Nieuw talent ontdekt...? • Run Andrea Run

Wat doe je als je door een loopmaatje uit het dorp gevraagd wordt om tijdens de jaarlijkse braderie mee te doen aan een stepestafette met Woudenbergs snelste lopers (lokale winnaars Woudenbergs klassement van de Florijnwinterloop) als team?De twijfel was groot, maar een oefenrondje gaf de doorslag. Samen met Anneke en Rik zou ik hardlopend Woudenberg gaan vertegenwoordigen… Dat zou wat worden…

[heading size=4 style=underline]Try before you die[/heading]Zo gezegd, zo gedaan. De laatste keer dat ik op een step stond, kan ik me niet heugen. Ik heb als kind eigenlijk niet gestept, meer gefietst. En dat eindigde in een paar littekens op mijn kin. Dus Anneke regelde dat we even een keertje konden oefenen. Eigenlijk wilden we niet gezien worden. Want 2 hardlopers op de step… het ziet er best wel een beetje lachwekkend uit. Zo ook mijn eerste reactie toen ik gevraagd werd mee te doen.
Vorige week zaterdag kwamen Anneke en ik bij Mario, van Stepteam High Level en medeorganisator ven de estafette, voor een rondje oefenen. Anneke spoot er als een volleerde kickbiker vandoor, maar gelukkig kreeg ik wat uitleg. De afzet vraagt een bepaalde techniek. Voet wisselen vraagt een bepaalde techniek. En het wisselen van persoon vraagt nog meer techniek! Wat? Hebben we met de estafette 1 step? Aha… nu begint het te dagen. In de atletiek wordt er tijdens een estafette een stokje doorgegeven. Ik zag ons al met een stok overdwars tussen de tanden op de step. Das dus niet de bedoeling, je wisselt de step. Logisch eigenlijk.

[heading size=4 style=underline]Prominente steppers[/heading]Zaterdag was het Haantjesdag bij ons in het dorp. Na de ochtendtraining in Amerongen was ik nog steeds niet van de spierpijn af. Sterker nog, ik was zo stijf als een plank! Ruim op tijd meldden we ons bij het wedstrijdsecretariaat, kregen onze step en nummers. Die nummers waren we al fanatiek op de borst aan het spelden, totdat we gesommeerd werden deze op de rug te bevestigen. Tja, macht der gewoonte…
Er waren 5 teams, die meededen met de prominenten stepestafette. Ik, die nooit eerder fatsoenlijk op een step heeft gestaan, ben meteen een prominent! Of ik heb talent, of ik zou finaal door de mand vallen… In ieder geval, prominent klinkt wel goed!
Rik zou als eerste starten, gevolgd door Anneke en ik sloot onze rij af. Gedurende 30 minuten moesten we zoveel mogelijk rondes steppen op een ronde van 700m.
Het startschot ging en wij hadden de tactiek dat Rik even een gat zou slaan met de rest, maar die lag gelijk al op een laatste plek… Tot zover onze tactiek. Vlak voor de start hoorden we dat je ook 2 rondes achter elkaar mocht. Met onze condities en mogelijk tijdverlies met de wissels scheurde Rik door het wisselvak voor zijn 2e ronde. Daarna de wissel met Anneke. We waren al weer terug gekropen naar een 2e plek. De wissel met mij en daar ging ik voor mijn 700m. Met mijn rechterbeen als standbeen op de step was het idee dit zo lang mogelijk vol te houden, maar de verzuring sloeg er keihard in. Ik moest wel wisselen. En he, ik kan zowaar wisselen zonder op mijn plaat te gaan! Wisselzone in zicht en Rik stond klaar. Mijn 1e ronde achter de rug en ik stond zo waar te hijgen als een paard!

Rik ging weer voor 2 rondes en ook Anneke koos voor 2. Ik bleef op mijn 1 ronde zitten. Bang dat de verzuring er in zou klappen. We liepen in op de koplopers en toen ik voor mijn 3e wissel aan de beurt was zat ik vlak achter de koploper. Het lukte me verdomd nog om hem halverwege de ronde in te halen! Even, heel even, lagen we op kop! De wissel met Rik ging vlekkeloos, maar ik stond daar met gierende longen. Steppen is een stuk inspannender dan ik had gedacht! De 30 minuten waren bijna om en Rik zou de tijd uitrijden. Jammer genoeg kon hij de 1e plek niet vasthouden, omdat het andere team een hele sterke vent inzette, maar het was een close finish! Supertrots op ons hardlopersteam, die bijna, bleek achteraf, een voleerd prof stepteam versloeg! Het had geen 10 minuten langer moeten duren, want dat hadden we ze op geveegd (zeiden we stoer achteraf).

[heading size=4 style=underline]Champions[/heading]Bij een officieus prominentenestafette hoort ook een prijsuitreiking. Dat was nog bijna blessuregevoeliger dan het steppen, want we moesten met de teams op een ongelooflijk klein podiumpje kruipen. Als 2e prijs winnaars mochten wij een medaille, ijsbon van de plaatselijke ijssalon en een bierbon van het café in ontvangst nemen. Van de winnaar kreeg ik nog een fles champagne in de hand gedrukt, want hij dronk toch niet. Dus…
De prijzen worden op een later moment genuttigd, maar er werd wel even afgepilsd op de braderie met onder andere een bierproeverijtje. Je kunt van steppen zeggen wat je wilt. Het is zeker niet de meest charmante sport, maar het is een stuk inspannender en eigenlijk ook veel leuker dan ik had verwacht! Volgend jaar weer? Wie weet…