Q-day tres bizar…

Allemaal weten we wat er vandaag gebeurd is in Apeldoorn. En net als iedereen was ik enorm geschokt. Hoe gek moet iemand zijn om tot zo’n daad te komen? Iets wat mij, en vele anderen de hele middag heeft bezig gehouden en een stempel heeft gedrukt op de beleving van Koninginnedag 2009. Wat begon in een geweldig Eureka gevoel, is gelukkig ook zo geëindigd. Maar daar tussen in zaten een paar uren van verdriet, stilte, onbegrip, woede…

Ondanks de nare bijsmaak van q-day wil ik toch graag mijn ei (toooooooooooooooooooookk) kwijt. Deze dag had namelijk meerdere bizarre gebeurtenissen…
O.a. hoe ik het in mijn hoofd haal om op 1 dag 3 wedstrijden te willen lopen… en dan nog hoe. En dan de allergrootste vraag: ben je gek ofzo!!! Schijnbaar…

Momento uno
Met de wekker om 3.30 voelde ik me weer even in Kaapstad, alleen de temperatuur werkte nog niet zo goed mee. Met een lange broek en oranje fleecetui trok ik richting Hendirk Ido Ambacht voor de Breakfastrun. Een KNAU-loop over exact 10 km. En 1 van de best georganiseerde en van voorzieningen voorziene lopen waar ik ooit aan mee heb gedaan. Zeker gelet op de omvang van de loop, waar op alle onderdelen (hardlopen, wandelen en nordic walking) ongeveer 230 deelnemers waren.
Parkeren was een eitje, als locatie werd het plaatselijke culturele centrum beschikbaar gesteld, met kleedkamers en warme douche (voor de eerste 3 gebruikers), toiletten en garderobe. Na afloop van de loop werd hier een geweldig ontbijtbuffet geserveerd in de theaterzaal onder begeleiding van een swingende band.
De loop zelf ging boven verwachting soepel. De temperatuur steeg wat sneller dan verwacht, zodat ik het in mijn fleece redelijk warm had, maar het was te doen. En in tegenstelling tot de training op woensdagavond voelden mijn benen nu soepel aan (woensdag was ik niet vooruit te branden!). Al vlak na de start liep ik met Dirk-Jan, beiden vrolijk oranje gekleurd, op en we liepen een erg vlak schema van 4.30 de km. Ademhaling makkelijk onder controle en nog lekker kunnen kletsen. Bij km 8 kreeg ik het zwaar. Maar met een eindtijd van 44.19 bleek er nog wel ergens een versnelling uitgeperst te zijn. Met deze tijd werd ik 2e bij de vrouwen tot 40 jaar. Een leuke manier om wakker te worden: om 8.30 met een volle maag van het perfecte buffet, een mooie beker en bos bloemen in de hand, vergezeld van een cheque!
Maar er was meer… Nu ben ik blond en is denken tijdens/na een wedstrijd niet mijn sterkste punt. In de auto op weg naar loop nummero dos, zo’n 2 uur na de finish, kwam ik tot de ontdekking dat ik een pr gelopen had!! Eurekaaaa!!

Momento dos
Dus de weg naar Hilvarenbeek was een leuke rit. Daar aangekomen bleken mijn verwachtingen van de 28e Torenloop toch iets te hoog gespannen te zijn, dacht ik. Nu was ik vroeg, maar het hele startterrein was nog leeg en in opbouw. In de kiosk in het park kon ik het startnummer afhalen. De kleedtent (een partytent met ramen, je had net zo goed midden op het gras om kunnen kleden) ruilde ik maar even in voor het toilet van 1 van de cafe’s aan het park onder de belofte dat ik na afloop daar een broodje kwam eten. Al snel begon het terrein zich te vullen met lopers, activiteiten voor in het park en heel veel bezoekers. Het park begon te leven en het Brabantse gevoel kwam nu los.
In eerste instantie had ik in gedachte om hier een 20 km te lopen, maar gelet op het parcours (rondes van 5 km), mijn geplande eindtijd (ik zou door de bezemfiets opgeveegd worden) en de man met de hamer (de letterlijke versie dan, want ja, hij liep hier echt rond!) had ik hier niet veel trek in en koos ik voor de 5 km. Het deelnemersveld op deze afstand was behoorlijk, waardoor ik vlak na de start al 8e lag.
Voor de start met vlak voor me Noa in het blauw.

Aangezien ik nog wat in de planning had, leek het me verstandig om me niet op te blazen. In de laatste km liep ik Noa, van 11 jaar, in de rug. Een toptalentje! Zij was als een speer bij de start weggeschoten en liep nu leeg. Met haar op sleeptouw en haar aanmoedigend liepen we samen naar de finish, waar ze in een supermooie tijd van 21.45 (bruto 21.50) finishte. Zo werden we 6e en 7e. Bleek het haar eerste wedstrijd op een 5 km te zijn! Nog even napratend met haar en haar ouders ben ik er van overtuigd dat we meer van haar zullen gaan horen.
De klassering van een 7e plek viel een beetje tegen, maar mijn tijd van 21.45 bleek een bijna evenaring van mijn pr te zijn van 21.38. En dan wetende dat ik heb ingehouden… Ach ja, alles voor “het hogere doel”… de marathon. Ik kan tevreden zijn.
In Brabant zijn de contacten snel gelegd en op een terrasje onder genot van een cappuccino kwam een vrouw in paniek het terras oplopen. “Ongeluk, veel gewonden, mogelijk doden.” Ik dacht dat er in de buurt van Hilvarenbeek een ongeluk was gebeurd. Het bleek te gaan om het defilé in Apeldoorn. In de kroegen stond overal de televisie aan en de straten werden stil… De sfeer veranderde van uitbundige feestvreugde in verwarring en verdriet. Het nieuws werd slechter en slechter, er waren doden gevallen. Beelden van de auto die door het publiek heen schiet staan in mijn geheugen gegrift… Ook mijn Eurekagevoel verdween als sneeuw voor de zon. Na het beloofde broodje vertrok ik in bedrukte stemming richting Lieshout voor nummero tres. Zou het afgelast worden?

Momento tres
Een Van Lieshout moet natuurlijk eens in Lieshout gelopen hebben. En laat de plaatselijke loopvereniging nu jaarlijks met q-day de Oranjeloop organiseren. Met diverse afstanden koos ik voor de 15 km. Na 2 wedstrijden over kortere afstanden, die toch wel in de benen zaten, wilde ik deze loop in een rustig duurtempo lopen.
Ik was erg vroeg en kon daardoor in de sportkantine de ontwikkelingen in Apeldoorn volgen. Het bijzondere van hier was dat ik me meteen thuis voelde. Alsof ik er al jaren kwam. Of verbroederd een aanslag als die van deze dag de mensen makkelijker? Wie zal het zeggen… De sfeer in Lieshout was goed. De loop ging door al werd de entourage wat versomberd, wat natuurlijk past in een dergelijke situatie.
Bij de start kwam ik Tiny tegen, al hadden we dat van elkaar pas later in de gaten… Beetje duf, maar erg grappig. Sorry, had je niet herkend in je loperskleding, nadat je in je dagelijkse kledij met me meeholde in Utrecht!
Voor de start werd een minuut stilte gehouden voor de slachtoffers in Apeldoorn. Op zo’n moment realiseer je je hoeveel kwaad 1 persoon een hele samenleving aan kan doen. Ik voelde tranen opkomen. Dan biedt een zonnebril toch uitkomst… En succeswens door Tiny en daar gingen we op weg. De 15 km wilde ik in een triple negative split lopen: 5 km 5.30, 5 km 5.15 en 5 km 5. De eerste 5 kilometer gingen precies volgens schema. De volgende 5 ietsje sneller dan gepland (doorkomst in 53. 15) en de laatste 5 net onder de 5 minuten. De route liep half door Lieshout en half door het buitengebied. En aangezien het begon te betrekken en de wolken in de verte aardig donker werden, trok de wind aan. Een heel verschil met de ochtend toen het zonnetje net begon te schijnen en er geen zuchtje wind stond.
In een tijd van 1.17.22 kwam ik als 3e vrouw over de lijn. En… in weer een pr! Maar dat is niet zo moeilijk als je deze afstand nooit loopt (uitgezonderd Koeberg, Kaapstad in 1.20.30).

Helaas na de finish Tiny niet meer gezien, dus na de prijsuitreiking ben ik richting huis gegaan. Met een dubbel gevoel in mijn buik. Het was een fantastische dag. Veel leuke mensen leren kennen, overal was het gezellig en iedere loop had zo zijn eigen karakter. En dan de resultaten! Nooit gedacht een pr te zullen lopen op de 10 km, en dan nog wel zo gemakkelijk dat ik het niet eens door had!
Het is heerlijk om op diverse plekken te komen, waar iedereen geniet van hardlopen en zich met elkaar verbonden voelt. Hoe belangrijk die sociale banden zijn, blijkt dan weer uit het feit dat iedereen zich betrokken voelt bij wat er is gebeurd in Apeldoorn. De gehele gemeenschap is ontwricht. En dat doet pijn. Waarom moet er eerst iets ernstigs gebeuren voordat mensen zich realiseren dat we niet zonder elkaar kunnen…?

Excuses
Toch moet mij nog iets van het hart… Sorry Hardloper (en uiteraard zeer gewaardeerde trainer) dat ik je advies en zorgen een beetje in de wind heb geslagen… De 20 km in Hilvarenbeek zag ik toch echt niet zitten en dus toch de km gespreid over 3 loopjes. Bij iedere stap die ik zette hoorde ik jouw stem door mijn hoofd gaan: “je gaat toch niet echt 3 wedstrijden lopen he!!”
Maar ik leef nog en heb (nog) geen (spier)pijn! Eigenlijk voelen mijn benen alleen wat moe. Maar daar ga ik vandaag van herstellen met een biertje! 😉