I am a filthy mucker

I am a filthy mucker! Daar ben ik zo blij om! Voor het eerst sinds de marathon van Berlijn liep ik weer eens een 30-er. Voor het eerst deed ik dat zonder al te veel reactie in mijn hamstring tijdens het lopen (ok, de reactie direct erna laten we even buiten beschouwing), geen spierpijn en nagenoeg geen reactie de volgende dag en vooral een enorme energie boost! Wat een weekend. Wat een Dirty Weekend it was.

[heading size=4 style=underline]Road trip[/heading]Dit weekend zat ik namelijk met een heleboel Nederlandse en Belgische moddermaatjes in de UK voor Rat Race Dirty Weekend. Niet op de camping, zoals de meesten, maar samen met Susanne, Gijs en Dimitri zat ik in een hotel in Baston, The Baskervilles Hotel. Juist ja, helemaal in stijl van The Baskervilles Hound, Sherlock Holmes. Terug in de tijd dus. Letterlijk… Want het hotel was behoorlijk oubollig ingericht met vloerbedekking in de badkamer en op het nachtkastje. Serieus…! Maar voordat we in het hotel aankwamen hadden we een goede reis met een zonnige overtocht met de ferry. In Cambridge hadden we nog een culturele tussenstop en maakten we kennis met de ‘culinaire hoogstandjes’ van Engeland: voedsel opwarmen in de magnetron waar je een godsvermogen voor betaald. Na de spullen gedropt te hebben in het hotel zetten we koers richting Burghley House, waar Rat Race Dirty Weekend plaats vond. Ik dropte alleen iets te veel… namelijk ook mijn paspoort waarmee ik mijn startnummer op moest halen… Gelukkig zijn Engelsen behulpzaam en gewend aan domme wichten als ik. Via de registration desk was zo een check uitgevoerd en kreeg ik als nog mijn startnummer mee. Dat scheelde wat stress voor de zaterdagmorgen.
Vervolgens was ik net op tijd om de start van de onderbroekenlol te missen. Er werd namelijk een poging gedaan om een wereldrecord te breken om met zoveel mogelijk mensen in ondergoed samen te scholen. En plak er dan meteen een mijl hardlopen aan vast. Hilarisch om te zien! Maar in die koude wind, de lange reisdag en een korte nacht voor de boeg voor ons tijd om terug naar het hotel te gaan.

[heading size=4 style=underline]Rat Raceday[/heading]Zaterdagochtend. Raceday. Rat Raceday to be exactly. Om 8 uur startte onze wave en we waren lekker op tijd bij Burghley House. Het kriebelde. Dit zou de langste afstand sinds de marathon in Berlijn worden, 32 kilometer… In de voorbereiding kwam in niet verder dan zo’n 22 kilometer. Dus mevrouw de trainert zou even niet het goede voorbeeld gaan geven vandaag… Daarom had ik geen keuze: laag tempo, lage hartslag. De afstand moest op langzame duurloop tempo afgelegd worden. Spannend was nog of mijn hamstring het zou gaan houden. Het lijkt de laatste weken door de dry needling beter te gaan, maar wat gaan 32 kilometers en 200 obstakels uitrichten? Niet gek ook dat ik de week voor de start enorm heb zitten twijfelen om überhaupt wel te gaan. Maar er werden zoveel startbewijzen op internet aangeboden, dat ik het kaartje dan net zo goed in de vuurkorf kon verfikken. Geen optie dus. Gaan met die banaan en als ik onderweg merk dat het niet gaat bestaat er nog altijd zoiets als stoppen…
Ander puntje van enorme twijfel en wat angst was het weer. Het is nu ongeveer hoogzomer in Engeland: regen, wind en kou. De nacht van vrijdag op zaterdag stormde het aardig en de voorspellingen voor zaterdag waren niet top. Beter gezegd: regen en wind zouden de dag domineren. Nu heb ik met deze weersomstandigheden an sich geen problemen. Wel als dit in combinatie komt met veel waterobstakels. De kans op onderkoeling is met een windkracht 5 echt niet ondenkbaar. Tel daarbij op dat ik een hekel heb aan kou…

[heading size=4 style=underline]Ratracer[/heading]Om kwart voor 8 stroomde de eerste wave het startvak in. Een paar 100 mannen en vrouwen klaar voor de start. Gestaag zetten we ons in beweging. Samen met Susanne, Gijs en Fai begon ik aan dit avontuur. Het strijdplan was simpel: rustig starten en zo Rat Race met z’n 32 kilometer en 200 obstakels door rollen. Grootste uitdaging van de dag was de 140 meter lange monkey bar, die ik zo ver mogelijk, maar in ieder geval voorbij de alternatieve route van hekjes klauteren, wilde doen.Na de start hadden we al snel een opstopping bij de hooibalen, maar daarna werd het veld behoorlijk uit elkaar getrokken. Over het veld voor Burghley House drong het eigenlijk pas tot me door dat ik vandaag 32 kilometer zou gaan lopen… Hoe lang zou ik met al die obstakels in godsnaam onderweg zijn?  De obstakels verschilden enorm van zwaarte, funfactor, lef en moeilijkheid. De meeste haalden de snelheid eruit en leverden een grote grijns op. Kruipend door een steigerstelling of auto’s, zeulen met pionnen, tot inflatable kinderattracties aan toe, waar ik slap van de lach uit kwam rollen. Iets minder rollen deden we in het brandnetelveld. Wat was ik blij met de lange tight en mouwen! De diverse thema’s op de route zorgden voor een cluster aan obstakels achter elkaar. Bij de warzone werd er gesleept met zandzakken, getijgerd en kwamen we in aanraking met de eerste (en eigenlijk enige echte) modder. Ik viel letterlijk met mijn gezicht in de boter… eeeehhh modder… doordat ik over een tak struikelde en flat face de blub in dook! Zo’n 10 kilo zwaarder konden we weer verder. Het stukje zwemmen wat er direct na kwam was dan ook mooi gepland.

[heading size=4 style=underline]First half[/heading]So far so good. De eerste mijlen zaten er op. We vertrokken nu voor een grote lus. Fai en ik kwamen samen te lopen en dartelden tussen de lammetjes door en de eerste helft van deze Rat Race zouden we een onafscheidelijk en luidruchtig duo vormen. Luidruchtig ja, omdat we een heel rustig tempo liepen en alleen maar liepen te ouwehoeren, onze medelopers beter leerden kennen en weer kwijt raakten in de drukte van obstakels om de slappe lachsalvo’s nog maar niet te noemen. Ik was blij. Mijn been hield zich goed en het weer was bovenverwachting. Zonnetje, alleen veel wind. Bij de trenches maakte ik kennis met de Engelse ondergrond. Die zit vol keien en ik schuurde mijn benen er aardig aan open. Mijn boulderkunsten lijken zijn effect te hebben bij de klimmuurtjes en tot mijn lol bleek een deel van de startgroep na ons, waarin bijna heel Dutch Mud Men gestart was, ons in de rug te lopen!
Gezellig dus. We slingerden door het Engelse landschap, klauterden ons een breuk en kwamen aan bij één van de obstakels waar ik enorm naar uitkeek: water area! Zwemvest om, naar het startpunt, terug naar de zwemvestuitgifte omdat ik een lamme rits had en het water zo niet in mocht (aaaargg ik kan zwemmen man!), weer terug, Fai kwijt, plons, pruttel, zwem, zwem, op de vlonders klauteren, plons, zwem, klauter, bomp tussen de banden, plons, HEEE FAAAAAAII joooeehooeee!!, pruttel (kreeg een slok water binnen door de golven), hup de kant op, bbbrrbbrbrrrrr k-k-koooud! Snel door lopen naar de springtoren, waar ik toch maar de lage koos en voor ik het wist al weer beneden was en op de kant stond. De ringen… Ik had handhschoentjes aan gedaan met de gedachte dat ik dan meer grip zou hebben. Not. Plons! Via de glijbaan met nog een paar Nederlands joelend weer te water, zwem zwem, klauter op de kant, vest uit. Klaar. KOOOOUUDD! En Fai was ik dus nu kwijt maar stil blijven staan was nu echt geen optie. Gas erop om warm te worden! In de daaropvolgende mijlen leek het wel een slagveld. Mensen met kramp, mensen onderkoeld bij de EHBO post, mensen onderkoeld in de dekens gewikkeld bij obstakels waar ze niet meer overheen kwamen. Ondertussen liep ik met een deel van DMM die er aardig de sokken in hadden. Niet mijn geplande langzame tempo, maar alles om warm te worden! Wat was dat doorbrekende zonnetje een verademing.

[heading size=4 style=underline]Long way home[/heading]Ondertussen had ik een nieuwe mudbuddy gevonden, Sébastien, ook een DMM, maar dan een zuiderbuur. In de verte kwam Burghley House in zicht en ook een volgend killing obstakel: de 140 meter monkey bars. Met een paar opwarmobstakels doemde daar die enorme lengte voor me op. Slik… First attempt met handschoentjes en ik lag er meteen af. Grgrgrr UIT DIE DINGEN! Even de handen droog blazen en hang. He, grip! Moooooi… Als een aapje zwierde ik naar het eerste station. Ik kon nu kiezen: de hekken of verder zwieren. Daar hoefde ik niet lang over na te denken, zwieren werd het. En zo ging ik van stationnetje van stationnetje. Enige probleem: als ik daar wilde rusten kon ik neeeet niet bij de monkey bars en moest ik springen. Daarom besloot ik, zodra ik de hekjes voorbij was (jeeeeeejjj!!) om zover mogelijk in één keer door te gaan. Twee stationnetjes werd het. Met spijt ook, want de onderarmen waren door het gemiste rustpuntje nu aardig verzuurd. Na 2/3 moest ik deze strijd staken, maar he, das toch wel een takke end he! Met onderarmen als beton en de handen nog heel gingen Sébastien en ik voort. Slepen met bielzen, water en zand, zaklopen, balanceren over kano’s en we verdwenen voor de laatste lus de wildernis in.

Van ijskoud kregen we het stikheet. Opgedroogd, in de luwte en met de zon op de kop. Met zo’n 20 kilometer in de benen begon ik het nu toch wel iets te voelen, dat been. Maar het was houdbaar en in dit tempo hoopte ik er het beste van. Bij de Stormloop voelde ik het meer! De drankposten die we tegenkwamen werden nu van een langer bezoekje voorzien, want één flesje water was niet genoeg en de chipjes en snoepjes gingen  er ook goed in! En in stilte liepen we zij aan zij verder. Woorden waren niet nodig om te weten dat we het allebei zwaar hadden. Woorden waren ook niet nodig om elkaar een hart onder de riem te steken. Sébastien had goed last van de knieën en ik voelde mijn been. De mijlen kropen voorbij, we waren ze echt aan het aftellen. Nog vijf te gaan… Weer door het water, weer koud, weer het tempo opvoeren om warm te worden. Nog meer monkeybars, dit keer ongelijk. Nog meer mijlen.

[heading size=4 style=underline]I am a filthy mucker[/heading]Burghley House doemde in de verte voor ons op. De laatste twee mijl waren we ingegaan en daarmee kwamen we weer in de bewoonde wereld. Overal stonden mensen te kijken en aan te moedigen. Een grappig obstakel was de kantelende ‘horseback’, we klommen nog door wat waterbakken heen en hopsten weer door inflatable maffe kussens en eindelijk…. na 20 mijl beklommen we de laatste twee megahoge muren. Samen met een delegatie Dutch Mud Men vierden we ons feest om euforisch te finishen. Medaille, drinken, curly wirley en finish foto. Moe, voldaan, blij en a filthy mucker. Ik had deze Rat Race Dirty Weekend voor geen goud willen missen! Het been had het best goed uitgehouden, ook al kreeg ik erna flink wat reactie. Maar dit was een opsteker, ik ben op de goede weg. Eentje vol kuilen, modder, muren, bochten en kleine doorgangen, maar ik kom er wel!

Foto’s: Rat Race en speciale dank aan Marvin en Manfred
Video: Sébastien