Wedstrijd

One down: Spartacusrun

Het lijkt wel een jaarlijks terugkomend euvel. Na de winter heb ik nog zó geen zin om de obstacleruns weer op te zoeken! Het vooruitzicht van kou, water en modder en de was nadien houden me tegen. Dus toen Shiva me vorige week vroeg of ik mee ging naar de Spartacusrun zei ik direct ja.

[heading size=4 style=underline]Hoi mojo![/heading]Ieder voorjaar moet mijn OCR-mojo nog ergens onder een steen vandaan komen. Ik vind het wel prima in mijn comfortzone coconnetje. Lekker warm, lekker freewheelend trainen, lekker doen waar ik zelf zin in heb én geen wedstrijdstress. Dus ik vind het best lastig om uit die comfortabele positie te komen. Maar Shiva vroeg me dus vandeweek of ik met haar mee wilde naar Spartacusrun. Een vriendin van haar had kaartjes gewonnen via Team Familie, maar was zelf geblesseerd. Zodende reden we zondag naar Boom, België. Aangezien we een starttijd van in de loop van de middag hadden (dus recreatief, dus 0,0 wedstrijddruk), was het een superrelaxte ochtend. Ik kon gewoon uitslapen!
Spartacusrun ocr
[heading size=4 style=underline]Arena[/heading]Eenmaal geparkeerd was het een fikse wandeltocht naar het startterrein, waar we ons startnummer eerst oppikten. En wat bleek: als we wilden mochten we ook eerder starten! Top! Nog even een broodje er in, genoeg drinken, met zonnebrand insmeren (want het was zo’n 20 graden en veel zon), warstripes op het gezicht, omkleden en de tas dumpen, voordat we naar de startvakken gingen.
Spartacusrun ocrEen heel leuk systeem: vak paars loopt vol met deelnemers, terwijl vak geel kan starten. En zo wisselt dat steeds om en om. Om iedere 10 minuten start er een groep vanuit een soort van kooiconstructie. Alsof een stel barbaren wordt losgelaten. Maar voordat je het parcours écht op kan, moet de ramp overwonnen worden. Het publiek kon dit alles vanaf de tribunes aanschouwen, alsof ze naar een gevecht in een arena zaten te kijken. Fantastische opstelling!

[heading size=4 style=underline]No warm up to warm up[/heading]En daar gingen we op weg. We stonden wat achterin het startvak dus moesten even wachten tot er ruimte was om de ramp op te komen. Die ging eigenlijk best vlotjes, one down, many to go. Direct ging het parcours omhoog, waardoor de hartslag direct door het plafond schoot. Hallooooo, dit was onze warming up! Slingerd via de paadjes door het bos en het eerste klimobstakel (cliffhanger) haalden we ons halve startvak al weer in en bij een waterdoorgang zaten we al in de nek van het startvak voor ons! Dat water was trouwens wel even lekker, want het was goed warm! De obstakels waren goed te doen en door de gedoseerde start konden we eigenlijk overal wel prima doorlopen. Bij het ‘banden omhoog trekken’ was er alleen even geen damesversie beschikbaar dus pakte ik de zwaardere mannenversie. Een koude douche bracht ons terug bij het startterrein, waar we met de glijbaan naar beneden roetsjten, omhoog, omlaag de heuvel op en af, over de container, weer omhoog weg bij het startterrein de ‘wildernis’ weer in, door hooibalen, touwklimmen, bouldermuurtjes, een stuk zwemmen door het koude water, totdat we bij een meertje kwamen met de Jump. Eigenlijk zonder al te veel twijfel (ik vind dit soort obstakels nog steeds niet heel erg leuk) spring ik van het platform het water in.
Spartacusrun ocr
[heading size=4 style=underline]De beer is LOOOOS![/heading]De obstakels volgden elkaar best vlot op, leuk! Bij een hoge muur hadden we echt de hulp van elkaar nodig, want deze was te hoog om alleen, of zelfs met z’n tweën te doen. Toch kwamen we er met hulp van een paar heren vlotjes overheen. Achter de muur zag ik onze volgende uitdaging: speerwerpen! Nu ben ik van Spartan gewend dat je één keer mag gooien, maar hier lag een hele berg… Een hele berg speren! Ik ging LOS! Ik werd nog net niet aan mijn staart door Shiva weg getrokken. Tijd om door te gaan. Save the best for last. De obstakels begonnen wat ‘uitdagender’ te worden. Via de waterval klauterden we naar boven, slingerden ons een weg tussen de wandelende deelnemers door naar de Mega Swing, één van de gaafste obstakels van vandaag. De kranen torenden al hoog boven de bomen uit. Op een platform aangekomen pakte je de ring die aan een lang touw bevestigd was en slingerde je over het water, loslaten en plons! Stiekem wilde ik eigenlijk nog wel een keer! Dat had ook prima gekund, maar Shiva en ik bleken last te hebben van hetzelfde: tijd. Ook al liepen we een recreatieve race, we wilden toch wel een mooie tijd lopen, dus probeerden zo min mogelijk tijd te verliezen, in beweging te blijven.

[heading size=4 style=underline]No pain no gain[/heading]Het laatste lusje. We deden het startterrein weer aan. Een nieuw obstakel wat volgens mij minder voorstelde dan zou moeten was de Cage Balls of Fire, waarbij de deelnemers een kooi door moeten lopen, waar de toeschouwers grote ballen naar je toe moeten gooien. Alleen de heuvel was best steil en de ballen bereikten ons niet.
Spartacusrun ocrEen straat van muurtjes verliep lichtelijk frustrerend, omdat het hier vrij druk was. Maar dit waren perfecte muurtjes om af te vlaggen, maar dat gaat niet als iemand zijn hoofd in je beenzwaairichting steekt. Aaaargg!! Een laatste slingertje omhoog waarna we via banden, een afdaling en klauterpartij over containers bij een ander gaaf obstakel kwamen. De Biceptia was een schuine overhellende muur, waarlangs je enterend naar de overkant moest en via een achterdoorgang kwam je via monkeybars weer aan de voorkant uit. Te cool, eindelijk nog een beetje kracht! Al was mijn hand direct weer blauw, au! Maar het was het waard! Nog een klimmetje omhoog en via de brandweerpaal naar beneden en we waren gefinished!
Spartacusrun ocr
[heading size=4 style=underline]One down…[/heading]We kregen een mooie medaille omgehangen, water en stroopwafel en maakten nog een foto bij Spartacus. Nog steeds was het heerlijk weer en omdat we geen modder waren tegen gekomen waren we nog best schoon ook! Lekker relaxt wandelden we terug naar de auto. Honger als een paard, want op het terrein was alleen (net als bij de Antwerpen 10 miles) ongezonde meuk te krijgen tegen belachelijke prijzen! Dit was dan ook het enige minpunt van de Spartacusrun. Op de terugweg dus maar even een stop gemaakt bij een te leuk restaurantie “Honger & Dorst” in… Dorst!
Spartacusrun ocr
Deze OCR zit er op. De eerste van het seizoen… One down, many to go! Thanks Shiva, Team Familie en Petra, dankzij jullie is mijn mojo uit z’n winterslaap!

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!