Mud Masters’ victory

Terwijl we vorig jaar nog de ruiten konden krabben, zou het weer er deze zaterdag heel anders uit zien. Met lente-achtige temperaturen was kou in ieder geval niet één van de uitdagingen waar ik me tijdens Mud Masters mee bezig zou houden. Neemt niet weg dat er nog genoeg obstakels overwonnen moesten worden.

[heading size=4 style=underline]WK?[/heading]Voor het eerst dit jaar organiseerde Mud Masters een 18 kilometer lang parcours. Ook voor het eerst dit jaar was Mud Masters aangewezen als één van de kwalificatiewedstrijden voor het Wereldkampioenschap Obstaclecourse running in Cincinnatti later dit jaar. Maar net zoals alle andere edities was Mud Masters binnen een mum van tijd uitverkocht. Het toeleven naar en voorbereiden voor Mud Masters moest dit jaar gecombineerd worden met de voorbereidingen voor de Marathon Rotterdam. Met de kilometers zat het dus wel goed. Op kracht heb ik redelijk goed kunnen trainen, mede dankzij het weightvest van Crossxvest. Maar techniek… ai…

[heading size=4 style=underline]The targets[/heading]Drie doelen had ik mezelf gesteld. Drie doelen die allemaal in één wedstrijd gehaald moesten worden. Vorig jaar eindigde ik als 2e en dit jaar wilde ik winnen, al weet je nooit wie er naast je aan de start staan… Een ander doel was realistischer: bij de eerste 20 dames eindigen om me te kwalificeren voor het WK OCR. Mijn derde doel was misschien nog wel het belangrijkste: heel blijven en geen onnodige risico’s nemen, omdat ik volgende maand aan de start sta van de Marathon Rotterdam.

[heading size=4 style=underline]Lente[/heading]Zaterdagochtend scheen het zonnetje al fel en de temperatuur zou snel op gaan lopen. De kledingkeuze was dan ook snel gemaakt: korte broek en mijn DMM shirtje. Een opvallend item, want DMM groeit steeds verder en verder. In de inschrijfhal klonterden we dan ook al snel samen en vloog de tijd voorbij. De laatste brandstof werd naar binnen gewerkt, de tas werd afgegeven en we begaven ons richting het startvak. Ondanks dat we in Alfa startten was de sfeer heel ontspannen en was er geen sprake van gedrang wie vooraan wilde starten. Opgejut door de muziek sprongen we ons warm. Tijd om af te tellen en off we go!

[heading size=4 style=underline]Go hard or go home[/heading]Het tempo lag vanaf het begin hoog. Ik wilde mijn positie bepalen en wilde mezelf niet klemlopen in de groep. Dat ging goed. Winnares van vorig jaar Marleen en nog een andere dame liepen in de buurt, maar we hadden nog 18 kilometer te gaan. We sprongen over de eerste boomstammen en hooibalen. Bigspotters’ Hill doemde op, waar we via de trappen op gingen en in het gras naar beneden gleden. Althans, dat was de bedoeling, maar de eerste startgroep heeft één nadeel: het parcours is nog schoon, onbedorven en vrij van modderglijbanen. Dat werd dus lopen naar beneden om aan de andere kant weer omhoog te klauteren en nogmaals naar beneden te ‘glijden’. Ik liep op de 1e plek bij de dames, nu zien dit vast te houden… We verlieten het hoofdterrein en staken (via de brug) de snelweg over. Op het parcourskaartje wachtte ons daar een ‘dooddoenend’ stuk heen en weer lopen. Maar laat ik lopen nu heerlijk vinden! Ik vermaakte me dus wel, onderweg over wat Chopsticks heen. De Slow-mo-mud was niet zo slow-mo en van mud was geen sprake. Het was behoorlijk droog geweest de afgelopen week en stiekem vond ik dat helemaal niet erg.
Het lange stuk lopen werd afgesloten met een duik in de sloot. Onder de brug door moesten we via een tunnel door het ijskoude water. Waar iedereen probeerde om zo veel mogelijk lijf boven water te houden, besloot ik te zwemmen. Dat was KOUD! Mijn huid tintelde en ik was blij dat het zonnetje vrolijk scheen. Het gevoel in mijn voeten was even helemaal weg. ‘Gelukkig’ mocht ik mijn armen gaan gebruiken bij de Horizon Climber. Over de sloot moesten we met apenhang of catcrawl aan de overkant komen. Mijn apenhang is meer een slakkengang, dus tegen de tijd dat ik aan de overkant was, was Marleen me al voorbij. Het volgende lange stuk lopen over de akker werd onderbroken door het Battlefield en The Grill. We staken de sloot over via vlotten en op het volgende lange stuk kwam ik Marleen in het spoor. Tot aan de Golden Stairs. Bij de tweede trap van hooibalen ging het mis en gleed ik van de laatste tree en belandde plat op mijn buik op de grond. Iemand langs de kant zei nog: ‘doe voorzichtig!’ Voorzichtig? Marleen werd ingehaald en met een voorsprong begon ik aan de Load Carry, een ronde met een zandzak op de nek. Maar die voorsprong verloor ik bij de Swing Over: touwklimmen, over de balk heen en weer naar benee… Kak… dit had ik nog nooit eerder gedaan. Omhoog klimmen kan ik wel, maar toen hing ik daar aan de balk. Hoe kom ik hier in godsnaam overheen? Vriendlief stond ondertussen aanwijzingen te geven en ik had het idee dat ik er een potje van maakte… Marleen was al lang weer onderweg terwijl ik daar minutenlang aan het stunten was. Paalzitten was er niets bij! Eindelijk was ik er over heen en kon ook ik weer verder. Dit had tijd gekost, heel veel tijd. Ik begon de moed om te kunnen winnen bijna te verliezen, maar ik stop niet voor ik bij de finish ben! Lopen kan ik, dus dat deed ik ook. Al begonnen mijn benen aardig leeg te raken. Gelukkig hadden we gelletjes mee.

[heading size=4 style=underline]Girlpower[/heading]We staken de snelweg weer over en kruisten de andere startgroepen. Waar zij over het pad liepen, klommen wij via steigers over hen heen. De glijbaan op de Bigspotters’ Hill was nu al wel aardig beglijbaar. Ik kreeg bijna de neiging om van het parcours af te wijken… NEE, focus! Marleen kwam steeds dichterbij… En die benen werden steeds leger. Ik had geen sprongkracht meer en dat merkte ik bij de klimonderdelen. De Nightcrawlers door, door echte dikke prut! Jaaaa daar is de modder! En nog meer modder volgde bij de Trenches. De voorsprong van Marleen werd steeds kleiner. De moed en vechtlust kwam weer terug. Dit varkentje was nog niet gewassen! Of wel, want vervolgens moesten we een plas water oversteken. Daar ging alle modder weer… Golden Stairs, Getting Tired. Stukje bij beetje begon Marleen haar voorsprong tijdens het lopen te verliezen, maar na de hindernissen had ik weer wat goed te maken. Nog 2 kilometer te gaan, het ging er om spannen. Vermoeidheid maakte plaats voor adrenaline. We kwamen bij de monkeybars waar je nu de keuze had uit een horizontale versie en eentje die schuin omhoog ging. Ik kwam verkeerd aan en stond bij de schuine. Dat risico ging ik niet nemen.
Doorschuiven naar de horizontale en ik stond versteld van mezelf hoe snel ik aan de overkant was. Maar… waar is dat blauwe shirt van Marleen? Heeft ze haar voorsprong nu wéér uitgebreid? Nee dus, ik was haar gepasseerd! Over de evenwichtsbalk en daar doemden de Big Walls voor ons op. De eerste kwam ik nog overheen, Marleen op mijn hielen. De volgende muren waren te hoog voor mij alleen. Ik begon de heren om me heen te charteren om een pootje te geven (ongelooflijk bedankt heren) en Marleen deed dat ook. Gelijktijdig kwamen we aan de andere kant, waar we tegen de Half Pipe op liepen… Vorig jaar zag ik hier Marleen finishen terwijl ik mezelf aan het touw naar boven werkte. Maar we stelden elkaar al snel dezelfde vraag: waar zijn de touwen?? Die waren er dus niet… Aan beide kanten wel een iets lagere schans. Ok, hier gingen we elkaar helpen. Omdat ik nog vaart had, besloot ik meteen door te sprinten de Half Pipe op. Missie faalde compleet toen ik met een zwierige plof op mijn buik achterwaarts weer naar beneden gleed. Ik deed nog een poging op een droge plek en kreeg de rand te pakken. Met wat moeite lukte het me om mijn been over de rand te slaan en me op het platform te hijsen. Ik schreeuwde naar Marleen, zij sprintte de Half Pipe op, greep mijn hand en kwam ook boven. Dit kan maar tot één uitkomst leiden. Ik zei: “kom we maken dit samen af, hand in hand over de finish”.
En zo liepen we hand in hand richting de Sizzlers, waar ik ongeschonden door kwam, maar Marleen een optater kreeg. Elkaars hand vastgrijpend stond de speaker toch wel raar te kijken dat er niet één maar twee dames als eerste over de streep kwamen! In een tijd van 1.45 nailden we de 18 kilometer van Mud Masters!

[heading size=4 style=underline]Party[/heading]Vriendlief en vele DMM-leden kwamen binnen en onder het genot van de radlers breidde het feestje zich steeds verder uit. Zo eindigden we met z’n tweetjes op het podium en ontvingen een paar TevaSphere’s, beschikbaar gesteld door Teva, waarmee we ons nog sneller door de modder kunnen voortbewegen. Het zonnetje scheen ondertussen lekker en diverse startgroepen gingen achter ons van start. Hoe later op de dag, hoe gekker de creaties die aan je voorbij trokken. Ik noem geen namen… Toch… Die Shrek-oortjes en de groene schminck liggen nog altijd ongebruikt in de kast…

[heading size=4 style=underline]Cincinnati here I come![/heading]Al met al was deze editie 100% geslaagd! Alledrie de doelen werden gehaald. Een mooiere winst door samen over de finish te gaan (en dat op internationale vrouwendag) konden we ons niet wensen. Tel daar bij op dat we ons kwalificeerden voor het WK OCR. Cincinnati here I come!! Ook dat heel blijven is gelukt. Geen blessures en de voorbereidingen voor de Marathon Rotterdam gaan gewoon weer lekker door. In de komende maanden zal ik hard moeten werken aan mijn zwakke punten: (sprong)kracht en techniek… Maar het grootste obstakel: hoe kom ik in Cincinnati? Dat is iets waar ik me de komende maanden mee bezig ga houden.

[heading size=4 style=underline]Thanks![/heading]Dat lentezonnetje is enerzijds pure mazzel, maar maakte het de organisatie wel heel moeilijk om echt veel modder te creëren! Toch weten ze zich iedere editie weer te vernieuwen door nieuwe hindernissen toe te voegen, andere aan te passen en de nieuwe afstand van 18 kilometer toe te voegen. Ik wil Mud Masters en alle vrijwilligers dan ook bedanken voor de fantastische organisatie. De volgende editie is gepland op 27 en 28 september. Voor het eerst zal ik hier niet bij aanwezig zijn. Ik loop dan de marathon van Berlijn. Ik moet toch echt iets uitvinden waarmee ik mezelf in tweeën kan delen…

(Foto’s: Toine Bos, Ruud Onos, Spitsnieuws.nl en eigen)