook zulk topweer is.

Foto’s: OogopDenHelder.nl, Michelle Vonk