Revenge in St. Clere

Géén idee wat mijn lijf er vandaag van zou bakken na de Super van gisteren… Het is altijd even afwachten hoe de boel reageert, herstelt en vervolgens weer over kan gaan op actie. Meestal voel ik pas tijdens de race aan wat wel en wat niet kan. Dus voor de Sprint van vandaag had ik geen plan. Ja, lekker ontspannen lopen en mezelf niet kapot maken. Volgend weekend moet ik namelijk volle bak kunnen gaan.

[heading size=4 style=underline]Vers bloed[/heading]Ik stond vanochtend dus een stuk meer ontspannen aan de start dan gisteren. Komt ook mede doordat vandaag de meeste hoogtemeters uit het parcours zijn gehaald en het weer weer fantastisch was. Een stukje warmer dan gisteren en minder wind. Er stonden aardig wat verse gezichten in het startvak. Met het oog op dat ik de Super al in de benen had, had ik dan ook geen verwachtingen van de race van vandaag. Tja, hoe anders kan een race dan weer lopen dan dat je vooraf gedacht had…

[heading size=4 style=underline]Stick to the plan?[/heading]Deja vu. De start ging net als de Super gisteren aardig hard. Maar dit keer liep ik niet halverwege maar redelijk vooraan in de groep. Huh? Ook had ik de hartslag en ademhaling een stuk sneller onder controle, het lijf voelde beter aan dan gisteren! Ok… dan toch maar zien wat er in zit vandaag? Daar vloog mijn plan het lekker ontspannen te doen al direct de lucht in. De meest technische obstakels waren vandaag helaas uit het parcours gehaald, juist de plekken waar ik voorsprong op kan bouwen. Na wat geslinger door de bosjes en een berg aan muurtjes (waar ik serieus al tijd pakte op een aantal andere meiden), een klein beetje op en veel neer kwamen we al bij de ringen op de glooiende weide waar ik zoveel vaart had dat ik ringen oversloeg en als een speer door de multirig ging.

[heading size=4 style=underline]Multitasken[/heading]Op naar de Bucket Carry. Er waren gisteren aardig wat buckets gesneuveld, degene die ik had was ook aanzienlijk lichter dan gisteren! Het parcours voor de carry was wat ingekort, dus met heel wat minder moeite kon ik dit rondje volbrengen. Op naar de sandbag, waar ik die van Nikki over nam en volgens de fotograaf veel te ontspannen naar boven slenterde. Maar mezelf opblazen had ik vandaag geen trek in. Eenmaal de sandbag gedeponeerd liep ik door naar de monkeybars. Superleuk dat Angelique, Werner en Lemuel hier stonden te vrijwilligen. En te filmen.  Snel een glaasje water naar binnen klotsen en door.

[heading size=4 style=underline]I did it![/heading]Wat ging dit parcours snel voorbij zeg! Na de evenwichtsbalk en de Hercules Hoist ging het via de Atlas Stones alweer omhoog, terug naar de brug over de snelweg en richting het festivalterrein. Supersnel klom ik het touw in, door de z-wall, over de cargonetten, rolde me weer een rolberoerte onder het prikkeldraad door om zigzaggend naar de slippery wall te slingeren. De spear throw… wéér mis! Het begint een gewoonte te worden! Ik lag naast Sara mijn burpees te doen. Als een malle! Geen idee waar ik namelijk in het veld zat (ook dat is een gewoonte geworden) maar ik wilde niet dat iemand me nu nog in zou halen. Ik finish en… ben 3^e!

[heading size=4 style=underline]Dutchies rule![/heading]Nu heb ik een probleempje. Mijn spullen staan (al wel allemaal netjes ingepakt en grijpklaar) nog in de Airbnb maar ik durf het gezien de tijd niet aan om op en neer te rijden om te douchen. Aan de andere kant… modder zijn we niet tegen gekomen en met wat whipies fris ik me zo goed als kan op. We hebben mazzel met het weer en ik vermaak me prima met de andere Nederlanders. Als dan plots de prijsuitreiking een uur naar voren wordt geschoven is het even lichte paniek, want lang niet iedereen is tijdig aanwezig. Ik kan Nikki, die ook 3^e is geworden in haar Age Group, gelukkig bereiken die in ramspeed komt aangesneld. De prijsuitreiking is dan ook een beetje chaotisch met incomplete podiums en vervolgens weer losse uitreikingen, maar daar is ie dan! Mijn tweede medaille dit jaar! De bronzen plak! En dat werd gevierd met een pizza voordat we de auto instapten terug naar huis. Perfecte timing zo!

[heading size=4 style=underline]Home again[/heading]Ook de terugweg verliep weer vlotjes en we konden zelfs een trein eerder nemen dan in eerste instantie gepland. Stiekem was ik blij dat ik niet hoefde te rijden, want met mijn kussen op schoot viel ik in slaap en waren we in eens heel snel bij Sandy en Ronny thuis. Nog een ruim uur naar huis karren met Kelly en ik lag na een douche zo waar nog op tijd in bed ook! Ik viel direct in een diepe coma. Die was komt morgen wel.