Ontgroening op de Dam tot Damloop

Zeg nooit nooit. Zo zei ik ooit dat ik nooit de Dam tot Damloop zou lopen. Veel te massaal, te druk, te veel mensen, een 16 kilometerlange diarree van lopers die van Amsterdam naar Zaandam sloffen. Dus stond ik zondag aan de start van de grootste businessloop van de wereld.

[heading size=4 style=underline]Mooie reis[/heading]Samen met een grote groep bloggers was ik door Asics uitgenodigd om deel te nemen aan de Dam tot Damloop in het Asics-businessteam. In voorbereiding hierop kregen we al leuke clinics van Robert Lathouwers en stonden we kort geleden nog op trampolines te poinken. Alleen de reis naar de Dam tot Damloop was al een feest op zich! Laat staan de Dam tot Damloop zelf! Nu mocht ik het zelf gaan ervaren. Nooit kwam het in me op me in te schrijven voor deze run. Of beter gezegd: ik had nooit zin om me in de hysterie van het inschrijvingsproces te mengen. Binnen no time zijn de gewone startbewijzen namelijk uitverkocht. En omdat je in de massa van 50.000 mensen niet hoeft te gaan voor een toptijd, had ik op voorhand al besloten dat ik er een rustige duurloop van zou gaan maken. Als je dan een feestje gaat bouwen, moet je het goed doen!

[heading size=4 style=underline]Let the fun begin![/heading]Zondag was ik vanuit Amsterdam Noord in no time op het Centraal Station. Daar hadden we met de meute afgesproken bij de piano in de centrale hal. Onderweg kwam ik Erlinde al tegen en rond 10.45 uur had de hele groep zich verzameld. Eerst maar eens de tassen droppen bij de vrachtwagens. Ik weet niet hoe ze het voor elkaar krijgen, maar alles verliep zo soepeltjes! Nu de volgende opgave: we moesten plassen. Bij de start stonden er flinke rijen bij de dixies, maar een Mexicaans restaurant bracht uitkomst. Ook dat verliep soepeltjes en zo ging het in polonaise naar het startvak. We startten in blauw, dus lekker vooraan. De tactieken werden doorgesproken en Debbie, Stacey, Brigitte en ik besloten met elkaar te gaan lopen.

[heading size=4 style=underline]IJtje[/heading]Het startschot ging en we moesten ons in de drukte even hergroeperen. Al snel na de start op de Prins Hendrikkade draai je de IJ-tunnel in. Ik had hier de meest verschrikkelijke horrorverhalen over gehoord. Zoooo steil! Maar niets horror, dit was juist prachtig!
Een lange stoet roffelde door de tunnel naar beneden, terwijl de drumband zorgde voor de muziekale begeleiding. Maar kippenvel kreeg ik van de wave die van achter naar voren werd ingezet,  Een golf van gejoel stroomde over ons heen, machtig mooi! Voor ik het wist waren we de tunnel al weer uit. Lang leve Tirol, waar steil pas echt steil is. Wat volgde was een inspiratieloos en saai stuk. Ondertussen werd het tempo licht opgeschroefd, maar vond mijn voet dat helemaal niet leuk! Verdomme! Ik belde vriendlief om even naar de dijk te komen voor een schoenenwissel. Ik had er al een beetje rekening mee gehouden. De ene dag verdraag ik schoen A wel en de andere dag niet en zit schoen B beter. Het was even een paar kilometer aanmodderen en ik was blij dat we even een pitstop bij een dixieplein konden houden. Stacey besloot hier door te lopen en zo waren we nog met drie.

[heading size=4 style=underline]Double trouble[/heading]De dixiestop zorgde er voor dat mijn voet maar moeizaam weer op gang kwam, maar we draaiden de dijk al op en daar stond vriendlief met de schoenen. Snel wisselen en door.
Wonder boven wonder leverde dit meteen verlichting op! Wel schroefde ik met Debbie het tempo een stukje terug. Brigitte besloot ook haar eigen tempo aan te houden, want ze lag (ondanks de twee stops) op ramkoers voor een pr. Debbie en ik hadden vandaag geen oog voor de tijd. Als we maar lekker liepen. Voor ons was dit een training en aangezien ik vanaf donderdag al mijn hamstrings zwaar onder druk had gezet met sprinttraining, Crossfit en weightlifting, wilde ik vooral lekker loslopen. En dat deden we eigenlijk buitengewoon goed! We vormden zo’n goed team met ons gegeit en geklier, dat we lopers om ons heen soms tot wanhoop dreven. Achteruit lopen, om te kunnen fotograferen en filmen, de hele fruittafel meenemen, handen wassen bij de fonteintjes en we konden ons nog maar net inhouden om niet op een mega springkussen te klauteren! Het feit dat we dan onze schoenen uit moesten doen gaf de doorslag om toch maar door te lopen.

[heading size=4 style=underline]In the pocket[/heading]Zo samen vlogen de kilometers onder onze voeten door zonder dat we er erg in hadden. Dat was maar goed ook, want het parcours was op de meeste punten verre van inspirerend. Eenmaal in Zaandam, waar we natuurlijk ook even een foto van moesten hebben, konden we aftellen naar de finish.
Ondertussen was het echt behoorlijk warm geworden en was ik maar wat blij dat we besloten hadden er een rustige duurloop van te maken. Dat je dan mensen op het parcours ziet lopen met lange tights, jasjes tot bodywarmers aan toe verbaasde ons dan ook. Waarom doe je dit jezelf aan? We konden maar één conclusie trekken: deze lopers hadden tip 4 niet gelezen!
De laatste twee kilometer waren ronduit de leukste van de hele route. De Zuiddijk was afgeladen met supporters en de omwonenden, die de hele dag een stoet van lopers door de straat voorbij zien trekken, zaten al aan de biertjes en wijntjes. Ik had er best moeite mee om me niet op te laten jutten door de aanmoedigingen. Met nog een laatste slinger door het centrum van Zaandam kwam de finish in zicht en finishten we hand in hand met een grote smile op ons gezicht. Wat me door een ijverige EHBO-vrijwilliger de vraag opleverde of het wel goed met me ging! Ja hoor, meer dan zelfs! Ik had er zo nog een stuk aan kunnen plakken voor mijn gevoel en zelfs mijn voet had het sinds de schoenenwissel prima naar zijn zin. Ik was blij! Met medaille om de nek zochten we onze weg naar de uitgang, kwamen Marnix tegen, haalden met een omweg onze tassen op en zetten koers naar het Dam tot Dampark.

[heading size=4 style=underline]Get the party started![/heading]Dat Dam tot Dampark is niet zo maar even een finishterrein met stands, het is een compleet festivalterrein! Een groot podium, waar een band met lekkere meezingers op stond te treden, het grasveld vol met mensen die in de zon lagen te genieten van hun prestatie en Debbie en ik die nog even helemaal los gingen op de meezingers van de band. Moe? Nee! Ik had niet het gevoel net 16 kilometer gelopen te hebben. We voegden ons in de Asics VIP-tent bij de andere lopers, waar we lekker konden nakletsen en gebruik konden maken van een massage. Ondertussen stonden de hapjes en drankjes klaar en konden we onze trek en dorst prima stillen. Jammer genoeg waren Debbie en ik door ons gegeit veel te laat voor een groepsfotoen was het eindfeestje veel te snel voorbij. Omdat de meesten nog een flinke reis voor de boeg hadden, was het in eens stil in de tent. Maar ik kon nog even genieten van een welverdiende massage. Een meer dan geslaagde dag. Waarom ik deze loop nooit eerder heb gelopen is me eigenlijk een raadsel…

Dank je wel Asics, Dam tot Damloop en vooral de vele vrijwilligers en supporters die van deze dag ieder jaar weer een fantastische happening maken! Zeg nooit nooit. Misschien sta ik volgend jaar wel weer aan de start!

Groepsfoto’s: Joshua Walter