Holy shit... • Run Andrea Run

De zon schijnt fel en ik word steeds verblind door de zon die op de witte rotsen om me heen schijnt. Maar deze afdaling is voor mij. In de beschutting van bomen dender ik een mooi steil pad af. Achter me hoor ik een gil.

[heading size=4 style=underline]Misstap 1[/heading]Ik stop en draai me om om te checken of alles ok is. De Spartanchick die ergens achter me rent zegt dat het ok gaat. Een misstap. Gelukkig, die hoeven we niet naar beneden te dragen. Ik draai me weer om en zet aan om weer verder te rennen. Eén moment van onoplettendheid. Eén moment van even niet de focus op de benen en de ondergrond… Dan gaat het fout.

[heading size=4 style=underline]Misstap 2[/heading]Of mijn tenen nu achter een steen blijven haken of dat ik gewoon mijn voet niet goed optil weet ik niet, maar ik rol als het ware over mijn tenen heen. Een trekkend gevoel in de wreef van mijn voet dat gepaard gaat met een felle pijn. De pezen komen even maximaal op spanning te staan en dat doet pijn! FOK! Nu maak ík een misstap! Door de zwaartekracht sta ik niet in eens stil, maar moet opnieuw een landing op de pijnlijke voet opvangen. Lang leve loopscholing! Door mijn korte grondcontact kan ik voorzichtig aanvoelen wat de schade is. Ok, ik voel iedere landing, maar ik kan wel door rennen. Geen breuk dus. Is mijn eerste conclusie. Ik laat me niet zo maar stoppen.

[heading size=4 style=underline]Goede hoop[/heading]Voorzichtig vervolg ik mijn weg. De finish is nog een paar kilometer verder. Die ga ik gewoon halen. En als het goed is hoef ik alleen nog maar af te dalen. Ik kom nog een paar obstakels tegen voordat ik het finishterrein op kom. Trenches, cargonetten en een eindvuur. Dan ben ik er. Ik voel me fysiek supergoed en ook de voet valt eigenlijk wel mee. Denk ik.
Met het oog op zondag nog een Super en een Sprint heb ik ook zeker niet in de reserves gelopen. Als Susanne binnen is en we ons zo goed en zo kwaad mogelijk hebben opgefrist is het tijd voor eten. Op mijn slippertjes voel ik de voet toch wat pijn doen, maar ik kan nog gewoon lopen.

[heading size=4 style=underline]Vervlogen hoop[/heading]Dat lopen is voorbij als we in Manresa ons vol hebben gegeten en klaar zijn om naar ons appartement te gaan. Ik wil opstaan maar kan nauwelijks mijn eigen gewicht op de voet dragen! Die pijn wordt alleen maar erger als we in de auto zitten en ik als een gek begin te shaken. Dit is niet te harden! Ik voorzie dat de Super en Sprint en daarmee mijn Trifecta Barcelona medaille aan mijn neus voorbij gaan. Zo kan ik nog geen stap zetten! Bij ons appartementje aangekomen, worden we opgewacht door onze gastheer Jordi. Eigenlijk heeft hij zich deze dagen als een padre over ons ontfermt en hij kijkt bezorgd als ik de auto kom uitgestrompeld. Ik word nog net niet naar binnen gedragen en met handen en voetenwerk (hij spreekt geen woord Engels en onze kennis van Spaans en Frans is redelijk beperkt) komen we er achter dat hij verpleegkundige is.

[heading size=4 style=underline]Kruk op krukken[/heading]Na een douche staat Jordi al klaar als volwaardig verpleegkundige met krukken in de ene hand en een lading verband in de andere hand. Hij heeft gewoon krukken in huis! Mijn voet wordt vakkundig gechecked. Geen breuk en de pijn is lokaliseerbaar op een pees op de wreef. Daar is het nu ook iets dikker. Jordi smeert het in en legt een drukverband aan. De rest van de dag strompel ik wat door het appartement en hops op de billen de trap op en af. Ik moet me er maar bij neer leggen dat dit Trifectaweekend stopt na een fantastisch mooie Beast. Ik baal. Ook met het oog op dat ik nu echt geen blessure kan gebruiken!

[heading size=4 style=underline]Wondertje?[/heading]Susanne en ik gaan slapen met het idee dat er zondag niet gelopen wordt. Tenzij er een godswonder gebeurt. De wekker die zondag om 6 uur gaat zet ik uit en ik draai me weer om. Een paar uur later stap ik maar eens uit bed. Krijg de pip…. ik kan op mijn voet staan! Ok, het is wat gevoelig, maar die krukken heb ik niet meer nodig. Ik wandel! Die dag worden de startbewijzen voor de Super en Sprint omgezet naar Valencia in december (want ik wil geen risico nemen) en verkennen we onze omgeving met de auto. Gedurende de dag komt er steeds meer functie in de voet terug en heb ik er eigenlijk geen pijn aan.
We besluiten zelfs de Montserrat op te gaan om een stuk te wandelen. De Montserrat is een opvallende berg die ons uitzicht vanuit het appartement bepaald en al het hele weekend aan ons trekt. Voor de Benedictijnen is de Montserrat ook een heilige berg, waar in het klooster de Maagd van Montserrat wordt vereerd; de beschermheilige van Catalonië. Het wandelingetje krijgt alleen een abrupt einde als op een wild zwijn stuiten en rechtsomkeert maken. Of was dat een waarschuwing het een beetje rustig aan te doen met de voet? Ook de volgende dag merk ik weer een verbetering en de belasting levert helemaal geen reactie op in de voet. Ik begin een beetje opgelucht adem te halen.