Het raceseizoen is geopend!

HOE DAN? Die twee woorden komen sinds zaterdagochtend te pas en te onpas op ploppen in mijn hoofd. Ik heb iets gedaan wat ik niet voor mogelijk had gehouden. Iets waar ik wel van droom overigens, maar waarvan ik dacht dat dat tijdens deze race, de eerste race van mijn raceseizoen in een heel sterk deelnemersveld, nog niet haalbaar was. En toch deed ik het! Ik won mijn Age Group tijdens de Spartan Race in München en werd 2^e overall van de Age Group dames! Echt… HOE DAN!

[heading size=4 style=underline]Focus?[/heading]Daar ging een niet zo heel ontspannen periode aan vooraf. Anderhalve week voor de race hoorde ik dat mijn contract bij Anita niet wordt verlengd (wat we overigens allemaal heel erg jammer vinden), ben ik al een eerste sollicitatie en afwijzing verder en ging mijn looptraining woensdag voor de race echt ongelooflijk waardeloos. Een perfecte voedingsbodem voor stress, onzekerheid en en een opkomende nonchalance. Ik zou bijna vergeten waar ik de laatste maanden zo hard voor aan het trainen ben! Kom op Dre, zet die knop om en focus. Dat is dus wat ik deed. Zodra ik met Kelly vrijdag in de auto stapte naar München was eigenlijk alles vergeten en draaide alles alleen maar om de race en veel, heel veel gezelligheid. Daar ga ik denk ik gewoon keihard op ofzo.

[heading size=4 style=underline]Roadtrip[/heading]Ondanks de vrijdagspits een voorspoedige rit en om 15.30 uur waren we op het Olympiapark in München. De Kids race was bezig, het festivalterrein werd opgebouwd en de eerste Hurricane Heat van het weekend was ook van start gegaan. Het was behoorlijk druk maar al snel vonden we Robert. Robert nam dit weekend een speciale rol in als onze host. Bij hem konden we een nachtje crashen doordat hij zelf op de bank ging slapen en Kelly en ik zijn bed in bruikleen kregen. Superlief! In de tijd dat hij nog aan het vrijwilligen was vermaakten Kelly en ik ons met een bezoekje aan het kantoor met mijn Spartan collega’s en verkenden we een deel van het parcours, babbelden er op los met de vrijwilligers, maakten hier en daar foto’s en ik hing weer es op de kop.
De avond spendeerden we met Robert bij de Italiaan en we lagen al vroeg onder de wol. Al hadden we de luxe dat we zaterdag pas om 10 uur hoefden te starten! Hadden we tenminste de tijd om de kamer weer op te ruimen…

[heading size=4 style=underline]Opstarten[/heading]Die vrij late starttijd was erg fijn. Niet alleen om een beetje relaxt te kunnen opstarten ’s ochtends, maar ook omdat het ’s nachts behoorlijk koud was geweest. En dan te weten dat er in die Sprint van ongeveer 7 kilometer meerdere waterpassages zaten… Terwijl de laatste groep Age Group mannen in het startvak stond was ik bezig met een korte warming up. Even die hartslag alvast wat omhoog brengen want gezien de eerdere starts zou het tempo direct hoog liggen en na al een paar 100m zat er een venijnige klim in het parcours. Als ik niet zorg dat mijn systeempje dan al draait, ontploft de motor. En dit parcours is tè kort om dat nog in te lopen.

[heading size=4 style=underline]DACH-serie[/heading]Om 9.45 uur konden we het startvak in. Zo’n 100 dames, alle Age Groups bij elkaar. En aan alle koppies te zien leken ze wel allemaal in mijn Age Group te zitten. Nou, ik zie wel wat ik er van brouw vandaag. Ik hield vooral in mijn achterhoofd dat de races in de DACH-serie (drie races in München, Wenen en Oberndorf) vooral training zijn vanwege het enorme hoge concurrentieniveau en dat ik echt wil presteren in de UK-serie (drie races in Engeland en Ierland), waar het afgelopen jaar veel minder dames aan de start stonden. Vooral zo’n eerste race van het jaar is gewoon weer inkomen. Nou en daar kon ik om klokslag 10 uur mee starten! Weg waren we.

[heading size=4 style=underline]Burpees…[/heading]Het tempo lag inderdaad al direct hoog en ik liep zo ongeveer op 1/3 van het deelnemersveld. Omdat de hoogtemeters in de eerste helft van het parcours zaten was het mijn tactiek om hier te sparen en daarna alles er uit te gooien wat er nog in zat (op mijn ontbijt na). Na zo’n 1,5 kilometer en de UOT en eerste muur verder kon ik te midden van nog zo’n 15 meiden aan mijn eerste burpees beginnen. Ik kwam de balance beam niet eens op zonder handen! Lekker dan. Kelly was ondertussen al lang door en verwachte ik ook niet meer te zien.
Het verbaasde me overigens wel hoe soepel de burpees gingen. Dat is wel eens anders geweest. Ik kon ze nu unbroken en nog in een aardig tempo doen om vervolgens ook direct het hardlopen weer op te kunnen pakken. Ha, dat is winst ten opzichte van vorig jaar! Die stak ik vast in mijn zak.

[heading size=4 style=underline]Duochainen[/heading]Het parcours slingerde door het park. Bij de chain carry aangekomen waren alle dames chains op maar mocht ik samen met Martina een heren chain pakken. Niet dat we daar voordeel van ondervonden, want qua gewicht draag je beiden toch nog een dames chain en je zit nog eens aan elkaar vast ook! Gezellig was het in ieder geval wel en na de carry zeiden we elkaar vrolijk gedag om in eigen tempo weer door te gaan. Ik merkte dat ik tijdens het lopen een behoorlijk tempo kon houden en ik regelmatig meiden inhaalde.

[heading size=4 style=underline]Inhaalslag[/heading]Aangekomen bij de waterdoorgang had ik een goed zich op de burpee area van de spear throw, waar Kelly net bezig was met haar burpees. Maar tijd om goed om me heen te kijken had ik niet. Het water was KOUD! Het eerste stuk lukte het nog om wadend tot de oksels met de handen boven het hoofd door te komen. Totdat ik toch echt moest zwemmen.

Doorweekt kwam ik aan de overkant voor de spear throw. Hij ging er in, maar viel er net zo hard weer uit. Kak! Wéér 30 burpees en Kelly liep weer op me uit. Ook deze ronde burpees kwam ik vlot door, op naar de volgende serie burpees, want de slackline was het volgende obstakel en die fail ik altijd. Ik weet niet hoe ik het voor elkaar kreeg, maar ik haalde zonder kleerscheuren (in Sparta zwikte ik keihard mijn enkel toen ik van de slackline afgleed) de overkant! Ik had voor het eerst de slackline gehaald (Polen niet meegerekend want die was een stuk korter)! Ik vloog de eerste de beste vrijwilliger die ik zag zo enthousiast om zijn nek dat ie zich rot schrok. Vrolijk stuiterend verliet ik deze area, zwaaide mezelf vrolijk door de multirig heen en ging op weg naar de volgende natte uitdaging: touwklimmen.

[heading size=4 style=underline]Smooth Olympos[/heading]De touwen hingen vanaf een brug boven het water. Aangezien je tot de borst in het water (tussen de eendenkak…) stond moest je je dus eerst een paar slagen op armkracht op trekken voordat je een voetklem aan kon leggen. Terwijl er vrouwen (en mannen, want we liepen de staart van de vorige heat in) liepen te stuntelen, merkte ik dat ik toch aardig wat sterker ben geworden in de armen en zat zo boven in het touw. Op en door, want ik hoefde hier geen tijd aan burpees te verdoen. Weer nat tot op het bot met de kou die door je benen heen trekt zette ik het weer op een lopen om warm te blijven. Voor niets, want we moesten nog een keer door het water waden voor een cargoclimb. De voeten waren nu zó koud dat ik ze bijna niet meer voelde en de benen raakten verstijfd. De Olympos was stiekem een uitkomst. Daar konden de benen even hangen en kon ik mijn armen het werk laten doen. Kelly liep er net weg de burpee zone uit toen ik er aan kwam. Omdat mijn kleding zeiknat was kon ik het gladde oppervlak gebruiken om me met momentum van de ene naar de andere greep te slingeren. Ik had de meest rechterbaan gekozen en had dus niet gezien hoe goed gevuld de burpee-area hier schijnbaar was… Ik dacht namelijk nog steeds zo’n 20 vrouwen voor me te hebben…

[heading size=4 style=underline]Dakkannie[/heading]Het laatste deel van het parcours was nu in zicht, naar het stadion en dan door naar de finish. Via de Stairway to Sparta naar de Hercules Hoist. Dat gewicht trok ik in een paar halen omhoog, maar daarmee steeg mijn hartslag ook naar ongekende hoogte. We draaiden het stadion in, liepen langs de buitenste ring helemaal omhoog, weer naar beneden naar de sandbag carry.
Daar haalde ik toch Kelly nog in om vervolgens een bijna lege atletiekbaan op te lopen. De Z-wall gaf nog even een zen-momentje, concentratie om er niet op een domme manier uit te glijden. En weer vol gas over het tartan. Eerlijk waar, het gevoel van tartan onder de schoenen heb ik echt gemist. Het loopt zo lekker! De trap omhoog het stadion uit en dan had ik nog een muur en de slippery wall tussen mij en de finish in zitten. Tijdens de klim omhoog ging ik een man voorbij die me aanmoedigde en me zei dat ik 2^e of 3^e lag. ‘Dakannie!’ antwoordde ik, want in mijn beleving had ik dus nog een hele meute aan vrouwen voor me. Maar die man bleef me aanmoedigen en met de zin ‘er komt een vrouw nu heel dichtbij!’ kreeg ik peper in de reet en zette nog een eindsprint in. Ik was eerder dan de andere vrouw bij de hoge muur en had dus voorrang op het vrouwenopstapje. Mooi zo, want dit kost toch wat seconden. Terwijl zij over de muur klauterde was ik al op weg naar de slippery wall en met een beetje een suffe firejump van ‘hehe dat hebben we ook weer gehad’ finishte ik mijn race. Een mooie training dacht ik zo.

[heading size=4 style=underline]Say whut?[/heading]Vanaf de zijkant hoorde ik mijn naam. Daar stond een vriend bijna finaal uit z’n plaat te gaan, feliciteerde me en ik realiseerde het me nog steeds niet. ‘Waarmee dan? ’ ‘Je bent 2^e of 3^e gefinisht, misschien wel 1^e in je Age Group!’ Pas toen hij de resultaten op Athlinks liet zien begon er iets te dagen… Ik was als 2^e overall bij de Age Group dames en als 1^e in mijn Age Group gefinished! Echt, HOE DAN!!!! Nog voordat het echt tot me doorgedrongen was stond Kelly al naast me, die 5^e overall en 2^e in haar Age Group was geworden! Ons plan om direct na de race in de auto te stappen om naar huis te rijden zodat we lekker op tijd thuis waren konden we wel op ons buik schrijven. Die prijsuitreiking wilden we niet missen!

[heading size=4 style=underline]Pull it up[/heading]Gelukkig was het prima weer om buiten te vertoeven. De Dryrobe deed goed z’n werk als omkleedtent, we konden heerlijk in het zonnetje bij komen, shoppen in de merchandise shop (dan denk je alles al te hebben, maar afvallen betekent ook downsizen van mijn favoriete shirtje), hadden enorm veel verhalen en raceplannen te delen met de andere Brand Ambassadors en Robert (haha jij had twee kampioenen in je bed liggen!!) en en passant dacht ik nog even mee te doen met de pull up challenge van Creapure. Win ik die verdorie toch ook nog! Dikke hoody gewonnen, vlag tevoorschijn toveren en wij waren klaar voor de prijsuitreiking. Daar stond ook Harry, die bij de heren in zijn categorie in de prijzen was gevallen, dus de vlag kwam goed van pas! Het was een Hollands feestje bij de prijsuitreiking en wat is het ongelooflijk gaaf om op dat hoogste treetje te mogen staan! Helemaal als je het in de verste verte niet verwacht! Wijze les voor de volgende keer: always jump the fire as a winner, want dit was natuurlijk geen porum.