Wedstrijd

Men’s Health Lighthouse 10 km, Mouille’s Point

Wat is Zuid-Afrika toch een mooi land. Het landschap, de natuur, de mensen. Een land waar ik me thuis voel.
En toch ook een land met een verleden. De apartheid is nu niet meer, maar hier en daar zie of merk je nog altijd de invloed die de apartheid heeft gehad op de bevolking. Maar niet bij de Men’s Health Lighthouse Ten km, gelukkig. Een 10 kilometerloop zo ongeveer bij mij om de hoek. Dit keer ook niet ’s ochtends vroeg, maar met de start om 18.15 en dan ben je erg afhankelijk van de weersomstandigheden. In Nederland kun je nog zeggen: het kan vriezen, het kan dooien. Hier is het: het is heet met een beetje wind of geen wind. En in beide gevallen is het lopen dan zwaar.

Na een kort ritje met mijn Golf 1 zonder stuurbekrachtiging (warming up dus al gehad) kwam ik rond 17.00 uur aan bij Mouille’s Point. De vuurtoren op Greenpoint. De vuurtoren staat vrijwel direct aan de kust, met links en rechts weidse grasparken. Op zoek naar Cynthia, van de AAC, die voor mij een startnummer zou hebben en toevallig vond ik haar direct. Omdat ik vroeg was had ik dit keer de tijd om wat meer rond te lopen en te genieten van de mensen die zich op een loop voorbereiden. Iedereen is gelijk, blank, zwart, jong en oud. En zo gedraagt men zich hier ook. Apartheid? Dat kennen de lopers niet meer. En dat is mooi. Je hoort in de drukte de vele verschillende talen die in Zuid-Afrika gesproken worden naast en door elkaar: Engels, Afrikaans, Xhosa, Zulu, Sotha, etc.

En leuk om dan weer bekenden tegen te komen, zoals Inge, die ik ook tijdens de halve marathon en de Koeberg 15 km tegen kwam. Een klein tenger vrouwtje, onmiskenbaar met haar blonde punkiehaar.

De start kwam dichterbij. Iedereen liep naar het startvak, zo’n 300 meter van Mouille’s Point vandaan en verzamelde zich achter, naast en voor het startlint… Temperatuur zo’n > 30 graden en geen wind. Ik stond zo ongeveer 10 meter achter het startlint en dacht een goede positie te hebben.
Het startschot klonk en de stoet zette zich langzaam in beweging. Alles van achter, voor en naast het startlint dringt zich naar voren. De eerste paar 100 meter gingen over het gras met wat heuveltjes, waardoor de meute stil kwam te vallen. Vervolgens de boulevard op, waar het wat smaller werd, waardoor de meute stil kwam te vallen. Wandelaars starten hier niet achteraan, maar voor en tussen de lopers, waardoor de meute stil kwam te vallen. Na 2 km liep het parcours terug richting Mouille’s Point en kwamen we weer in de staart wandelaars terecht, waardoor de meute weer stil kwam te vallen… Oftewel, de eerste 3 km was het onbegonnen werk om vaart te maken, slingerde ik van links naar rechts over het parcours en zag ik een pr op de 10 km vandaag niet lukken. Dat was namelijk toch een beetje mijn streven. Proberen of ik met dergelijke temperaturen en omstandigheden mijn pr zou kunnen evenaren. Kort en bondig antwoord op de vraag of dit gelukt is: nee! Ook de reden waarom ik van de loop zelf geen foto’s heb gemaakt.

Na de eerste moeizame en trage kilometers kreeg ik eindelijk wat ruimte. Maar niet voor lang. Het keerpunt lag op ongeveer 4 kilometer van Green Point (6 km na de start) en de snelle lopers keerden alweer terug. Over hetzelfde parcours, dat door middel van pionnen was gesplitst in 2 looprichtingen. Dat resulteerde in een heel smal looppad voor beide richtingen, waarbij het bijna onmogelijk was om iemand in te halen. Voor deze kamikaze actie moest je de weg op, waar het verkeer voorbij kwam scheuren. Zonder kleerscheuren het keerpunt bereikt, zelfde weg terug, tot de afsplitsing waar we verder langs het water af liepen. Hier en daar een verkoelend briesje (en een natte golf), maar vooral een warme, kleffe tocht. Ik kon redelijk in de luwte lopen van andere lopers en ongeveer 1 km voor de finish liep ik achter op een donkere vrouw die op blote voeten liep. Ze liep een lekker tempo en ben bij haar gebleven. De laatste 500 meter, iets de versnelling erin, laatste scherpe bocht, eindstreep in zicht, eindsprint inzetten, die ik nipt van haar won. Een toch wel teleurstellende eindtijd van 48.13 (netto zo ongeveer 47.45), maar een snellere tijd op dit parcours was alleen mogelijk geweest als ik helemaal voorin was gestart.
Na de finish werd de eindtijd genoteerd en kreeg ik nummer 390, die ik met mijn startkaartje in moest leveren.
De doorstroming was ook hier een probleem, waardoor de mensen die finishten direct achter in de rij aan konden sluiten en er een rij van zo’n 100 meter (en snel groeiende) aan gefinishte lopers ontstond, die allemaal hun nummer in wilden leveren. Daarnaast ontvingen we allemaal een medaille (erg mooie!), een Men’s Health en een deo. In de tussentijd dus de tijd doorgekomen met mijn medesprintster, die al jaren op blote voeten loopt de trainingen en wedstrijden loopt. Ik doe haar dit niet na!

Al met al een erg leuke loop. De mensen zorgen voor een leuke aangename sfeer. Heel gebroederlijk, vriendelijk en relaxed. Aan inlopen wordt niet gedaan, rekken en strekken doet een enkeling. Anders ook door de weersomstandigheden en het parcours. Zo vlak had ik in Kaapstad nog niet gelopen. Het zou een mooi parcours kunnen zijn voor een pr, mits je de mogelijkheid hebt om een goede startplek te bemachtigen.
Race nummer 3 was door het parcours, mijn streven en de teleurstellende eindtijd op dit moment toch de “minste” van de 3 gelopen wedstrijden hier in Zuid-Afrika. Maar wat is in mijn geval nu de “minste” wedstrijd? Iets te hoog gestelde doelen wellicht. Zo wie zo is het lopen hier fantastisch en toch een ervaring om niet te willen missen! Die pr-verbetering op de 10 km komt nog wel een keer dit jaar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!