One down… at OCR WC

Na het WK Spartan Race en twee fantastische weken met stralend weer en heel veel indrukken maken we ons op voor het volgende deel van de reis. Van Los Angeles vliegen we naar Toronto met een tussenstop in Minneapolis. Oftewel, we zijn de hele dag onderweg en leveren nog vier uurtjes tijdsverschil in ook. 

[heading size=4 style=underline]Hello Canada[/heading]Zo’n reisdag met twee vluchten en overstappen is nog best vermoeiend. Maar we hebben goede vluchten met erg mooi weer en nog mooier uitzicht!
Aangekomen bij het hotel worden we opgewacht door… Een stinkdier! Nog nooit zo’n beest gezien (of geroken) maar hij scharrelt lekker rond en het interesseert hem niet dat het halve hotel buiten staat te kijken.
De hotelkamer is huge! Met zelfs een nephaard erin! En ook hier weer een irritant gebrom van het ventilatiesysteem waar ik al de hele vakantie gek van lijk te worden. We hebben morgen (donderdag) een relaxt dagje voor de boeg. Het enige dat echt moet gebeuren is mijn startnummer ophalen op de race venue. Daar zijn we dan ook wel erg op tijd en het is een drukte van belang. Alsof iedereen zijn startnummer als eerste wil hebben.
Als ik op mijn horloge kijk zie ik dat het ook pas net 10 uur is, het moment dat de registratie open gaat. Niet eens in de gaten dat we dus toch wat vroeg uit de veren waren! ‘Even’ het startnummer ophalen is er niet bij. Ik zie veel bekenden lopen uit binnen- en buitenland en de tijd vliegt voorbij. Ondertussen heeft vriendlief de mediapas geregeld en gaan we op weg om nog wat te shoppen en te eten.

[heading size=4 style=underline]Let’s get started[/heading]Vrijdagochtend heb ik eigenlijk helemaal geen kriebels. Vandaag loop ik de short course in mijn age group. Eigenlijk meer als parcoursverkenning voor zaterdag en om te kijken wat dat lijf na twee weken niet trainen gaat doen. Ik verwacht er dan ook niet te veel van. Te meer omdat ik geen energie wil verspillen en vooraf besluit niet meer dan twee pogingen te doen op de obstakels. Kans dat ik mijn bandje houd: nihil. Dat is dus in ieder geval een zorg minder.
Ik start om 10.30 uur en we zijn de eerste heat dames op het parcours. Om filevorming te voorkomen bij de obstakels worden er steeds een stuk of acht meiden tegelijk via sluisje het parcours op gelaten. Uiteraard niet voorstellen Coach Pain zijn fantastische speech doet. Iedere groep wordt toegesproken. Inge en ik kienen het zo uit dat we tegelijkertijd starten, wel zo gezellig. Als bijna de laatsten van onze heat gaan we op pad.

[heading size=4 style=underline]Carry me home[/heading]Net als vorig jaar klimmen we een stukje omhoog de skihelling op, maken een bocht rechtsaf voor de hurdles en beginnen dan aan de klim. Vorig jaar moest ik vrij snel mijn bandje inleveren op de Dragons back omdat ik met een gekneusde voet rondliep. Die zat dit jaar niet in het korte parcours. Daarentegen werden de muurtjes in het eerste deel van het parcours enkel afgewisseld met armenwerk. Ai en op grip- en armkracht heb ik de laatste tijd veeeeel minder getraind. Na de lus de heuvel op en af kwamen we in het finisher gebied. Vanaf hier stond het publiek bij de obstakels aan te moedigen. De ramp was ik wonderbaarlijk genoeg zo op!
Daarna volgde de eerste load carry van de dag: twee zandzakken als boodschappentassen omhoog dragen en weer naar beneden. Vanwege de regenval van de afgelopen dagen was het hier en daar spekglad en vooral op deze grassige skihelling was het oppassen geblazen. Ik vertrouw nog steeds mijn voeten niet die in dit soort situaties alle kanten op schieten. Althans, de botjes in de enkel dan. Ik probeer de tassen zo min  mogelijk neer te zetten en in een constant tempo door te stappen (dit blijkt achteraf een foutje te zijn…) Maar stap voor stap wandelde ik omhoog en weer naar benee om vervolgens glibberend en glijdend mijn weg te vervolgen.

[heading size=4 style=underline]Favo Gaffe[/heading]Beneden aangekomen stond een obstakel dat direct mijn favoriet werd. De Gaffe…
Een soort mikadostokjes die heen en weer konden zwaaien en door middel van gewichtsverplaatsing klapte zo’n stok dan om zodat je naar de volgende kon. Ik klim vrolijk omhoog, zit bovenin en krijg toch met heen mogelijkheid die stok omgeklapt! Hoe dan! Tot ik Alexander hoor roepen ‘je moet een aanloop nemen!’. Ahaaaaa. Ik laat me uit de paal glijden en ben hierdoor genoodzaakt in de lange retrylane aan te sluiten. Gelukkig komt big boss Adrian net een kijkje nemen en die sommeert ons om ook de lege lanes te gebruiken als er geen andere atleten aankomen. Dat laat ik me geen 2 x zeggen. Ik neem een aanloop, klap de stok over, klauter met een stevige beenklem in de volgende balk hups een beetje heen en weer, klap weer door naar de volgende, zwaai ook naar die over om vervolgens naar boven te klauteren en de bel aan te tikken. Favoriete obstakel by far!
Ook al wil ik deze nog wel een paar keer doen, ik moet door. Jammer… Weer een load carry, de wreckbag. Maar deze heeft als groot voordeel dat je hem op de nek kan leggen en dit geen gevolgen heeft voor de gripkracht van de handen. Daar maakte ik me na de farmers walk wel een beetje zorgen over. Door de tassen niet neer te zetten zijn de onderarmen al aardig naar hun grootje.

[heading size=4 style=underline]Zeg maar dag tegen je bandje[/heading]Het laatste deel van het parcours was toch wel het zwaarste, alleen maar obstakels waarbij je gripkracht nodig hebt. De multirig was superleuk, maar echt soepel ging het niet. Toch haalde ik het in één keer wat me niet tegen viel. En nog te snel ook om op de foto te komen…
Maar mijn onderarmen stonden nu op ontploffen. Daarom wandelde ik naar het volgende obstakel, alles om de armen nog wat rust te geven. En normaal is touwklimmen een eitje, maar nu was ik wel heel blij dat ik weer veilig beneden was! Mijn god en nu kwam de tweede multirig er al aan! Kak! Voetje voor voetje slenterde ik op de rig af. Het was al bijna onmogelijk om er in te komen. Opvallend was dat vooral kleine deelnemers sterk in het nadeel waren op dit parcours. Zo moesten we een ninchaku gebruiken als legless soort pole climb om al bij de eerste monkeybar te komen, waar een lange deelnemer meteen in de bar kon springen. Na meerdere keren te ontdekken dat mijn armen nog te vol zaten kon ik eindelijk de monkeybar in. In principe was het geen moeilijke rig. Nog wat ringen, touwen en met flink momentum kon je vrij makkelijk bij de bel komen. Tenzij je een kort stokje tegen je eigen hoofd mept en daardoor schrikt en daardoor uit de twee touwen glijdt waar je net voor een transitie alleen met je handen aan hangt… Kak!! En mijn armen waren nu zo vol gelopen dat een tweede poging het eerste kwartier geen optie was. Om nog niet te spreken van de gevolgen die ik daar morgen van zou gaan merken…
Dag bandje… Met een grijns leverde ik hem in. Aan de ene kant wel jammer aan de andere kant wilde ik me aan mijn plan houden. Het volgende obstakel was ook al zo’n onding voor kleine mensen. Hier hing een kort touw waar je legless in moest klauteren voordat je je zijwaarts via skulls naar monkeybars bewoog om daar een flink zwaai te maken voor een hoge transitie naar weer skulls. Ik raakte de skulls in de transitie met de vingertoppen maar had geen grip genoeg en gleed er uit. Dan maar weer een aantekening erbij, ik ga met deze armpjes niet nog een poging doen.

[heading size=4 style=underline]The end is near[/heading]Het einde kwam in zicht. Na de slider stond het opvallendste obstakel voor me klaar, de floating walls. Dit jaar gingen ze echt de hoogte in! Dat was bijna misselijkmakend inspannend, terwijl er toch echt een veiligheidsnet onder hing.

Ik had al mijn laatste krachten nodig om me via de bouldergrepen voort te bewegen. Onder me lonkte de diepte naar me en in plaats van op de walls te concentreren spiek ik toch steeds naar beneden. Die lege armen werken ook niet echt meer en ik ben dan ook blij dat ik weer naar beneden klauter.
Nu nog de laatste hoge muur. De touwen die er aan hingen maakte het een stuk makkelijker en ik was er vlotter dan verwacht overheen.
Op maar de finish! One down, three to go… Dacht ik op dat moment nog.
Eenmaal gefinisht vond ik dit een vrij goede generale voor de volgende dag. Maar na even rustig gezeten te hebben sloeg de twijfel toe. De enkel zat weer eens volledig op slot.