Save the best for last

Waarom komt aan alle mooie dingen te snel een einde? De 5e en laatste etappe van de Asics Xtrails Series was voor ons de 19 kilometer lange Trail des Lutins, die ons door de bossen rondom Houffalize voerde. Hoe klein en nietig kun je je voelen in zo’n prachtige omgeving? Hoe intens kun je genieten van trailrunning en van een regenbui? En hoeveel gezelligheid en slappe lach buien kan een mens handelen tijdens een steile afdaling?

[heading size=4 style=underline]It kicks in[/heading]Begint het lichaam te wennen? Of zijn gewoon alle zenuwuiteinden afgestorven en voel ik niets meer? De benen waren niet stijver dan de dag er voor. Wel waren ze leeg, moe, op. Of dat door de gemaakte kilometers en hoogtemeters of door de twee biertjes de avond er voor kwam laat ik in het midden. De start vandaag was voor ons pas om 12 uur. Mooi de tijd dus om rustig te ontbijten en de spullen vast in te pakken. Mijn voornemen om toch echt een keer champagne bij het ontbijt te nemen is in de soep gelopen. Al schenen de andere hotelgasten er niet veel problemen mee te hebben.

[heading size=4 style=underline]Kwartetten[/heading]Ons trio groeide vandaag uit tot een kwartet. Tom complementeerde ons zooitje ongeregeld. Vanaf de start liep ik samen met vriendlief, Lennard en Tom. Laatste had het idee dat als hij ons zat zou worden er gewoon vandoor zou gaan. Of hij kon niet harder, of we waren gezelliger dan verwacht, maar ons groepje bleef van begin tot einde compleet. Dit keer slingerden we vanaf het terrein van het hotel via het fietspad een stukje omhoog langs de L’ Ourthe Orientale. Via een brugje vervolgden we onze terug weg langs de oever van dit miniriviertje. Doordat we even moesten wachten bij een klimmetje konden we mooi de sliert lopers aan de andere kant gadeslaan. Het was een handen-en-voeten-klimmetje om vervolgens verder te gaan via een prachtige single track. Het was ongelooflijk benauwd vandaag.

[heading size=4 style=underline]Hosternokke[/heading]Waren de benen bij de start nog heel erg leeg en moe, naarmate we vorderden ging het lopen steeds makkelijker. De twee steltjes deden weer precies wat ze moesten doen: lopen. De trail van vandaag was de meest hilarische van allemaal. Ga met drie mannen op stap, dat staat garant voor platvloerse opmerking, boeren, snot dat om de oren vliegt, hosternokkes (50% van ons komt uit Zeeland), droogkloterij, praat over vrouwen. En mannen. Ik voelde me prima op mijn plaats. Lennard voerde ondertussen een gevecht met zijn knie die hij begon te winnen door vooral geniale opmerkingen te maken. Bij iedere klim klonk er “herstel, herstel!”. Je herstelt ook zo lekker tijdens het klimmen. Dat klimmen deden we op voor ons nu bekend terrein: het mtb parcours. Doordat we het parcours steeds beter leren kennen, gaat het afdalen ook steeds harder. Het begon te regenen. Eindelijk! Zuurstof in de lucht, zweet spoelde van mijn gezicht. Tegen de tijd dat we bij de volgende bevoorradingspost waren, waren we doorweekt. De regen deerde de vrijwilligers niet. Er werd een feestje gevierd leek het eerder! Weer lekker bijtanken met cola uit de softcup, chips, watermeloen en met een hand winegums zetten we onze tocht voort. De stramme benen en knie moesten weer even op gang komen.

[heading size=4 style=underline]Nog 4… 4 kilometer voordat ik stohoop[/heading]Het laatste stukje van onze tocht was al aangebroken. Nog maar een paar kilometer… Dus begon ik te zingen. Nou ja… zingen kun je het niet echt noemen… Volgens mij waren mijn loopmaatjes blij dat de route een kilometer korter was, zodat ze mijn ode aan de laatste kilometer niet hoefden aan te horen! Daar waren we. Bij de finish. Done. Over en uit. Klaar. Shit… Ik was net lekker warm gedraaid! We ontvingen onze finishers trui (een lekkere Asics hoody), werden 2e bij de mixed teams op de korte afstand en konden eindelijk doen waar we al zo lang zin in hadden: een Chouffe drinken! Ik zat barstensvol adrenaline, energie, whatever. Ik had nog helemaal geen zin om te stoppen. Met Herbert en Annette stuiterden we dan ook het hotelrestaurant in, waar we een plekje vonden tussen de andere lopers. De grote verhalen kwamen over tafel (“Zo, effe lekker je hartslag omhoog vandaag. Mijn hartslag kwam wel tot 120!” of “Goh dat was een lekker weekend. Beetje trainen en loslopen voor die 100 mijl volgend weekend”).

[heading size=4 style=underline]Aftaaien[/heading]Maar de trek begon te komen. Voordat we aanschoven aan de pastaparty eerst even douchen. Zelfs dat kon niet normaal verlopen. We konden gebruik maken van een paar hotelkamers, waar de douches al voor overstromingen hadden gezorgd en je in de file kon wachten tot je aan de beurt was voor die ene douche. Lennard is in de tussentijd dat ie zat te wachten acht keer verliefd geworden op passerende vrouwen, ho, negen keer (liep er weer eentje langs). Dat wachten kwam de knie ook niet ten goede, dus de weg naar de pastaparty werd al kruipend ingezet, wat nogal een bizar beeld opleverde voor de deur van de vrouwen-douche-op-hotelkamer.
Verdere details zal ik besparen… Na de pastaparty as het echt helaas tijd om richting huis te rijden. In de stromende regen! Alsof de hemel tranen met tuiten huilde om afscheid te moeten nemen van deze fantastische groep mensen die een topweekend hebben beleefd! Grote dank aan Sport-Events, Asics en alle vrijwilligers voor het mogelijk maken van dit trailweekend en de onvergetelijke ervaring! En uiteraard Harm, Lennard en Tom voor de mooie, hilarische en ongelooflijk gezellige kilometers!