Road to Tahoe

Nog een nachtje slapen, dan sta ik aan de start van een epic race. Niet alleen omdat de Spartan Race World Championships zijn, ook de locatie is uniek. De afgelopen dagen ben ik stiekem verliefd geworden op het gebied rondom Lake Tahoe.

[heading size=4 style=underline]Flying high[/heading]Even een terugblik van de reis tot dusver. Dinsdagochtend zaten we richting Chicago in het vliegtuig. De vlucht naar Londen was fantastisch! Het was zo helder, dat we alles konden zien, zo mooi! Vervolgens een pittig snelle overstap naar Chicago. Daar kwamen we rond half 3 in de middag aan. Met een shuttle werden we naar ons motel gebracht, waar we een nachtje overbleven om de volgende dag verder te reizen. Een motel op een afgelegen terrein, met een bizar goed steakhouseje om de hoek! Om half 8 lokale tijd lagen we al in bed, voor ons gevoel al 2 uur in de ochtend.

[heading size=4 style=underline]Koffer pleite[/heading]De volgende dag vlogen we van Chicago naar San Francisco. Door een defect in het koffer scansysteem stond er een rij van bijna 200 meter voor het inchecken van de koffers. Dat gebeurde ook nog eens allemaal handmatig! Vragen om problemen? Nog nèt op tijd konden we boarden. De vlucht zelf ging gelukkig probleemloos. Totdat we in San Francisco de koffers opwachtten. De mijn kwam keurig de band afrollen, maar die van vriendlief… niet… Via de servicedesk konden we regelen dat de koffer naar ons verblijf zou worden nagestuurd. Hij was al onderweg van Chicago naar San Francisco, waar hij later op de dag zou aankomen. Maar daar gingen wij niet op wachten. Wij zetten koers naar Lake Tahoe. De koerier zou ergens achter ons aankomen.

[heading size=4 style=underline]Roadtrip[/heading]Om bij Lake Tahoe te komen hebben we een auto gehuurd en zijn we vanaf San Francisco via een mooie route naar Lake Tahoe gereden.
Die auto, dat is me wat. Via een grappig trucje heeft vriendlief een executive status en kunnen we voor een bedrag, waar je normaal gesproken net een rijdende doperwt voor huurt, nu kiezen uit heel wat exclusievere auto’s. Dat werd dus een Dodge Challenger. Wat een bak!
Na een stop bij de Golden Gate Bridge reden we via Sacramento naar Lake Tahoe. Van weidse vlaktes, naar de bergen, vergezeld door wat regen. Rond 20 uur kwamen we aan bij ons hotelletje. Behoorlijk bekaf en na het eten lag ik te pitten.

[heading size=4 style=underline]Acclimatiseren[/heading]Donderdag werd vooral chillend door gebracht. Nog wat laatste boodschapjes doen, de koffer opwachten en een lunch in de naastgelegen staat Nevada. Ik sta toch versteld van het eten dat we tot dusver voorgeschoteld hebben gekregen. Mijn ervaringen na vorig jaar in Cincinnatti waren best wel bedroevend. Tot dusver heb ik echt lekker èn best wel gezond gegeten. Geen problemen met taperen dus!

[heading size=4 style=underline]Fantastische omgeving[/heading]Vandaag was het pre d-day. De Spartan Race World Championships worden gehouden bij de Squaw Valley met de start in het Olympische dorp van de Olympische Spelen 1960. Ik heb me echt verwonderd over de omgeving waar we doorheen zijn gereden vandaag. Via de oostkant van Lake Tahoe rijd je eerst door de bergen begroeid met pijnbomen, die overgaan in glooiende kale heuvels. Van de koude, frisse berglucht in de vroege morgen stap je vervolgens in een warme woestijnwarmte uit de auto tijdens een tussenstop in Reno. Vanaf daar hebben we een fantastisch mooie route naar Squaw Valley gereden. Ik heb een uur lang gefascineerd naar buiten zitten staren.

[heading size=4 style=underline]Road to Tahoe[/heading]Aangekomen in het Olympisch dorp gonst het al. Registreren kan pas op de wedstrijddag, maar vandaag werd de media geïnformeerd over het parcours, de Reebok gear, kregen de atleten de briefing en was er een prerace diner. De briefing was interessant en werd geopend door Spartan himself, Joe De Sena. Na de briefing werd het parcours gepresenteerd. Ik was in de veronderstelling dat het parcours op en neer en op en neer en op en neer zou gaan. Niet dus! Het is één keer op en dan weer naar beneden. Dat betekent over het algemeen een niet al te steile stijging (maar wel enorm lang), wat voor mij dan weer een voordeel is ten opzichte van steile klimmen. Als bewoner van de lage landen met een huis onder de zeespiegel, is de hoogte waarop ik me nu bevindt (meer dan 2000m) al een uitdaging genoeg!
En nu kriebelt het nog meer. De road to Tahoe was al mooi, wat gaat deze beast me brengen? Alles ligt klaar voor morgen… Slaap lekker voor nu!