Wedstrijd

Safaritrail…?

Zodra ik de wekker heb uitgezet is het eerste wat ik hoor de gierende wind en de regen die tegen de ramen slaat. GATVERDAMME!! Het is echt ongelooflijk takkeweer en ik ga vandaag de Safaritrail lopen. Fijn dan, 22 kilometer door dat pleuresweer.

[heading size=4 style=underline]Ik heb geen zin…[/heading]Met het verkeerde been stapte ik uit bed en terwijl ik de gordijnen open doe ontkom ik niet aan een blik de natte duisternis in. In het licht van de straatlantaarns zie ik de regen naar beneden kletteren. Ik heb zin om de gordijnen weer net zo hard dicht te trekken en mijn warme bedje terug in te duiken. Maar… ik doe het niet. Nee, ik ben vastbesloten, ik ga gewoon lopen. Deze eerste Safaritrail wil ik gewoon lopen en het is voor mij een training en geen wedstrijd. Dus ik hoef mag me niet kapot te lopen. Zo laat mogelijk vertrek ik van huis, zodat ik niet zo lang hoef te wachten tot de start.

[heading size=4 style=underline]Rebeltrailtje[/heading]Aangekomen staan er nog niet veel auto’s op het parkeerterrein en de regen klettert op het dak. Het lijkt er op dat er meer mensen geen zin hebben in dit kakweer. Alles wat ik nodig heb stop ik in mijn rugzakje, zodat ik niet met een sporttas vol onnodige spullen loop te zeulen. Dan moet ik er toch aan geloven… ik moet de auto uit. Met een flinke pas loop ik richting het startterrein, totdat het plotseling droog wordt! Heb ik dat!? Nee het is Wouter die me achterop loopt met paraplu en me laat schuilen. Ook hij heeft er enòrm veel zin in. Dus samen mokken we ons een weg naar de start en hebben al natte voeten voordat het startschot heeft geklonken. Het startnummer is zo opgepikt en ik realiseer me dan pas dat ik in een wilde bui een grappige naam had opgegeven. Als rebeltrailtje ga ik vandaag van start. Maar ik besluit eerst mijn heil op te zoeken in een dixie. Ik heb  nog 20 minuten tot de start en rebels bedenk ik me dat ik best wel 20 minuten kan blijven zitten tot het startschot. Nee, dat doe ik niet, maar hier binnen is het wel droog! Ik sluit me na mijn dixie-bezoek aan bij de lopers die beschutting zoeken in de kleedtenten. Daar is het heel gezellig en zo zou ik toch nog bijna de start missen!12661842_1015170605210972_3324849178029769911_n
[heading size=4 style=underline]Safariswim[/heading]Terwijl we met opgetrokken schouders op een kluitje bij de start staan, worden we nog even opgepept door de speaker (“Zo mooi als gisteren heeft het parcours er nog nooit bijgelegen, maar het kan zijn dat er vandaag wat plassen op het parcours zijn”). Plassen? Het pad waar we starten loopt ietsje omhoog en stroompjes water stromen ons tegemoet. We gingen van start en het gestamp door de plassen ving aan. Ook de regen nam nog even lekker toe en binnen een kilometer kwam de eerste dikke modderpoel waar ik maar geen moeite deed om er omheen te gaan. Ook al waren mijn voeten al zeiknat, die poel was toch best fris! Ondertussen begon de regen ook nog eens met bakken tegelijk uit de lucht te vallen. Paden waren geen paden, maar sloten. Modderpoelen waren veranderd in bodemloze, donkere dieptes, waar je tot de kuiten in zakte en die je schoenen opslokten. Heuvels afdalen zou sneller gaan op een bandje, zodat je je met de waterval naar beneden kon storten. Toch viel het tempo me niet tegen. Na een heel rustige start liep ik vlak en ontspannen, terwijl het tempo iets omhoog ging.
SafariTrailA 167

[heading size=4 style=underline]The rebel in me[/heading]Wat was ik blij met mijn schoenenkeuze! Ik liep vandaag op mijn Icebugs, omdat ik bij de Stuwwaltrail mijn lesje wel geleerd had. Weliswaar een wat stuggere schoen, maar glijden deed ik nauwelijks. Ik kon dus zonder problemen langs de schuine kanten van het pad lopen, of dwars door de diepe poelen ploeteren. Enig nadeel: mijn benen vonden 22 kilometer in deze omstandigheden toch echt geen goed idee. Tel daar nog een paar handen vol aan smoezen bij op (ik noem één hand vol: de dag er voor gewerkt tot middernacht, beetje snotterig, ik voelde mijn oude beenblessure lichtjes, mijn achillespees was een beetje gevoelig van vorig weekend en ik was doorweekt) en ik bedacht me dat ik mijn naam eer aan zou gaan doen. Als rebeltrailtje zou ik bij de 8 kilometer gewoon verder gaan op het 11 kilometer parcours in plaats van de lus van de 22 kilometer te lopen.

[heading size=4 style=underline]All by myself[/heading]Maar zover was het nog niet. Terwijl ik tot dusver grotendeels alleen had gelopen, kwam ik nu samen te lopen met een man. Terwijl we onze trailavonturen en wildse plannen (hij dan, ik niet) uitwisselden schoten de kilometers en vooral het water onder ons door. Hier en daar op de rem om onze weg te zoeken door weer een diepe modderpoel. Voor we het wisten kwamen we bij de drankpost op 8 kilometer, die strategisch onder het viaduct was geplaatst. Terwijl we wat dronken nam ik afscheid van mijn loopmaatje, voorzag een medetrailer nog van een gelletje en vervolgde in mijn uppie de weg op de 11 kilometerroute. Niet dat er iets mis kon gaan, want de route was prima uitgezet. Wel kwam ik nu voor een paar hele langzame kilometers te staan. Ik moest mijn weg zoeken via het struikgewas en bramen om een toch wel heel onheilspellende rivier te omzeilen en ik vond het nodig om keihard door de plassen te gaan springen. Eindelijk alleen, zodat niemand mij kon zien rondhupsen, giebelen en foto’s maken! Het leven van een blogger is soms zo zwaar… 12631470_1015200098541356_5620351560573575087_n
[heading size=4 style=underline]Als eerste terug[/heading]De paden waren met grote regelmaat totaal niet te zien en ploeterend door al dat water zocht ik mijn weg. Op een lang recht pad zag ik in de verte twee mensen staan. Van de organisatie. Wachtend op de eerste loper… Dat was ik uiteraard niet. Ook bij de finish werd er even raar opgekeken, maar toen ik zei dat ik de 11 kilometer had gelopen werd de uitslag meteen even aangepast. Zou nog al raar staan als ik op de eerste plek zou belanden met een halve afstand! Dat zaakje was ook weer opgelost en het duurde niet lang voordat de echte eerste loper binnen kwam. Maar aangezien ik doorweekt was en snel droge kleren aan wilde doen om niet af te koelen huppelde ik terug naar de auto. Ondanks 11 in plaats van 22 kilometer en die enorme hoeveelheid nattigheid was dit wel een hele leuke trail! En het voordeel van eerder finishen dan gepland is dat je nog een hele middag voor de boeg hebt en niet totaal uitgewoond bent.
Organisatie bedankt voor deze leuke trail. Next year I’ll be back!

O, en by the way… De foto in de header is van het droogste plekje van het parcours. Hier kon je tenminste nog wat pad zien. Het was verder veel te nat om een beetje foto te maken zonder risico te lopen dat de telefoon verzoop.

Foto 2: Eric Beatse

 

 

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!